Jednym z najwybitniejszych przedstawicieli impresjonizmu był Claude Monet, który żył w latach 1840 - 1926. To on właśnie zauważył, że jeden i ten sam przedmiot może zmieniać swój wygląd, choć jego wewnętrzne właściwości nie ulegną zmianie. Przyczyną zmian jest nic innego jak tylko samo oświetlenie. Ów francuski malarz spędził wiele czasu, obserwując zmieniającą się fasadę. Zmiany były uzależnione od miejsca na niebie, w którym znajdowało się aktualnie słońce. Malarz potrafił spędzić cały dzień na obserwowaniu tej samej fasady i malowaniu jej w zależności od położenia słońca. Najbardziej fascynujące w tym wszystkim było to, jak szybko zmienia się oświetlenie, a tym samym, jak chwilowe i ulotne potrafi być wrażenie z długiego nawet oglądu tego samego przedmiotu. Monet te chwilowe wrażenia oddawał na płótnie szybkimi, a czasami nawet wręcz niedbałymi ruchami pędzla. Taka technika malowania została nazwana przez badaczy impresjonistyczną.

Największy rozwój impresjonizmu przypadał na lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte XIX wieku. Natomiast miejscem, gdzie zebrał on największe plony, była Francja. Kierunek ten stał się punktem wyjścia dla tzw. sztuki nowoczesnej w XX wieku na całym świecie. Jednak podłoże dla jego rozwoju było przygotowywane już dużo wcześniej. Otóż już w czasie wojny francusko - pruskiej, która trwała w latach 1870 - 1871, oraz w okresie Komuny Paryskiej francuscy malarze, wśród których znajdowali się: Alfred Sisley, Camille Pissarro oraz wspomniany już wyżej Claude Monet, przebywali w Anglii. To właśnie oni już wcześniej, jeszcze przed rozwinięciem się kierunku impresjonizmu, stopniowo zaczęli przechodzić od malarstwa konturowego w kierunku malarstwa, w którym liczy się najbardziej sposób kładzenia barw, plam i to niezależnie od przedmiotu malarstwa. Kolejną, niezaprzeczalną, przyczyną powstania w przyszłości nowego kierunku w malarstwie było powstanie nowych technologii w obrębie fotografii około połowy XIX wieku. Od tego momentu mogły powstawać zdjęcia nie tylko wewnątrz budynków, ale i w plenerze, a co ważniejsze - mniej ważące aparaty fotograficzne mogły robić tzw. zdjęcia do reportaży. Miało to ogromny wpływ na malarzy, którzy zrozumieli, że aby coś namalować, nie trzeba przygotowywać w tym celu sztucznych, aczkolwiek idealnych, układów czy to tła, czy przedmiotów i postaci. Wspomnieć w tym momencie należy o drugim ważnym przedstawicielu tego kierunku w malarstwie, mianowicie o Edgarze Degasu, który żył w latach 1834 - 1917. Był on pod wielkim wpływem malarstwa reportażowego, które polegało na przedstawianiu przeróżnych nieraz scen wziętych z życia codziennego, jak również i świątecznego, np. ruch na ulicy, spotkania w kawiarniach czy rywalizacje sportowe. Ów artysta stworzył szereg obrazów, które utrwalały życie zawodowe ludzi z kręgów artystycznych, takich jak: tancerek w balecie, śpiewaczek, aktorek itp. Zdokumentowane zostały całe ich przygotowania do pracy, występów, godziny oczekiwań na nie, wyczerpujące niekiedy próby. Zarówno na jego obrazach, jak i większości impresjonistów, nie dbano o idealne ukształtowanie tła i postaci, bądź przedmiotów zagęszczających obraz. Nowością było wprowadzenie często przypadkowych osób, które akurat znalazły się przed oczami malarza - obserwatora. Najważniejsze stawało się odejście od tradycyjnego malarstwa konturowego na rzecz nowej techniki malarskiej. Była nią technika gwałtownego posługiwania się pędzlem, niekiedy wręcz zakrawało to na uderzenie. Prowadziło to do zlewania się plam i barw i tworzenia rozmytej kompozycji, będącej zapisem chwilowego wrażenia.

