Wiele osób uwielbia zarówno wodne kąpiele na basenach, otwartych akwenach wodnych, a także sporty tego rodzaju. Mamy świadomość, że nad naszym bezpieczeństwem czuwają ratownicy WOPR, często jednak bardzo mało o nich wiemy.

Na samym początku należy wyjaśnić samą nazwę WOPR - jest to wodne, ochotnicze, pogotowie ratunkowe. Jego zadaniem jest niesienie pomocy ludziom znajdującym się na wodzie, co za tym idzie zmniejszenie osób tonących, ulegających wodnym wypadkom. Ważną misją WOPR - u jest również wychowanie i nauka społeczeństwa. W skrócie można powiedzieć, że WOPR nie tylko ratuje, ale także wychowuje, organizuje pomoc. W odniesieniu do kiedyś słynnego politycznie 3x TAK można powiedzieć, iż WOPR spełnia misje 3xP. Polega to na:

  • prewencji;
  • pływaniu;
  • pomocy.

WOPR to rzesza około 60 tysięcy ludzi, często bardzo młode osoby zgłaszają się do tej organizacji. Najlepsi z nich, charakteryzujący się odpowiedzialnością, wytrwałością, oraz świetną sprawnością fizyczną, zostają ratownikami, słabsi natomiast zawsze mogą czynnie uprawiać sporty wodne ze względu na świetne przygotowanie pływackie. Praca w tej organizacji ma głównie charakter społeczny. Gdyby podsumować liczbę godzin, przez jaką pracują WOPR - owcy, by czuwać nad naszym bezpieczeństwem, uzyskalibyśmy ogromną liczbę 1 200 000 godzin. Wypada to po około 20 godzin na dobę dla jednej osoby czuwającej nad naszym bezpieczeństwem. Oddziały WOPR-u są organizowane we wszystkich województwach, w których zachodzi taka potrzeba. Oznacza to, iż istnieją tam pływalnie, kąpieliska, miejsca do uprawiania sportów wodnych. Powyższa organizacja działa zgodnie z ustawą 2 o kulturze fizycznej, art. 54. Traktuje on o obowiązku zapewnienia bezpieczeństwa osobom uprawiającym sporty wodne, oraz kąpiącym się w miejscach do tych celów wyznaczonych. Obowiązek ten spada na osoby prawne i fizyczne pełniące tą rolę nad wodami oraz na organy rządowe i administracyjne gmin. WOPR w związku z tym posiada na szczeblu wojewódzkim i powiatowym osoby prawne, które organizują ogrom drużyn, ratowników i szkoleń w celu jak najlepszego dbania o ludzkie bezpieczeństwo.

Odwołując się jeszcze raz do ustaw, należy nadmienić, iż ustawa 2 z 1996roku, art. 55 mówi, iż głównym organem, który zajmuje się organizowaniem i udzielaniem pomocy osobom znajdującym się na wodzie, oraz w niebezpieczeństwie zagrożenia zdrowia i życia udziela Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe.

W związku z tak dużą odpowiedzialnością WOPR wymaga od swych pracowników bardzo wiele, stąd tylko najlepsi pozostają w jego szeregach. W strukturze organizacyjnej WOPRU możemy zanotować różne stanowiska od najniższego szczebla wymienić można:

  • młodszego ratownika;
  • ratownika;
  • starszego ratownika;
  • instruktora
  • instruktora wykładowcę.

W zależności od zajmowanego stanowiska, od osób na tychże oczekuje się:

  • młodszy ratownik WOPR, jako dopiero początkujący, winien się wykazać zdobytą wiedzą, winien więc posiadać informacje teoretyczne, niezbędne w niesieniu pomocy drugiemu człowiekowi;
  • ratownik WOPR powinien nie tylko wykazywać się wiedzą, ale także zastosować ją w praktyce - winien więc umieć uratować człowieka, odnosząc się do swojej wiedzy;
  • starszy ratownik WOPR natomiast oprócz wiedzy i umiejętności winien dysponować zdolnościami organizacyjnymi, w razie konieczności przeprowadzenia większych akcji ratowniczych;
  • od instruktora WOPR natomiast wymagana jest jeszcze jedną dodatkową umiejętność - jest nią nauczanie.

Widać więc, iż wymagania, jakie stawia Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratownicze swym członkom nie są małe. Należy sobie zdać również sprawę, że wśród wszystkich członków WOPR - u aż 52 tysiące to ratownicy, dlatego winni oni być solidnie wyedukowani, by skutecznie nieść pomoc człowiekowi na wodzie znajdującemu się w sytuacji zagrożenia.

