Giaur - geneza utworu i gatunek
George Byron Giaura wydał w 1813 roku. Było to dwa lata po tym, jak wrócił ze swojej podróży na Wschód. Utwór okazał się absolutnym bestsellerem. Tylko w 1813 roku miał aż dziewięć wydań. W każdym Byron cały czas nanosił poprawki. Wiele osób podejrzewało, że Byron opowiada własną historię i był kochankiem Leili. Rozwiał jednak te domysły w przedmowie. Polskie wydanie Giaura ukazało się w 1834 roku, kiedy tomik Poezyi Byrona przetłumaczył Adam Mickiewicz. Giaur Byrona stał się jednym z najważniejszych i najbardziej inspirujących utworów pierwszej fazy europejskiego romantyzmu.
Giaur jest jednym z najsłynniejszych przykładów bardzo popularnego romantycznego gatunku – powieści poetyckiej. Za jej prekursora uznaje się Waltera Scotta, który zasłynął także jako autor powieści historycznych. Powieść poetycka to dłuższy utwór pisany wierszem, który – zgodnie z poetyką romantyczną – łamie granice podziałów rodzajowych. Łączy on bowiem epikę i lirykę.
• Wierszem, językiem poetyckim opisuje stosunkowo rozbudowaną fabułę.
• Dominuje tutaj opis i opowiadanie, charakterystyczne dla epiki.
• Uwagę zwraca liryczna subiektywizacja narracji, która przypomina typowe ja liryczne. Narrator opowieści, niczym podmiot liryczny w wierszu, wypowiada swoje sądy i dzieli się emocjami.
• Dla romantycznej powieści poetyckiej charakterystyczne jest zaburzenie porządku przyczynowo skutkowego, niejasności w przebiegu fabuły, fragmentaryczność. W Giaurze historię bohaterów można zrekonstruować właściwie dopiero na końcu powieści, wcześniej jest to niemożliwe, ze względu na szereg inwersji czasowych i niedomówień.
• Charakterystyczny jest także sam bohater romantycznej powieści poetyckiej – samotny buntownik, zmuszony do dokonywania dramatycznych wyborów.
• Często sceneria powieści poetyckiej była egzotyczna, co wynikało z fascynacji Orientem w tamtym okresie.