Mimo, iż impresjonizm powstał już w latach sześćdziesiątych XIX wieku we Francji, to jednak oficjalne upowszechnienie odbyło się za sprawą zorganizowanej dopiero w 1874 roku wystawy Stowarzyszenie Spółdzielcze Artystów Malarzy, Rzeźbiarzy, Rytowników itp. Wystawa odbyła się w pracowni fotograficznej Nadara, znajdującej się przy Boulevard des Capucines we Francji i była to po raz pierwszy zorganizowana tego typu wystawa poza oficjalnymi kręgami. Swoje prace wystawiło szereg artystów, w sumie trzydzieści jeden, takich jak: Edgar Degas, Claude Monet, Camille Pissarro czy Pierre Auguste Renoir. Jeszcze wówczas tworzyli oni w różnych kierunkach, nie łączył ich wspólny program artystyczny, dopiero później zaliczeni zostali do kręgu impresjonistów. W sumie zaprezentowano 165 obrazów. Jednemu z nich, autorstwa Claude Moneta, redaktor nadał nazwę "Impresja - wschód słońca". I to właśnie stąd pochodzi nazwa całego kierunku. Początkowo jednak miało ono zabarwienie negatywne, a użył jej pewien krytyk, pragnąc zadrwić sobie z wystawy. Obrazy impresjonistów uświadomiły światu narodzenie się nowego kierunku w malarstwie. Dotąd bowiem nie traktowano go poważnie.

Opis sztuki Paula Gauguina.

Paul Gauguin urodził się w 1848 roku a zmarł w 1903. To jeden z najbardziej znanych francuskich malarzy końca XIX wieku. Malarstwo stanowiło jego życie już od 1874 roku, kiedy to pobierał nauki w Akademie Colarossi. Tam zaznajomił się nie tylko z Camille Pissarro ale i z pozostałymi malarzami z kręgu impresjonizmu. Stopniowo zaczął uczestniczyć w każdej niemal wystawie organizowanej przez impresjonistów. Od zawsze uważał, że krajobraz bretoński ma w sobie coś niespotykanego i pięknego zarazem. Dlatego pejzaż ten wraz z prostotą tamtejszych ludzi stał się przez dłuższy czas tematem jego obrazów. W międzyczasie znalazł się w Panamie i na Martynice, ale na koniec znów powrócił do Pont - Aven. Pracując tu, stał się teoretykiem syntetyzmu - późniejszego podłoża dla symbolizmu rozwijającego się w tzw. Szkole z Pont - Aven. W ten oto sposób odszedł od impresjonizmu, by wypracować swój własny styl w malarstwie. Duży wpływ na niego miała kultura ludowa Bretanii wraz z jej krajobrazem. Ów styl prawie w ogóle nie uwzględniał perspektywy, natomiast operował widocznym konturem i wyraźnie odznaczającymi się barwami. Jeśli chodzi o temat, to przeważały sceny o charakterze symbolicznym, niekiedy nawet wizjonerskim. Przykładem są następujące obrazy: "Żółty Chrystus", "Walka Jakuba z aniołem", "Piękna Angele". W jego obrazach widać fascynację kulturą ludową, prymitywną niekiedy. To właśnie z dala od cywilizacji czuł się najlepiej i starał się wszystko, co tam widział, przenieść na płótno. Chodziło mu głównie o zżycie człowieka z naturą, co było nie do zaobserwowania w mieście takim jak Paryż, do którego nie pałał sympatią z powodu tamtejszych stosunków społecznych. Z tej tęsknoty za miejscami, gdzie człowiek może się wyciszyć i uspokoić zrodził się pomysł wyjazdu na Tahiti. Uczynił to mimo tego, iż wiedział, że zostawia przyjaciół impresjonistów. Na Tahiti spędził aż jedenaście lat. Powstały tam dzieła o niezaprzeczalnej światowej sławie. Ludzie mieszkający na Tahiti byli mu bardzo bliscy, nie tylko światopoglądowo ale i prawie pod każdym innym względem. Na jego obrazach znajduje się wszystko to, co mógł zobaczyć w egzotycznym kraju: tamtejsza roślinność, zwierzęta, plaża, mieszkańcy - tubylcy, a przede wszystkim piękne kobiety z upiętymi w czarne włosy kwiatami. Na jego obrazach raz dominuje radosny , pogodny nastrój, a znów innym razem - przedziwny niepokój. Charakterystyczna cechą jest też to, iż malarz nie starał się wiernie oddać rzeczywistych barw. Dla niego ważniejsze było to, aby dobrze komponowały się kolory na obrazach. Dlatego też zdarzało mu się zmieniać właściwą kolorystykę i tak oto wychodził spod jego pędzla różowy piasek czy czerwone konie. W odróżnieniu od innego malarza - Van Gogha, kładł nacisk na ogromne i gładkie powierzchnie. Do ukazywania osób stosował skróty perspektywiczne, natomiast do rzeczy - zróżnicowane plany. Wspomniane wyżej zmienianie barw, odbiegało od założeń impresjonistów. Ale Gauguin miał na to wytłumaczenie, mianowicie: "Prześcieradło musi być z tkaniny żółtej, ponieważ kolor ten budzi u widza miłe uczucie czegoś nieoczekiwanego, a także wrażenie światła lampy, ponadto potrzebne tu jest tło nieco odstraszające, a do tego znakomicie nadaje się kolor fioletowy" czy: " Kolor u Gauguina pełni rolę symboliczną, a także magiczną".