Wśród działań Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oprócz bezpośredniego czuwania nad bezpieczeństwem ludzi na zbiornikach wodnych, oraz pływalniach możemy znaleźć wiele różnych działalności. WOPR - czuwa nad ochrona środowiskową, licznych znajdujących się na terenie całego kraju kąpielisk. Ponad to maja prawo - - do przeglądu stanu bezpieczeństwa wód na obszarze Polski, w celu ocenienia stopnia bezpieczeństwa dla kapiących się tam ludzi. W przypadku nie spełnienia warunków bezpieczeństwa WOPR ma prawo także wstrzymać możliwość korzystania z akwenów wodnych, obiektów sportowych lub turystycznych. Poza doglądaniem stanu technicznego i przyrodniczego obiektów wodnych WOPR organizuje także liczne pływackie szkolenia specjalistyczne i przygotowanie 200 000 ratowników. Ukończenie takiego szkolenia, oraz otrzymanie uprawnienia do działań ratowniczych sprawia, iż WOPR wpływa na jakość i skuteczność ratowników w całej Polsce. WOPR ponadto nadaje stopnie w zależności od zdobytych przez uczestniczącego w szkoleniach umiejętności.

Poza prowadzeniem specjalistycznych szkoleń pływackich, ratowniczych Wodne Ochotnicze Pogotowie ratunkowe podejmuje się szerokiej akcji edukacyjnej wśród dzieci i młodzieży. Uczy ich pływać, a także doskonali ich umiejętności. Na mocy takich szkoleń wydaje karty pływackie, dyplomy, które są nie tylko powodem do dumy, ale także świadczą o wysokich umiejętnościach pływackich dzieci i młodzieży, które zwiększają tym samym ich wodne bezpieczeństwo.

Ponadto WOPR prowadzi liczne badania nad bezpieczeństwem polskich kąpielisk, jak i opiniuje sprzęt niezbędny w ratownictwie wodnym. W tych działaniach, co jest niezwykle ważne, nie pozostaje odosobniony. Nawiązuje bowiem współprace zarówno z podobnymi organizacjami krajowymi, jak i światowymi, a w szczególności zauważyć można kontakty z niemieckim ratownictwem wodnym. WOPR organizuje także konferencje naukowe, na których spotykają się ludzie ratujący ludzkie życia na akwenach wodnych, z całego świata. W 2004 roku zorganizowano konferencję, której przewodniczył prof. Tadeusz Koszczyca. Miała ona miejsce w Sandomierzu. Pojawiły się na niej takie osoby jak, wiceprezydent International Lifesaving Federation i prezydent International Lifesaving Federation of Europe, czyli dr Klaus Wilkens, wiceprezydent ILS i prezydent ILS Federation Regionu Ameryk w osobie Chrisa Brewster'a, sekretarz Generalny ILS Federation Regionu Azji i Pacyfiku, czyli Greg Nance. Konferencje takie niewątpliwie służą wymianie poglądów, postępów w dziedzinie ratownictwa wodnego. Współpraca ta, oraz kontakty odbywają się nie tylko na polu konferencji. Organizowane są również międzynarodowe konkurencje w ratownictwie wodnym. Nasz kraj może się pochwalić, iż w tej dziedzinie nie pozostaje w tyle za innymi krajami. Reprezentanci polscy wiele razy wygrywali zmagania międzynarodowe, byli także mistrzami świata i Europy w ratownictwie wodnym. Niewątpliwie jest to powód do dumy.

Ważnymi organizacjami, które są zainteresowane i wspierają działalność WOPR są Minister Sportu oraz Minister Zdrowia. Niestety w związku z sytuacją polityczną, oraz finansowa kraju WOPR musi ulegać licznym przeobrażeniom. Musieli dostosować swe organizacje, finansowanie, zarządzanie do potrzeb i możliwości finansowych państwa. Dodatkowo Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe stworzyło w województwach grupy organizacyjne o nawie GO. Grupa ta ma za zadanie organizować i czuwać nad współpraca z pozostałymi organizacjami, którym leży na sercu troska o bezpieczeństwo, porządek wodny, ochrona środowiska, a także współpraca podczas akcji ratowniczych, katastrof, powodzi itp. Grupy GO mają także zarządzanie nawiązanie kontaktu i współpraca z organizacjami rządowymi, wojewódzkimi gminnymi oraz państwowymi.

