Don Kichot z La Manchy - gatunek literacki
Don Kichot jest powieścią. Ze względu na motywy (bójek i awantur), a także opisy życia klas niższych nawiązuje do hiszpańskiej literatury łotrzykowskiej.
Powieść to gatunek, który zaliczany jest do epiki. Obejmuje rozbudowane utwory narracyjno-fabularne, które są przeważnie pisane prozą. Dzieło Cervantesa uznawane jest za wielką powieść nowożytnią, mimo że w tym czasie powieść jako gatunek jeszcze nie istniała, powieść nowożytnia ukształtowała się w XVIII wieku.
W powieści de Cervantesa Saavedry Przemyślny szlachcic Don Kichote z Manchy można powiedzieć, że pojawiają się zderzenia dwóch światów: realnego i fantastycznego. Płaszczyzna realna pojawia się zdecydowanie częściej, bo bohaterowie dostrzegają świat nieodrealniony, tylko główny bohater — Błędny Rycerz — dostrzega świat pochodzący ze średniowiecznych romansów (czarująca dama serca, która jest zwykłą chłopką, rycerze, zamki, olbrzymy, chęć pomocy innym). Kontrast pomiędzy twardo stąpającymi po ziemi bohaterami a Don Kichotem jest znamienny. Dlatego ostatecznie jest odbierany za szaleńca.
Wśród cech powieści odnaleźć można: obiektywnego narratora (czasami Cervantes udziela wręcz głosu narratorowi), kolejno wyjątkowi bohaterowie – Don Kichot nieustanie doświadcza wszelakich przygód, toczy walki z wiatrakami. Jest twardy, gdyż wielokrotnie został pobity, pomimo tego nie narzeka, nie czuje bólu czy cierpienia, nie przykłada uwagi do posiłków, prawie nic nie je.
Powieść Cervantesa ukazuje nam rzeczywistość w momencie przełomowym. W zapomnienie odchodzi fantastyka średniowieczna, etos rycerski. Nachodzi realizm i kolejna epoka. Jest to także ukazanie, w jak dużym stopniu hiszpańscy rycerze – hidalgo, nie są przystosowani do nowych realiów.
