Woda i jej znaczenie w historii narodów

Mojżesz był prawodawcą oraz prorokiem narodu wybranego. O jego życiu można dowiedzieć się jedynie faktów, które podaje Biblia. Według Starego Testamentu Mojżesz przyszedł na świat w Egipcie w trzynastym wieku przed naszą erą w rodzinie mającej korzenie izraelskie. Wychowany został jako Egipcjan. Pewnego razu widząc jak pewien Egipcjan znęca się nad Izraelitą zabił go, przez, co musiał udać się do Madianitów mieszkających na pustyni, gdzie objawił mu się Jahwe, w postaci palącego się krzaka. Nakazał On Mojżeszowi wyprowadzić dręczony naród Izraelski przez Egipcjan do Kaanan, czyli Ziemi Obiecanej. Mojżesz wbrew woli faraona wyprowadził Izrael z Egiptu. Podczas tej wędrówki wydarzyło się bardzo dużo cudownych zdarzeń. Wędrówka narodu izraelskiego przez pustynie trwała czterdzieści lat, podczas, której Mojżesz dostał od Boga Jahwe tablicę zwierającą 10 przykazań. Wydarzenie to miało miejsce na górze Synaj. Z kolei Mojżesz odszedł na Nebo, była ta góra, przed swoją śmiercią Mojżesz swoją władzę przekazał Jozuemu. Historia Mojżesz oraz narodu wybranego to częsty temat sztuki chrześcijańskiej występujący, choćby w mozaice bizantyjskiej. Mojżesz miał bardzo duży wpływ na dzieje narodu izraelskiego. W Biblii widać jego wizerunek jako proroka oraz męża bożego, przez, którego przemawia Jahwe. Stał się on również wodzem, przeprowadzającym naród żydowski przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Jest on prawodawcą, któremu wyznawcy judaizmu są jeszcze posłuszni. W Biblii Mojżesz jest postacią tajemniczą. Autorstwo ksiąg nie mówi wiele o jego pochodzeniu, a o jego przodkach milczą. Nie pada tutaj również imię ojca oraz matki Mojżesza. Mojżesz miał dwójkę dzieci syna oraz córka, o których historii nic nie wiadomo. Nie ma również informacji dotyczących jego śmierci oraz miejsca jego pochówku. Do niezwykłych należą narodziny samego Mojżesza. Naród Izraelski mieszkał w państwie egipskim kilka pokoleń. Do Egiptu przybył Józef, który był synem Jakuba. W wyniku, czego Izraelitów coraz więcej przybywało. To stało się pretekstem do ich prześladowania przez faraonów egipskich. Faraon po jakimś czasie podjął decyzję o zabijaniu dopiero, co nowonarodzonych chłopców. Księga wyjścia tak oto opisuje narodziny Mojżesza: Pewien człowiek z pokolenia Lewiego przyszedł, aby wziąć za żonę jedną z kobiet tegoż pokolenia. Ta kobieta poczęła i urodziła syna, a widząc, że jest piękny, ukrywał go przez trzy miesiące. A nie mogąc ukrywać go dłużej, wzięła skrzynkę z papirusu, powlekła ją żywicą i smołą, i włożywszy w nią dziecko, umieściła w sitowiu na brzegu rzeki. Siostra zaś jego stała z dala, aby widzieć, co się z nim stanie. A córka faraona zeszła ku rzece, aby się wykąpać, a jej służące przechadzały się nad brzegiem rzeki. Gdy spostrzegła skrzynkę pośród sitowia, posłała służącą, aby ją przyniosła Wj ( 2, 1 - 6).

