Rzeżączka

Rzeżączka jest chorobą weneryczną, którą wywołują drobnoustroje zwane gonokokami. Do zakażenia dochodzi wówczas, gdy wydzielona śluzowa osoby chorej zostanie przeniesiona na błonę śluzową narządów płciowych, odbytu czy jamy ustnej osoby zdrowej.

Objawy rzeżączki:

      • śluzowa, a następnie ropna wydzielina;
      • świąd;
      • pieczenie, szczególnie w czasie oddawania moczu;

Warto wspomnieć, że objawy są bardziej intensywne u mężczyzn.

Objawy te utrzymują się przez kilka tygodni. Ilość wydzieliny ulega stopniowemu zmniejszeniu, podobnie jak i inne dolegliwości. Następnie choroba przechodzi w stan przewlekły, który może trwać nawet przez kilka lat. W okresie tym u kobiet może dojść do zakażenia macicy, jajowodów, jajników. U mężczyzn przewlekła rzeżączka może spowodować zapalne stany nasieniowodów i najądrzy. Ciężkie przypadki prowadzą do trwałej niepłodności.

Leczenie ma charakter bezpłatny. Trzeba się zgłosić do dowolnej placówki medycznej i wyrazić gotowość leczenia ( partner też powinien się zgłosić). Stosuje się przede wszystkim penicylinę i sulfonamidy. U kobiet terapia taka trwa nieco dłużej, ale daje dobre efekty. Po zakończeniu kuracji konieczna jest kontrola lekarska.

Zapalenie napletka i żołędzi

Zapalenie napletka i żołędzi może wystąpić, gdy mężczyzna nie przestrzega zasad higieny osobistej. Inne przyczyny to wrodzona stulejka albo zakażenie chorobami przenoszonymi drogą płciową.

Główne objawy to:

      • obrzęk;
      • bolesność;
      • wydzielina ropna wydobywająca się spod napletka;
      • nadżerki;
      • owrzodzenia;
      • obrzęk pachwinowych węzłów chłonnych;

Leczenie polega w szczególności na przemywaniu worka napletkowego ( fizjologicznym roztworem soli lub roztworem nadmanganu potasowego).

Nierzeżączkowe nieżyty narządów moczowo - płciowych

Obok rzeżączki dość często na drodze płciowej przenoszone jest - u kobiet zapalenie błon śluzowych cewki moczowej i pochwy, u mężczyzn Nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej. Nieżyty takie mogą być wywołane bakteriami, wirusami lub drożdżakami.

Nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej cechuje się niewielką wydzieliną śluzową. Brak takich objawów jak pieczenie czy ból w cewce. Okres wylęgania wynosi od jednego do kilku tygodni.

Brak leczenia może powodować, że choroba utrzyma się przez długi okres czasu.

Kiła

Kiła jest to choroba, którą wywołuje krętek blady. Drobne, niedostrzegalne nawet uszkodzenia błony śluzowej i skóry umożliwiają krętkom przedostanie się do organizmu. Szybko się mnożą i dają pierwsze objawy.

Pojawiają się one najczęściej po 2-3 tygodniach od zakażenia. Jest to tak zwana zmiana pierwotna, która powstaje w miejscu, w którym drobnoustroje wtargnęły do organizmu. Zmiana pierwotna ma kształt małego, niebolesnego owrzodzenia. Jego brzegi są równe, podstawa twarda. Towarzyszy temu także powiększenie najbliższych węzłów chłonnych.

Po upływie 9-10 tygodni pojawiają się kolejne charakterystyczne objawy- osutki kiłowe. Najczęściej występują one na skórze i błonach śluzowych. Na ogół mają one postać niewielkich, różowawych plamek. W fałdach skóry przybierają one formę grudek płaskich lub przyrosłych. Ich powierzchnię pokrywa wydzielina.

W wydzielinie błony śluzowej jamy ustnej, na skórze okolic narządów płciowych w dużej ilości występują krętki blade. Powoduje to, że zakażenie jest możliwe nie tylko na drodze płciowej, ale także przez używanie np. wspólnej pościeli.

