Sklepy cynamonowe - biografia autora
Bruno Schulz urodził się 12 lipca 1892 roku w Drohobyczu. Był najmłodszym dzieckiem kupca Jakuba Schulza i Henrietty z Kuhnmärkerów. Wychował się w spolonizowanej rodzinie galicyjskich Żydów. W 1902 roku rozpoczął edukację w gimnazjum im. Cesarza Franciszka Józefa. Szybko ujawnił talent w rysunku, natomiast społecznie był raczej odludkiem, co znajdowało wyraz także w jego plastycznej twórczości. W 1910 roku Bruno zdał z wyróżnieniem maturę i rozpoczął studia architektoniczne na Politechnice Lwowskiej. Szybko jednak został zmuszony do przerwania studiów z powodu chorób płuc i serca. Zbiegło się to także z wybuchem I wojny światowej. W 1915 roku umiera ojciec Schulza, co pisarz bardzo przeżywa. Następne lata wypełnia proces samokształcenia się. Schulz zaczyna także tworzyć prace malarskie, grafiki. Już na początku lat 20. XX wieku rozpoczyna cykl grafik pt. „Xięga Bałwochwalcza” wykonanych metodą cliche-verre o erotyczno-masochistycznej tematyce. W latach 1924/1925 zaczął pracę m.in. jako nauczyciel rysunku w gimnazjum państwowym im. Króla Władysława Jagiełły. Podjął także pracę w prywatnym gimnazjum i szkole powszechnej. Spadł na niego bowiem obowiązek utrzymania matki, siostry i siostrzeńców, co wymuszało większą aktywność zawodową. W okresie 1925-1927 Bruno Schulz intensywnie korespondował z Władysławem Riffem, chorym na gruźlicę studentem polonistyki. W tej korespondencji pojawiły się pierwsze literackie próby autora „Sklepów cynamonowych”. Niestety po śmierci Riffa wszystkie papiery zostały spalone. Schulz podróżował do Zakopanego. Poznał tam Stanisława Ignacego Witkiewicza. To w jego domu spotkał w 1930 roku Deborę Vogel, która miała ogromny wpływ na jego karierę. W korespondencji z nią pojawiły się zapowiedzi opowiadań ze „Sklepów cynamonowych”. Vogel walczyła o wydanie „Sklepów cynamonowych”, docierając z pomocą rzeźbiarki Magdaleny Gross do Zofii Nałkowskiej, której zachwyt nad twórczością Schulza otworzył drogę do publikacji „Sklepów cynamonowych” w 1933 roku. Wydanie tomu opowiadań otworzyło Schulzowi drogę do warszawskiego środowiska literacko-artystycznego. Często przyjeżdżał do Warszawy, tutaj poznał między innymi Witolda Gombrowicza, Tadeusza Brezę, na nowo nawiązał kontakt z Witkacym. W 1936 roku otrzymał tytuł profesora, a także półroczny płatny urlop na pracę twórczą. Wtedy to powstały słynne opowiadania jak na przykład „Wiosna”. Schulz zaczął też pisać szkice i recenzje do „Wiadomości Literackich”, „Skamandra”, „Pionu”. W 1933 roku, dwa lata po śmierci matki, Schulz poznał Józefę Szelińską, swoją przyszłą narzeczoną, z którą spędził wakacje w Zakopanem w 1935 roku, razem z Wittlinem i Witkacym. Ostatecznie jednak para rozeszła się w 1937 roku, a do małżeństwa nie doszło.
W 1936 roku na łamach „Studia” zaczął wymieniać listy z Gombrowiczem, w których obaj autorzy odsłaniali swoją osobowość, co było szeroko komentowanym wydarzeniem. W 1938 roku wyjechał do Paryża, ale się tam nie odnalazł. W tym okresie pracował także nad powieścią „Mesjasz”, która jednak nigdy nie została odnaleziona. Najprawdopodobniej rękopis wpadł w ręce gestapo. Kiedy w 1939 roku Armia Czerwona wkroczyła na teren Galicji, Schulz nadal pracował jako nauczyciel. Niestety jednak latem 1941 roku do Drohobycza wkroczyli Niemcy. Schulz został przeniesiony do getta. Próbowano zorganizować mu ucieczkę. Niestety w przeddzień planowanej ucieczki, 19 listopada 1942 w trakcie akcji pogromu Żydów z zastrzelił go Karl Günther. Do tej pory nie udało się ustalić, gdzie naprawdę pochowano Brunona Schulza.
