Impresjonizm to kierunek w sztuce, który wziął swą nazwę od słynnego płótna Moneta "Impression Soleil levant". Za początek impresjonizmu uznaje się I wystawę grupy artystów zorganizowaną w atelier fotograficznym Nadara w 1874 roku. Impresjonizm za cel stawiał sobie: uchwycić mgnienie, wrażenie danej chwili, ulotność światła. Impresjoniści nie chcieli przedstawiać form i barw na podstawie posiadanej wiedzy, lecz tak jak ją widzieli, poddanej deformującemu działaniu światła. Odeszli od kilku tradycyjnych zasad malarstwa. Porzucili rysunek konturowy, zastępując go suma plam barwnych. Zaniechali perspektywy geometrycznej. Impresjonista odtwarza naturę taka, jaka jest. Niektórzy z malarzy impresjonistów również rzeźbili. Impresjoniści formowali się bądź w Academie Suisse, bądź w pracowni Gleyre'a. Academia Suisse była akademią niezależną, gdzie studia odbywały się za niewielką opłata, bez rad i egzaminów. Spędzili w niej pewien czas Edouard Manet i Claude Monet, uczyli się tam: Pissarro Cezanne i Guillaumin. W ten sposób ukształtowała się pierwsza grupa złożona z trzech malarzy. Pracownia Gleyre'a to pracownia niezależna, zapisał się do niej Bazille, Claude Monet, Renoir i Sisley. Artyści zaliczani do impresjonistów:
Eugène Boudin
Mary Cassatt
Gustave Caillebotte
Paul Cézanne
Edgar Degas
Henri de Fantin-Latour
Paul Gauguin
Edouard Manet
Claude Monet
Berthe Morisot
Camille Pissarro
August Renoir
Alfred Sisley
Henri de Toulouse-Lautrec
James Abbott McNeill Whistler
Prekursorzy impresjonizmu:
Blechen Karl- uczeń Akademii berlińskiej i pejzażysty Lutkego. Wykazywał wrażliwość na zmienność światła, pędzlem pracował delikatnie, w sposób już impresjonistyczny. W "Palmiarni na Wyspie Pawi" rozgrywa cała gamę odcieni zielonych, roztapiając je w subtelnych błękitach cieni.
Cals Adolphe- artysta malował martwe natury i portrety, stosując wytrawną technikę nowoczesną, stworzył też prawdziwe arcydzieło- swój jedyny akt, a także pełne życiowej prawdy postaci chłopów i rybaków.
Delacroix Eugene- uważał, że malarstwo ma swoistą duszę, język, który pozwala mu się wypowiadać nawet poza formą. Stał się znaczącym prekursorem impresjonizmu.
Hervier Adolphe- malował domki na skraju lasu, podwórza folwarczne, barki wyciągnięte na plażę. Lubił wędrować od wioski do wioski w poszukiwaniu miejsc malowniczych. Podziwia się trafność kolorytu jego płócien, wdzięk i temperament wykonania, żywość dotknięć pędzla. Szczególnie akwarele artysty mają niepowtarzalny czar, a niektóre z nich godne są wielkich mistrzów impresjonistów. ("Kobiety zbierające ziemniaki").
Ravier August- malarz świtów i zmierzchów. Wraz z nim pojawiło się tzw. Czyste malarstwo. Był nauczycielem Carranda. Jego akwarele, odznaczające się wielka lekkością i przezroczystością, bliskie są turnerowskim.
Stifter Adalbert- jednocześnie zajmował się poezją i malarstwem, przy czym w malarstwie nie pobierał żadnych lekcji. Wypowiadał się z równa delikatnością pędzlem i piórkiem. W latach 1835- 1845 stworzył najlepsze pejzaże. W późniejszym okresie starał się osiągnąć więcej realizmu w szczegółach.
Turner Joseph Mallord William- wszystkie śmiałe chwyty impresjonizmu występują w jego obrazach. Podróżował po całej Europie, od Holandii po Szwajcarię i Włochy, w poszukiwaniu malowniczych pejzaży i efektów malarskich. Monet i Pissarro odkryli jego twórczość.
Valenciennes Pierre Henri de- podróżował do Włoch. Szczególnie pilnie studiował obrazy Claude'a Lorraina i Poussina. Otworzył szkołę pejzażu klasycznego i wykształcił wielu uczniów. Przyjęty na członka Królewskiej Akademii Malarstwa w 1789 roku, po raz pierwszy wystawiał na Salonie tegoż roku.
Vollon Antoine- wyrobił sobie opinię mistrza martwych natur, prekursorskich wobec obrazów Maneta o tej tematyce, a także pejzażu, zapowiadającego impresjonizm.
Whistler James Abbott MacNeill- talent portecisty ujawnił w zachwycającym wizerunku matki, wystawionym w 1872 roku w Royal Academy i w portretach Carlyle'a, panny Alexander, Theodore'a Dureta, hrabiego Montesquiou Fezensac. Jednocześnie był twórcą dekoracji sali jadalnej dla Teylanda, gdzie znajduje się słynne przedstawienie "Księżniczki z kraju porcelany". Ulegał różnym tendencjom, które naznaczyły jego epokę i można go umieścić wśród prekursorów impresjonizmu.
Ziem Felix- debiutował na Salonie w 1849 roku "Widokiem Bosforu" i "Canal Grande w Wenecji". Są to obrazy, które zwróciły na niego uwagę. W początkach twórczości był prekursorem impresjonizmu.
