Raport Witolda - biografia autora
Witold Pilecki urodził się w 1901 roku w Ołońcu, natomiast został zamordowany 25 maja 1948 roku w Warszawie. Był rotmistrzem kawalerii Wojska Polskiego (pośmiertnie minister obrony Tomasz Siemoniak awansował go na pułkownika). Był żołnierzem AK, współzałożycielem Tajnej Armii Polskiej, przede wszystkim jednak dobrowolnym więźniem w KL Auschwitz i organizatorem ruchu oporu w obozie. Dał się złapać podczas II łapanki warszawskiej w 1940 roku celowo, aby trafić do obozu i pomóc przebywającym tam jednostkom. Jego pobyt w Auschwitz, trwający do 1943 roku, stał się podstawą do stworzenia raportów obrazujących niemożliwy do wyobrażenia ogrom cierpienia zadawanego ludziom przez nazistów. Dokumentacja stworzona przez Pileckiego okazała się obok raportów Karskiego jednym z bardziej cennych źródeł polskiej wiedzy o Holocauście. W 1943 roku Pilecki uciekł z Auschwitz. Został poproszony o przygotowanie szczegółowych raportów, odmówiono mu początkowo zgody na udział w powstaniu warszawskim, ostatecznie jednak brał udział w walkach, wsławiając się wielką odwagą. Niestety po wojnie został uznany za wroga Polski Ludowej i oskarżony o szpiegowanie na rzecz gen. Andersa. Razem z nim sądzono tzw. grupę Witolda. Proces rozpoczął się 3 marca 1948 roku, a już 15 marca rotmistrz został skazany na karę śmierci. Mimo apelacji wyrok utrzymano, wykonano go poprzez strzał w tył głowy 25 maja 1948 roku w warszawskim więzieniu na ul. Rakowieckiej. Sprawa rotmistrza Pileckiego wróciła w 1990 roku, kiedy podjęto decyzję o rewizji procesu. W tym samym roku wyrok unieważniono. W 1995 roku Witolda Pileckiego pośmiertnie odznaczono Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2006 roku prezydent Lech Kaczyński przyznał mu Order Orła Białego, czyli najwyższe polskie odznaczenie państwowe. W 2013 roku Tomasz Siemoniak, ówczesny minister obrony narodowej, pośmiertnie awansował Pileckiego na pułkownika.
