natchniony poeta, prorok, traktowany jako duchowy przywódca narodu. Szczególną rolę pojęcie to odegrało w okresie romantyzmu, epoce, w której poetę traktowano jako geniusza, jednostkę wybitną, wyrastającą ponad przeciętność. Takie pojęcie poety - wieszcza pojawiło się w twórczości A. Mickiewicza (III cz. Dziadów, Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego). W tradycyjnej historii literatury miano to było zarezerwowane dla "trójcy wieszczów narodowych" - A. Mickiewicza, J. Słowackiego i Z. Krasińskiego.