W pierwszym okresie choroby występują także bóle głowy, ogólne złe samopoczucie, osłabienie. Objawy te po pewnym czasie ustępują-, co nie oznacza jednak wyleczenia. Kiedy ustąpią bezpośrednio widoczne objawy na skórze, oznacza to przejście choroby w stan utajony. W tym okresie krętki mogą zaatakować narządy wewnętrzne oraz układ nerwowy. Jeśli choroba nie zostanie rozpoznana i nie będzie podjęte leczenie, choroba przechodzi w okres utajenia próżnego. Charakteryzuje się on występowaniem kilaków albo kiły układu nerwowego. Kilaki są to guzy, które występują na skórze, w narządach wewnętrznych lub kościach. Cechują się one trudnością w gojeniu oraz zdolnością do rozpadania. Na ogół pozostawiają trwałe blizny.

Po zaatakowaniu układu nerwowego pozostają zmiany typu zwyrodnieniowego.

Kiła jest także chorobą, która może mieć charakter wrodzony. Jest to schorzenie nabyte przez płód w okresie życia płodowego. Źródłem zakażenia jest chora matka. U kobiety, u której rozpoznano kiłę typu wczesnego, zazwyczaj dochodzi do poronienia. Jeśli mimo to dziecko się urodzi, jego szanse na przeżycie nie są duże. W późniejszych etapach kiły ciężarnej kobiety dziecko przychodzi na świat z objawami kiły wrodzonej wczesnej.

Rozpoznanie odbywa się przede wszystkim poprzez objawy zewnętrzne. Są to widoczne na skórze noworodka plamki, grudki. Na dłoniach i stopach występują pęcherze, które wypełnione są płynem surowiczym. Pęcherze te dość łatwo pękają i złuszczają się. Występują trudności w oddychaniu i przyjmowaniu pożywienia. Jeśli nie zostanie podjęte leczenie, choroba będzie się dość szybko rozwijać. Może doprowadzić do trwałych zniekształceń i ubytków.

Kiła jest chorobą, która poddaje się leczeniu. Wczesne wykrycie i podjęcie stosownych kroków daje dobre prognozy. Dobrym i sprawdzonym lekiem jest penicylina. Mogą też być zastosowane leki zastępcze.

Zespół nabytego upośledzeni odporności- AIDS

Zespół nabytego upośledzenia odporności znany jest przede wszystkim pod nazwą AIDS. Jest to zespół chorobowy, który powstaje jako konsekwencja zakażenia wirusem HIV.

Pierwszy raz informacja o AIDS pojawiła się w 1980 roku. Chorobę tę rozpoznano wówczas na kontynencie amerykańskim oraz w Afryce. W kolejnych latach pojawiało się już bardzo dużo sygnałów, a dziś jest to jedna z groźniejszych chorób. Obrazują to liczby- już w 1985 roku w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej zanotowano 17 tysięcy zachorowań, w Europie Zachodniej- ponad 2 tysiące. W Polsce pierwsze zakażenie wirusem HIV odnotowano w 1985 roku, chory zmarł w rok później.

Wirus HIV przenosi się przede wszystkim na drodze kontaktów seksualnych, przetaczania zakażonej krwi, stosowania niesterylnych igieł. Zakażenie wirusem HIV upośledza i niszczy system odpornościowy człowieka. Powoduje to zmniejszenie ilości limfocytów typu T; skuteczność limfocytów niszczących obce antygeny znacznie się obniża. Zakażenie to powoduje różne następstwa. Może to być choroba retrowirusowa, która występuje już po 2-8 tygodni od zakażenia. W etapie zakażenia bezobjawowego przez dłuższy czas ( od kilku do nawet kilkunastu lat) brak jest objawów klinicznych. Obecność wirusa można wówczas stwierdzić wykonując badania serologiczne i genetyczne. W ponad 80% zakażenia wirusem HIV dochodzi do pełnych objaw zespołu nabytego upośledzenia odporności.

Objawy AIDS- mogą to być: uporczywe biegunki, osłabienie, podwyższona temperatura ciała, utrata apetytu, powiększenie węzłów chłonnych, zmiany skórne, męczący kaszel.

