Anoreksja (określana inaczej jako jadłowstręt psychiczny) jest zaburzeniem zachowania polegającym na tym, że jednostka dąży do ciągłego spadku masy ciała. Anoreksja zaczyna się zwykle w okresie dojrzewania - najczęściej w wieku 13 - 15 lat. Głównie występuje ona u kobiet.
Jest ona zaburzeniem o wieloczynnikowej etiologii - znaczenie w jej powstaniu mają zarówno czynniki biologiczne, psychologiczne oraz społeczno- kulturowe.
Wśród czynników biologicznych wskazuje się na znaczenie w zaburzeniach emisji niektórych neuroprzekaźników - znaczącą rolę przypisuje się serotoninie. Znaczenie mogą mieć również zaburzenia hormonalne.
Wśród czynników psychologicznych wskazuje się na zaburzoną samoocenę, brak poczucia autonomii oraz kontroli nad życiem.
Do czynników społecznych zalicza się silne związanie córek z rodziną - bardzo utrudniony jest tu proces separacji. Zanik menstruacji (jeden z podstawowych objawów anoreksji) ma symbolizować zatrzymanie procesu separacji.
Czynniki kulturowe to lansowany modelu sylwetki kobiecej, sprzeczne oczekiwania wobec roli kobiet - od kobiet wymaga się sprawnego funkcjonowania w wielu trudnych do pogodzenia rolach.
Do objawów anoreksji zalicza się:
- Spadek masy ciała powyżej 15% - za punkt odniesienia przyjmuje się masę ciała jaka powinna wystąpić w określonym wieku, przy określonym wzroście
- Bardzo silny lęk przed przytyciem
- Zaburzone postrzeganie masy i kształtu ciała - ciągłe przekonanie, że jakaś część jest zbyt gruba
- Brak miesiączkowania przez trzy kolejne miesiące (oczywiście przy wykluczeniu innych przyczyn)
Osoby dotknięte anoreksją uważają się za zdrowe- często jest je bardzo trudno skłonić do leczenia. W leczeniu anoreksji stosuje się psychoterapię - terapię rodzinną, terapię poznawczo behawioralna, grupową, dynamiczną.
Czasami gdy spadek masy ciała jest bardzo znaczny pacjentki są hospitalizowane w celu poprawienia ich stanu somatycznego.