Członkowie GO WOPR są poddawani specjalistycznemu szkoleniu. By utrzymać ich sprawność, a także rozwijać ich kompetencje zawodowe co pewien czas organizowane są ćwiczenia terenowe. Członkowie GO WOPR przygotowywani są na tych ćwiczeniach do działalności w sytuacjach ekstremalnych, oraz do współpracy z Państwową Strażą Pożarną, Policją, Pogotowiem Ratunkowym. W grupie GO powinno znajdować się 5 ratowników wodnych. Wśród nich powinien znajdować się kierownik grupy z uprawnieniami stermotorzysty, instruktora nurkowania lub instruktora WOPR. Pozostali winni się legitymować umiejętnościami stermotorzysty, oraz prawem jazdy kategorii B i E i przeszkoleniem medycznym. Fundusze na działalność grupy GO idą z budżetu centralnego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Grupa GO, z racji częstych ekstremalnych i kryzysowych sytuacji działania musi posiadać specjalistyczny sprzęt, w skład, którego wchodzi:

  • samochód towarowo - osobowy, wyposażony w wyciągarkę oraz hak holowniczy;
  • łódź motorowa wyposażona w silnik zaburtowy;
  • przyczepa podłodziowa;
  • radiotelefony przenośne i stacjonarne;
  • zestaw medyczny;
  • sprzęt nurkowy.

Widać więc, że działalność Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratowniczego nie sprowadza się jedynie do bezpośredniego czuwania nad bezpieczeństwem ludzi na akwenach wodnych. Czuwa ono także nad środowiskiem naturalnym wód polskich, dba o spełnianie warunków sanitarnych i bezpieczeństwa na akwenach. Kontroluje ich stan. Współpracuje z organizacjami innych narodów, w celu polepszenia własnej pracy ratowniczej. Prowadzi kursy specjalistyczne, mające poprawić skuteczność ratowników, oraz odpowiednio ich wyszkolić na sprawowane stanowiska. W zakresie prewencji organizuje nauk pływania dla dzieci i młodzieży. WOPR powinien być także spostrzegany jako siła, z którą należy i trzeba współpracować w sytuacjach zagrożenia życia ludności, w sytuacjach kryzysowych.

By pełniej zdać sobie sprawę z wagi i funkcji Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego poniżej wymieni główne zakresy działalności w obrębie, których WOPR pełni swe obowiązki. WOPR zobowiązany jest więc do:

  • organizowania lub udzielania pomocy osobom, które doznały wypadku, bądź znajdują się w sytuacji zagrożenia na wodach śródlądowych a także morskich;
  • organizowania szkoleń i kursów dla ratowników wodnych;
  • stworzenia dokładnych programów szkoleń i kursów na ratowników wodnych;
  • nadawania stopni ratowniczych, oraz do nadawania uprawnień zgodnych z kwalifikacjami ratownika;
  • organizowania oraz planowania działalności profilaktycznej i edukacyjnej wśród osób kąpiących się w akwenach wodnych, oraz uprawiających sporty wodne;
  • określenia potencjalnego zagrożenia jakie może czyhać na danym akwenie wodnym;
  • ekspertyz o stanie bezpieczeństwa na danym zbiorniku wodnym.

W związku z ostatnimi dwoma podpunktami WOPR ma prawo do występowania do kierowników ośrodków rekreacyjnych, właścicieli akwenów wodnych, czy sprzętu sportowego, w celu zlikwidowania zagrożeń, wykrytych podczas kontroli i ekspertyz. WOPR może także wnosić żądania o zamknięcie obiektów, ze względu na niebezpieczeństwo obiektów lub urządzeń. Lub na czasowe zamknięcie obiektu do czasu naprawienia nieprawidłowości.

Struktura funkcjonowania WOPR - u opiera się na następujących władzach:

  • Zarząd Główny WOPR w skład, którego wchodzi:
    • Prezydium ZG WOPR
    • Pozostali członkowie.
  • Główna Komisja Rewizyjna WOPR
  • Sąd Honorowy WOPR w skład, którego wchodzą:
    • Przewodniczący Sądu Honorowego WOPR
    • Członkowie Honorowi WOPR

W przypadku gdy, państwo są zainteresowani składem osobowym poszczególnych organów WOPRU zapraszam na stronę www.wopr.pl, gdzie znajdziecie państwo pełen wykaz imion i nazwisk członków [poszczególnych organów. W tej pracy nie zamieszczam tej informacji, gdyż mogą one ulec dość szybkiej dezaktualizacji, a w związku z łatwością dostępu do tych informacji, uważam, iż szczególnie w dobie globalizacji i rozwoju internetu, mogę to zagadnienie pominąć.

