6 września 1946 roku, amerykański sekretarz stanu James Byrnes, w czasie swojego przemówienia, wygłoszonego w Stuttgarcie, przedstawił propozycję połączenia trzech stref okupacyjnych, nad którymi kontrolę sprawowały mocarstwa zachodnie. Jego projekt przewidywał powstanie jednolitej, centralnej administracji i powołanie rządu. Poza tym, Byrnes stanowczo sprzeciwił się oddzieleniu od Niemiec Zagłębia Ruhry i Nadrenii. Warto dodać, że jego przemówienie, było jedynie potwierdzeniem planu, o którym mówił już kilka miesięcy wcześniej w Paryżu. To właśnie wtedy Byrnes nakreślił śmiały obraz zjednoczenia ziem niemieckich i utworzenia z nich neutralnego państwa, które miało jednak pozostać pod kontrolą państw sojuszniczych jeszcze przez okres 25 lat. Takie postępowanie, miało - wedle zamysłów amerykańskiego sekretarza stanu, gwarantować światowy pokój, usankcjonować obecność wojsk amerykańskich w Europie oraz zahamować politykę dominacji prowadzoną przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Wystąpienie Byrnesa w Paryżu, nie zyskało jednak poparcia ze strony ZSRR oraz Francji.

Nic zatem dziwnego, że we wrześniu tego samego roku, Byrnes zaproponował podpisanie układu pomiędzy rządami wszystkich czterech wymienionych wyżej państw. Układ ten, dotyczyć miał w szczególności rozbrojenia demilitaryzacji Niemiec. Stan ten miał utrzymywać się jeszcze przez okres 40 lat. Kwestią sporną, były natomiast według Byrnesa, granice na Odrze i Nysie, wytyczone na konferencji w Poczdamie (17 lipca - 2 sierpnia 1945). W podobnych słowach, w październiku 1946 roku, wypowiedział się premier Wielkiej Brytanii Clement Attlee, w odpowiedzi strona radziecka opowiedziała się za demilitaryzacją oraz demokratyzacją tego regionu, a także za jego polityczno - gospodarczym zjednoczeniem. Kroki te, historycy powszechnie uważają za początek zimnej wojny w Europie. Ostatecznie, 2 grudnia 1946 roku, Wielka Brytania i USA, podpisały układ o połączeniu stref swoich wpływów. W ten sposób, od 1 stycznia 1947 roku, do życia powołana została Bizonia, która następnie została całkowicie wyłączona spod jurysdykcji Sojuszniczej Rady Kontroli. Takie działanie nie zyskało początkowo poparcia ze strony Francji, której rząd pozostawał pod naciskiem ze strony własnego społeczeństwa. Dopiero 22 grudnia 1946 roku, Francja zdecydowała się na podpisanie unii celnej, walutowej i gospodarczej z Zagłębiem Saary. Dodatkowo postanowiono, że terytorium to będzie całkowicie niezależne od zjednoczonych Niemiec, a wszystkie jego interesy na arenie międzynarodowej, będzie reprezentował rząd francuski.

Tymczasem, systematycznie zaczęła się poszerzać strefa wpływów Związku Radzieckiego w Europie Wschodniej. Szczególnie było to widoczne w czasie wydarzeń w Polsce i na Węgrzech (sfałszowanie wyborów parlamentarnych), oraz na terenie Rumunii i Bułgarii (represje wobec działaczy demokratycznych). W tej sytuacji, Zachód podjął działania, zmierzające do ograniczenia strefy wpływów ZSRR. 12 marca 1947 roku, prezydent Stanów Zjednoczonych Harry Truman powiedział, że " narzucone wolnym narodom, w wyniku agresji pośredniej i bezpośredniej , reżimy totalitarne podważają fundamenty pokoju międzynarodowego i tym samym bezpieczeństwo Stanów Zjednoczonych". (S. Parzymies, Stosunki międzynarodowe w Europie 1945-1999, Warszawa 1999). Jednocześnie USA rozpoczęło wprowadzanie w życie tzw.: "doktryny powstrzymywania." W tym samym czasie rząd francuski zdecydował się na podjecie działań, zmierzających do połączenia się podległej mu strefy z Bizonią. Doszło do tego jednak dopiero 8 kwietnia 1949 roku. W ten sposób powstała Trizonia.

