Dziady cz. IV - geneza utworu
IV część Dziadów wybitnego wieszcza narodowego Adama Mickiewicza powstała na początku lat dwudziestych dziewiętnastego wieku. Dokładnie dramat powstał w 1821 – 1822 rok w Konwie.
Po raz pierwszy opublikowany w drugim tomie Poezji Adama Mickiewicza w 1823 roku. Tytuł Dziady pochodzi od nazwy obrzędu zwanych również Dziadami, obchodzonych w Dzień Zaduszny przez wyznawców tej tradycji. Celem i fundamentem tego obrzędu było niewątpliwie udzielenie pomocy zmarłym duszom przodków, czyli „Dziadów”. Zmarłe dusze miały się męczyć i pokutować w czyśćcu.
Dla zrozumienia genezy IV części Dziadów wybitnego wieszcza narodowego tworzącego w epoce literackiej — romantyzm, należy odwołać się także do historii miłości samego pisarza. Przypisuje się Mickiewiczowi miłość do pięknej siostry swojego najlepszego przyjaciela – Maryli Wereszczakównej. Młoda i urocza Maryla także darzyła młodego, dobrze zapowiadającego się pisarza. Ostatecznie wyszła za mąż, za bogatego hrabiego Wawrzyńca Puttkamera. (W IV części Dziadów pojawia się jej imię).
Maryla Wereszczakówna jest więc uosobieniem w utworach Mickiewicza romantycznego ideału miłości. Należy odnieść się także do kontaktu pisarza z folklorem. Wieszcz narodowy doskonale znał ludowe pieśni, baśni, obrzędy. W ludowej kulturze, przekazywanej z pokolenia na pokolenie, dostrzegał narodową tradycję oraz źródło wszelkiej inspiracji do tworzenia kolejnych dzieł literackich. Doskonałym owocem tej inspiracji stały się Dziady Adama Mickiewicza, zarówno II, jak i IV część.
