Postimpresjonizm to nurt w sztuce, wywodzący się z impresjonizmu, ale odrzucający większość jego założeń

Historia postimpresjonizmu

Nurt ten wykształcił się we Francji na przełomie XIX i XX wieku. Często uznaje się, że rozpoczął się on po ostatniej wystawie impresjonistów w 1886 roku, zaś jego koniec wyznaczyła pierwsza wystawa fowistów w roku 1905. Autorem terminu „postimpresjonizm” był angielski krytyk Roger Fry. Użył on tego określenia z okazji wystawy francuskiego malarstwa nowoczesnego, którą oglądać można było w Londynie w latach 1910-1911.

Główne założenia postimpresjonizmu

Malarstwo postimpresjonistyczne charakteryzowało się zastosowaniem podobnych do impresjonizmu zasad w kolorystyce obrazów, odrzucono jednak zasadę mimesis – wiernego naśladownictwa natury. Postimpresjoniści uważali, że obraz nie powinien dokładnie odwzorowywać rzeczywistości, a raczej być czymś bardziej autonomicznym, wyjątkowym. Obrazy postimpresjonistyczne zawierały w sobie większy ładunek emocjonalny i bardzo duży koloryt, za to mniej istotna była w nich gra świateł. Nacisk położony był już nie na dosłowne ukazanie ulotności danej chwili, czy wycinka rzeczywistości, ale na przedstawienie odczuć i stanów ducha towarzyszących artyście. Twórczość postimpresjonistyczna opierała się na większej niż w impresjonizmie ekspresji oraz na uwolnieniu z jakichkolwiek norm.

Nurt ten dał początek wielu ruchom awangardowym w sztuce. Były to np. neoimpresjonizm, symbolizm i fowizm.

Przedstawiciele postimpresjonizmu i ich przykładowe dzieła

Do malarzy-postimpresjonistów należeli m.in.:

- Vincent van Gogh („Słoneczniki”)

- Georges Seurat („Kąpiel w Asnieres”)

- Paul Cezanne (“Kuszenie św. Antoniego”)

- Paul Gauguin (“Jeźdźcy na plaży”)

- Henri de Toulouse-Lautrec („Stajenny z parą koni”)