Leczenie polega przede wszystkim na leczeniu przyczynowym, które zmierza do osłabienia wirusa. Istotne jest wsparcie psychologa i psychiatry.

Obecny stan wiedzy o tej groźnej chorobie nie jest jeszcze wystarczający. Wiele osób nie posiada wręcz żadnych informacji, a ulega stereotypom. Faktem jest także to, że cały czas boimy się AIDS oraz chorych. Można wręcz mówić o niechęci i braku tolerancji wobec zakażonych wirusem HIV czy chorych na AIDS. Wynika to przy tym z - jak już zostało zaznaczone- braku podstawowej wiedzy.

Trzeba tu wyraźnie zaznaczyć, że zakażenia następuje poprzez kontakt seksualny, skaleczenie i zetknięcie z krwią zakażonego, transfuzję zakażonej krwi, przeniesienie wirusa przez chorą matkę na płód. W żadnym wypadku nie można się zarazić wirusem przez podanie dłoni choremu czy stanie obok chorego na przystanku. Podobnie nie jest groźny kaszel, kichnięcie, pocałunek czy oddychanie tym samym powietrzem. Podkreślić trzeba, że codzienne przebywanie z chorym nie stanowi bezpośredniego zagrożenia.

AIDS jest jedną z najgroźniejszych chorób XXI wieku. Co kilka minut rozpoznaje się kolejne przypadki zachorowań. Co kilka minut także ktoś umiera. Poważnym problemem w walce z tą chorobą jest bez wątpienia nędza i głód. Przekłada się to na częstotliwość i wielkość zachorować w biednych regionach świata. Szczególnie dużo takich przypadków obserwuje się na kontynencie afrykańskim. Jest to miejsce, gdzie problem ten ma bardzo dużą skalę, ale nie jest przy tym dostatecznie zlokalizowany i znany. Wynika to stąd, że często całe wioski, oddalone od świata, są zakażone i chore. Do takich zakątków często nie dociera żadna pomoc medyczna, ludzie żyją wręcz w stanie natury. Niejednokrotnie tacy ludzie nie mają żadnej możliwości skontaktowania się z lekarzem i uzyskania pomocy medycznej. Co więcej, brak im wiedzy na temat możliwości zakażenia. Nie stosują środków ochronnych (jak prezerwatywy), stąd liczba zachorowań rośnie w oszałamiającym wręcz tempie.

AIDS jest dziś nie tylko problemem czysto medycznym. Przede wszystkim to problem społeczny i polityczny. Ilość zachorowań wciąż rośnie, a brak jest skutecznego lekarstwa. Nie oznacza to, że nie prowadzi się badań. Wręcz przeciwnie- od wielu lat naukowcy podejmują próby znalezienia skutecznego lekarstwa na tą straszną chorobę. Jak dotąd- jednak bezskutecznie.

Zapobieganie chorobom, które przenoszone są drogą płciową.

Stan wiedzy współczesnej medycyny potrafi wyleczyć prawie wszystkie choroby weneryczne. Kuracja zazwyczaj nie jest bardzo uciążliwa, ale wymaga przy tym kontroli. Oczywiście podstawowym krokiem leczenia jest wykrycie i rozpoznanie choroby. Istotne przy tym jest, by nastąpiło to jak najwcześniej.

W przypadku niektórych chorób może to być znacznie utrudnione. Wynika to stąd, że niekiedy objawy takie jak zmiany skórne czy wydzieliny nie pojawiają się od razu. W przypadku kiły okres utajenia choroby wynosi od 3 do 4 tygodni. Niekiedy takie czynniki jak sytuacja życiowa czy choroba opróżniają zgłoszenie się do lekarza. Powoduje to oczywiście większe ryzyko utraty zdrowia i trwałych zmian.

Choroby przenoszone drogą płciową są takimi chorobami, których prawdopodobieństwo można zmniejszać. Chodzi tu o profilaktykę, właściwy sposób życia i przestrzeganie zasad higieny. Każdy powinien pamiętać, że prawdopodobieństwo zarażenia się chorobą weneryczną jest dość duże w sytuacjach przygodnych kontaktów seksualnych. Nieprzestrzeganie podstawowych zasad higieny osobistej jest kolejnym istotnym czynnikiem.