Sprawiedliwość jest normą etyczną, która żąda szacunku dla praw innych ludzi, przyznaniu każdej jednostce należnych jej praw, należytego rozdzielania dóbr materialnych. Sprawiedliwość domaga się wyrównania szans w społeczeństwie, chce, żeby wszyscy byli równi wobec prawa. Arystoteles wskazuje w swej filozofii dwa rodzaje sprawiedliwości. Jako pierwszą wyróżnia sprawiedliwość rozdzielczą. Ma ona polegać na obiektywnym podejściu do każdego członka danej społeczności. Kolejną, nazwaną przez Arystotelesa, jest sprawiedliwość wyrównawcza, ideałem której ma być karanie przewinień i nagradzanie zasług. Dla św. Tomasza z Akwinu sprawiedliwość to doprowadzenie do stanu, kiedy każdy obywatel dostaje to, co mu się prawnie należy. Przy czym, może chodzić tak o prawo naturalne, jak i nadane. Karol Marks zaś pod pojęciem sprawiedliwości rozumiał konieczność dania "każdemu podług zasług". Jednym z najstarszych przejawów "sprawiedliwości" jest prawo Hammurabiego, datowane na II w. p. n. e..

Pojęcie sprawiedliwości zawiera w sobie założenie, że ludzie są równi. Że każdy powinien być traktowany tak samo, niezależnie od tego, w jakim położeniu społecznym się znajduje, czy jaka jest jego osobowość. W tradycji chrześcijańskiej sprawiedliwość wymieniana jest jako jedna z cnót głównych, zaraz obok roztropności, męstwa i umiarkowania. A na cnotach kardynalnych opierać się powinno godziwe życie każdego człowieka.

Na przestrzeni myśli filozoficznej można zaobserwować kilka wzorów sprawiedliwości. Pierwszym, najbardziej powszechnym rozumieniem pojęcia sprawiedliwości jest teza: każdemu po równo. Rozumiemy przez to, że każdemu należy się dokładnie tyle samo, bez względu na osobisty wkład pracy, czy też wielkość potrzeb. Kolejnym pomysłem jest rozdział dóbr każdemu według potrzeb. Teoria ta jest o tyle trudna do zrealizowana, że różne są ludzkie potrzeby. Dawanie każdemu według włożonego przez niego wysiłku, czy też podobne - według zasług, czy według pracy - to kolejne wytłumaczenie pojęcia sprawiedliwości i polegać ma na rozdziale dóbr według trudu, jaki został włożony w pracę na rzecz dobra ogółu. Praktykowano też sprawiedliwość społeczną, nadając dobra proporcjonalnie do urodzenia, do stanu, z jakiego pochodzili rodzice.

Wizje sprawiedliwości możemy podzielić na: indywidualistyczne i wspólnotowe. Teoria indywidualistyczna, jak sama nazwa wskazuje, jako pierwszą stawia jednostkę. Nadaje jej prymat, opierając się na tezie, według której w społeczeństwie jednostki żyją obok siebie, ale niezależnie i nie nawiązują ze sobą kontaktów, jeśli nie są one dla nich korzystne. Teoria wspólnotowa jako wartość naczelną stawia dobro wspólnoty, opierając je na tym, że silniejsi pomagać mają słabszym. Pojawia się również teoria, kładąca nacisk na ilość posiadanych dóbr. Mówimy tutaj o sprawiedliwości jako o uprawnieniu. Definicja sprawiedliwości mówi też o równości szans rozwoju.

Wszelkie zasady, rządzące zdrowym społeczeństwem, opierać się powinny na sprawiedliwości. Tam, gdzie nie ma dbałości o równość społeczną pomija się sprawiedliwość. Nie istnieje taki porządek, który mógłby przetrwać z pominięciem sprawiedliwości. Wszelkie moralne i etyczne działania człowieka zmierzyć można sprawiedliwością. Ona właśnie stawia warunki we współżyciu w społeczeństwie, wpływa na kształt poglądów człowieka, wyznacza granice jego wolności. Sprawiedliwość powinna być priorytetem dla jednostek tworzących społeczeństwa, jak i dla samych społeczeństw.

Na przestrzeni wieków definicja sprawiedliwości podlegała ciągłym zmianom, ewoluowała w różnych kierunkach. Pomimo wielości definicji trudno jest wygenerować jedną. Sprawiedliwość rozumiemy intuicyjnie, ciężko ubrać tę intuicje w słowa. Prawdopodobnie definicji jest tyle, ilu ludzi o nią zapytanych. Nasz pogląd na sprawiedliwość opiera się na bardzo różnych podstawach, raz moralnych, raz całkiem innych od popularnie rozumianej sprawiedliwości.