Działania Zachodu, wymusiły gwałtowną reakcje Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, który coraz częściej występował z ideą odrodzenia Niemiec w oparciu o zjednoczenie wszystkich stref. Szczególny wyraz, rząd ZSRR dał temu na konferencji, która miała miejsce w Londynie pomiędzy 25 listopada, a 15 grudnia 1947 roku. Wystąpił on bowiem z propozycją powołania ogólno niemieckich władz oraz zawarcia traktatu pokojowego. Wszystkie trzy mocarstwa odrzuciły jednak tę propozycję.. Niebawem rozpoczęto działania, zmierzające do wprowadzenia doktryny prezydenta Trumana. W tej sytuacji, na wieść o tym, że państwa zachodnie nie chcą poinformować ZSRR o przebiegu rozmów w Londynie (23 luty - 6 marca, 2 kwietnia - 1 czerwca), marszałek Sokołowski, który był reprezentantem Moskwy w sojuszniczej Radzie Kontroli Niemiec zerwał jej posiedzenie.31 marca, władze radzieckie podjęły decyzję o rozpoczęciu kontroli wszystkich połączeń, między innymi strefami Niemiec, a pozostających pod kontrolą Moskwy Berlinem Zachodnim.

18 czerwca alianci przeprowadzili na podległym im terytorium reformę walutową, a następnie powołali do życia bank państwowy. Wówczas to, komendant strefy przynależnej do ZSRR , ogłosił lądową blokadę Berlina. W stan pogotowia postawiono wszystkie, stacjonujące w tamtym rejonie oddziały brytyjskiej amerykańskie. Tymczasem Moskwa uzależniła cofnięcie blokady od przyjęcia przez pozostałe sektory waluty, obowiązującej na terenie podporządkowanej jej strefy. Rządy aliantów zareagowały odmownie, a ponieważ sytuacja nadal się utrzymywała, dlatego prezydent Truman zadecydował o utworzeniu mostu powietrznego, dzięki któremu możliwe było dostarczanie do zablokowanego Berlina żywności, odzieży i lekarstw.

Tymczasem, 24 czerwca 1948 roku, na konferencji w Warszawie, w której oprócz ZSRR uczestniczyli przedstawiciele sześciu państw socjalistycznych, konferencję londyńską uznano za nielegalną, zmierzającą do rozbicia powojennego ładu europejskiego. Wystąpiono również z projektem powołania demokratycznego rządu ogólno niemieckiego, zawarcia układu pokojowego, wycofanie armii okupacyjnych z tego terytorium.

Stalin podjął też rozmowy z ambasadorami wszystkich państw zachodnich. Oświadczył, że zostanie ona zniesiona tylko wtedy, gdy we wszystkich częściach Niemiec zostanie wprowadzona jednolita waluta - marka.

Stanowisko rządu radzieckiego, zostało następnie przedstawione na posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych. (październik 1948). Wydano wówczas rezolucję potępiającą Związek Radziecki i wezwano go do zamknięcia blokady. Nie weszła ona jednak w życie, ze względu na sprzeciw ze strony radzieckiego przedstawiciela.

W maju 1949 roku, do Paryża zwołano konferencję ministrów spraw zagranicznych, na której szeroko omawiano sprawę blokady Berlina. Zaproponowano wówczas rządowi radzieckiemu, że w przynależnej do niego strefie, zostaną przeprowadzone identyczne reformy jak na pozostałym terenie, wraz z wprowadzeniem odpowiedniej waluty. ZSRR jednak był ciągle temu przeciwny, domagając się zawarcia pokoju z Niemcami i opuszczenia tego kraju przez wszystkie wojska okupacyjne w ciągu kolejnego roku. Wobec tak nieprzejednanych stanowisk, nie było mowy o jakimkolwiek kompromisie w tej sprawie. Ostatecznie jednak ustalono, że kontakty w sprawie Niemiec, będą nadal utrzymywane.

Wkrótce blokada Berlina została definitywnie zniesiona, co wiązało się przede wszystkim z zaakceptowaniem przez państwa zachodnie Ustawy Zasadniczej, uchwalonej nieco wcześniej przez niemiecką Radę Parlamentarną. Niebawem, podjęto decyzję, że na terenach Trizonii zostanie wprowadzona autonomia, połączona z okupacją. Nie zmieniało to faktu, że dalej prowadzona była demilitaryzacja, rozbrojenie, reparacja, czy dekartelizacja. W rękach państw zachodnich pozostawało również prowadzenie polityki zagranicznej Niemiec. Komendanci zostali jednak zastąpieni przez komisarzy cywilnych. 14 sierpnia 1949 roku, odbyły się pierwsze wybory parlamentarne, w których wygrała koalicja CDU  CSU, zdobywając 31% głosów. 14 sierpnia 1949 roku, powstała Republika Federalna Niemiec. W odpowiedzi, rząd ZSRR zadecydował o utworzeniu na terenie, pozostającym pod okupacja Moskwy Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Otrzymała ona swoją konstytucję i rząd, a na jej czele staną Otto Grotewohl.