3. Technika dywizjonizmu a technika pointylizmu.

Dywizjonizm - jest to termin pochodzący z malarstwa impresjonistycznego, który później przeszedł na teren neoimpresjonizmu za sprawą G. Seurata i P. Signaca. Chodzi o sposób podziału plamy barwnej, która ulega rozproszeniu na drobne elementy. Malarz nakłada na płótno pigmenty w kształcie niewielkich punktów. Z daleka tworzą one całą plamę barwną, gdyż drobinki te łączą się w całość w siatkówce oka u widza. Technika ta została szczegółowo sformułowana w tzw. teorii praw kolorystycznych G. Seurata i P. Signaca dzięki badaniom poczynionym przez M. E. Chevreula, Roada i H. Helmholtza. Dywizjonizm pretendował chwilowo do uniwersalnej techniki w malarstwie, dzięki wysiłkowi badaczy, którzy sięgali do skarbca wiedzy psychologicznej, fizjologicznej czy pochodzącej z zakresu analizy zarówno światła jak i barwy. Efektem miała być idealna kolorystyka, oraz harmonia w zakresie światła i barwy. Technika ta znalazła oddźwięk u fowistów, np. u A. Daraina oraz u futurystów z Włoch.

Pointylizm - technika malarska, której podstawy ugruntował dywizjonizm. Swoje zastosowanie znalazła w malarstwie o charakterze olejnym z XIX wieku. Technika ta polegała na tworzeniu czegoś na kształt mozaiki z niewielkich plamek farb. Stanowił on najlepszą technikę rozbijania plam barwnych.

4. Powiązanie dywizjonizmu i pointylizmu z neoimpresjonizmem Georgesa Seurata.

Neoimpresjonizm stworzył Georges Seurat, który był jednocześnie najbardziej znanym przedstawicielem tego kierunku. Podwaliny stworzył impresjonizm, gdyż bez niego nie byłoby neoimpresjonizmu. W kierunku tym najpierw tworzy się teoretyczne założenia, a potem realizuje się je w sposób praktyczny w postaci obrazu. Zatem neoimpresjonizm to innymi słowy unaukowiony impresjonizm. W tym celu wykorzystywano teoretyczne zaplecze w fizyce optycznej takich naukowców jak: Chevreul, Blanc, Helmholtz oraz innych. Dość charakterystycznymi posunięciami były: posługiwanie się tzw. kontrastem równoczesnym czy jedynie sugerowanie pewnych kształtów figur. Bardzo często nazywano neoimpresjonizm puentylizmem. Jednakże nie chodzi tutaj o punktowe rozdzielanie plam barwnych, ale o dywizjonistyczne - a więc surowo przestrzegane - dzielenie tychże plam.

5. Cechy charakterystyczne autonomicznego malarstwa Van Gogha i Cezanne'a.

Vincent Van Gogh to najbardziej utalentowany malarz holenderski - tworzący w okresie postimpresjonizmu. Urodził się 30.III 1853 roku a zmarł 29. VII 1890 roku. Jako młody człowiek pracował w antykwariatach Goupila w Hadze, jak również w Paryżu i Londynie. To właśnie tam zapałał miłością do malarstwa. Pierwsza inspiracja płynęła z prac Jeana F. Milleta. Kolejne zaś wskazówki pochodziły od jego kuzyna mieszkającego w Hadze - Antona Mauve'a. Pierwsze poważne obrazy powstały w latach 1885 - 1886, kiedy to uczył się w Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii. Obrazy te przypominają holenderskie malarstwo rodzajowe. Wyraźnym przykładem na charakterystyczne dla tego nurtu cechy, jest obraz "Jedzący kartofle", pochodzący z 1885 roku. Cechują go ciemne, smutne barwy i niepokojący nastrój. Dopiero w Paryżu Van Gogh zmienił radykalnie styl malowania obrazów. Miało to miejsce pod wpływem tamtejszych impresjonistów. Było to w latach 1886 - 1888. Ciemne kolory ustąpiły jasnym, widoczna była również metoda pointylistyczna. Obrazy te, a jest ich około 200, przedstawiają głównie pejzaże Paryża lub martwą naturę. Ostateczne uformowanie się stylu artysty miało miejsce dopiero w Arles, gdzie zamieszkał pod koniec życia. Charakteryzował się on zniekształcaniem obiektów, grubą faktura oraz coraz częstszym stosowaniem żółci, która była ulubioną barwą malarza.

Paul Cezanne był także przedstawicielem postimpresjonizmu. W latach rozkwitu tego kierunku w malarstwie, artysta był pod jego przemożnym wpływem. Stopniowo jednak zaczął odchodzić od niego i iść w kierunku kubizmu i abstrakcji. Dziś zalicza się go do grona malarzy współczesnych. Tworzył tzw. studium formy, barwy i kształtu. Jego koronną zasadą była wiara, że sztuka stoi na przeciwległym biegunie co natura i nie można ich utożsamiać.