Kobieta pochodząca z plemienia izraelskiego Lewiego na świat wydała syna. Przez pierwsze trzy miesiące jego życia ukrywała go, po czym uplotła koszyk i włożyła małego chłopca do niego, spuszczając go z nurtem rzeki. Miała też starszą córkę, którą wysłała, aby ona obserwowała małego chłopca. Koszyk zatrzymał się sitowiu, jego też zauważyła egipska królewna i postanowiła go wziąć na wychowanie. Na imię nadała mu Mojżesz, w tłumaczeniu znaczy: wyciągnęłam go z wody. Siostra uratowanego chłopca poleciła, aby wykarmiła go jego matka. Królewna zgodziła się. Po wykarmieniu Mojżesza piersią własnej matki Mojżesz powrócił z powrotem do swej przybranej mamy królewny, gdzie był wychowywany u boku faraona. W ten sposób Mojżesz cudem został uratowany od śmierci tak jak później uratowano samego Jezusa Chrystusa przed Herodem. Rzucenie małego dziecka w koszu do rzeki stał się motywem w wielu innych opowieściach czy religiach. Podobna historia związana jest również z założycielem Rzymu Romulusem, który był dzieckiem westalki Rea Silvia. Kobietom Westalkom nie można pod żadnym pretekstem było oddać się mężczyźnie, groziło to karą śmierci. Silvia urodziła synów, których ojcem był bóg Mars. Poczęła ona bliźnięta Romulusa oraz Remusa. Niestety nie mogła nimi się opiekować, przez, co ukryła je w korycie i spuściła je wraz biegiem rzeki Tybr. Łódka wraz z bliźniakami zatrzymała się ma korzeniach figowca. Chłopcami zajęły się przysłane przez boga Marsa zwierzęta: dzięcioł i wilczyca, która karmiła dzieci. Romulus stał się założycielem Rzymu. Mojżesz żył ok. trzy tysiące trzysta lat temu. Rzym i jego początki datowane są dwa tysiące siedemset lat temu. Te dwa światy nie wiedziały nic o sobie. W zimnej Mandżurii również opowiadano historię dotyczącą samych początków dziejów królewskiego rodu. Tam gdzie znajdują się Białe Góry, znajduje się również źródło przybierające postać jeziora. Nad to właśnie jezioro przylatują niebianki, które w nim się kąpią. Podczas jednej z tych kąpieli przyleciała sroka, która na szatach Córki Nieba położyła cudowny owoc brzoskwini. Jednaj najmłodsza boginka nie miała ochoty dzielić się z swoimi siostrami i powiedziała, że jeszcze zostanie, siostry odleciały a boginka zjadła owoc. Próbując unieść się do góry zaraz opadała w dół, była bardzo ciężka, zorientowała się, że ma w sobie poczęte dziecko. To zmusiło ja do pozostania w górach oraz czekania chwili narodzin swojego dziecka. Wydała ona na świat chłopca bardzo szybko rozwijającego się. Po 3 miesiącach potrafił on doskonale mówić, wówczas jego matka zrobiła skrzynkę ze znalezionej kory, do jej środka włożyła małego chłopca i spuściła je z nurtem rzeki, po czym uniosła się do samego nieba. Płynącego w koszyku chłopca wyłowił starzec, który również zajął się jego wychowaniem. Chłopiec ten nazwany został Bukuri Jongszon i stał się pierwszym panującym władcą w Mandżurii. Kolejne epoki, strefy klimatyczne pokazują do siebie podobne historie, dziecko wzrastające na założyciela oraz bohatera w danym państwie, narodzie, religii. Narodziny takiego dziecka nie są takie zwykłe. Historie te pokazują jeden motyw, dziecka, które jest niesione przez rzekę. Do koszyka włożyła dziecko matka, która chciała je uratować od śmierci. Bardzo ważną role w tych historiach odgrywała rzeka, a bliżej woda, która w podaniach jest obrazem pierwotnego nieładu, stanowi pierwotną prasubstancję. To ona stała się początkiem wszelkiego porządku oraz życia. Jest ona symbolem ożywiającej mocy i siły. Biblia pisze na pierwszych swoich stronicach, że na samym początku świata duch Boży wznosił się nad wodą, dlatego wszystko, co ma swoje istnienie pochodzi z wody. Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami … Rdz ( 1, 1 - 2)… A potem Bóg rzekł: Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich! Uczyniwszy to sklepienie Bóg, oddzielił wody od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, Bóg nazwał to sklepienie niebem. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi. A potem Bóg rzekł: Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha! A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód morzem Rdz ( 1, 6 - 10).

Tetis, która była matką silnego Achillesa, pragnąc, aby jej syn był nieśmiertelny dokonało jego zanurzenia w wodzie. Były to wody płynące w starożytnej rzece Styks rozdzielającej dwa światy żywych oraz umarłych. Trzymając go za piętę uczyniła ją śmiertelną, w ten sposób stało się to słabym punktem samego Achillesa. Zaratustra,, który był prorokiem Persów, pierwsze objawienie miał w środku nurtu rzeki. Stanął on e samych stóp Ahura-Mazdy. Jezus Chrystus był także związany z wodą. Swojego chrztu dokonał w Jordanie, czego symbolem stało się przyjmowanie sakramentu chrztu świętego przez katolików. Symbolem jest tutaj polanie głowy. Z kolei baptyści zanurzają całe ciało w wodzie. Historie lub sagi czy legendy pokazują, że przyjście wielkiego człowieka na świat zawsze wiąże się z wodą. Nie wystarcza to, aby urodził się on jak inni ludzie, jego narodzinom towarzyszy zawsze woda, która jest symbolem początku i wielkich rzeczy. Człowiek sagi zaczerpuje oczyszczająca oraz ożywiającą moc wody, gdyż niejako musi jeszcze raz narodzić się z niej oraz zostać w nią zanurzony, potem oddany falom, aby ponownie móc się wynurzyć, dlatego styczność na samym początku z wodą jest bardzo ważna powala ona zaczerpnąć mocy i siły, która konieczna jest bohaterowi do życia.