Głębiej natomiast postaram się zanalizować statut Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. W rozdziale pierwszym postanowień ogólnych statutu Wodnego Ochotniczego Pogotowia ratunkowego czytamy, iż:

  • działalność WOPR funkcjonuje w oparciu o swój statut, oraz na mocy Ustawy o kulturze fizycznej, a także w oparciu o inne obowiązujące prawa, traktujące o ratownictwie wodnym;
  • WOPR jest organizacją kultury fizycznej, działającą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, o władzach centralnych znajdujących się w Warszawie;
  • ponadto WOPR stanowi osobowość prawną, organizacja jest zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym;
  • WOPR opiera swa działalność na pracy społecznej swych członków;
  • może on jednak zatrudniać pracowników;
  • WOPR ma prawo do prowadzenia działalności gospodarczej, odbywa się to jednak według specjalnie ustalonych zasad mających miejsce w odrębnych przepisach prawnych;
  • dochód jaki zostanie uzyskany z działalności WOPR -u zostaje przeznaczone na działalność tejże organizacji;
  • WOPR ma strukturę dopasowaną do organizacji terytorialnej Polski, posiada swe władze na szczeblu centralnym, wojewódzkim, oraz terenowym;
  • Znak WOPR - u to niebieski krzyż znajdujący się na tle złotej kotwicy, wokół krzyża znajduje się umieszczony pomiędzy dwoma pierścieniami napis Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe;
  • WOPR ma prawo do używani swego sztandaru odznak oraz pieczęci zgodnie z właściwymi przepisami;
  • WOPR ponadto może być członkiem innych stowarzyszeń krajowych jak i międzynarodowych, których działanie opiera się na podobnym profilu.

W rozdziale drugim postanowień ogólnych Statutu Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego czytamy o celach i sposobach działania Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Głównym celem WOPR, jak już było wspomniane, jest organizowanie oraz niesienie pomocy osobom znajdującym się w sytuacji zagrożenia życia i zdrowia. Cele te realizowane są w oparciu o następujący rodzaj działalności:

  • organizowanie i niesienie pomocy, poprzez udzielanie pierwszej pomocy medycznej;
  • współdziałanie z pozostałymi organizacjami państwowymi, które stawiają sobie za cel ochronę porządku publicznego, osób cywilnych, środowiska przyrodniczego i czystości wód;
  • współpraca podczas wszelkiego rodzaju zagrożeń, katastrof, awarii technicznych, a także pożarów i powodzi;
  • planowanie oraz prowadzenie akcji informacyjnej, działań profilaktycznych wpływających na bezpieczeństwo ludzi na wodach;
  • ujawnianie istniejącego zagrożenia dla osób korzystających z akwenów wodnych;
  • występowanie do odpowiednich władz o usunięcie niebezpieczeństw dla ludzi kąpiących się i pływających w zbiornikach wodnych;
  • dokonywanie analiz eksperckich odnośnie stanu bezpieczeństwa akwenów wodnych;
  • wydawanie zaświadczeń o bezpieczeństwie zbiorników wodnych, a także pływalni;
  • tworzeni jednolitego programu, kursów, szkoleń na ratowników wodnych;
  • organizowanie kursów ratowniczych;
  • nadawanie stopni ratowniczych, adekwatnie do zdobytych kwalifikacji;
  • dbanie o etykę i solidarność powstawanie więzi umacnianie jej wśród swych członków;
  • naukę pływania dzieci, młodzieży, a także dorosłych;
  • przeprowadzanie egzaminów z umiejętności pływackich, oraz wydawanie adekwatnych świadectw, zaświadczeń;
  • podejmowanie badań na temat bezpieczeństwa wód;
  • rejestrację oraz przeglądy techniczne własnego sprzętu;
  • prowadzenie działalności sportowej, turystycznej i rekreacyjnej;
  • podejmowanie współpracy, oraz nawiązywanie kontaktów z organizacjami państwowymi i międzynarodowymi, o podobnych celach;
  • świadczenie usług za zakresu swojej działalności;
  • prowadzenie działalności gospodarczej, w celu uzyskania finansów na działalność i funkcjonowanie organizacji.

Chcąc jeszcze bliżej poznać prawo w oparciu, o które działa Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe można dokonać regulaminu WOPR. Szukając na ten temat informacji okazuje się, iż można by tu analizować regulamin:

  • Zarządu głównego WOPR,
  • Prezydium Głównego WOPR.
  • Głównej Komisji Rewizyjnej WOPR;
  • Sądu Honorowego WOPR;
  • Biura Zarządu Głównego WOPR;
  • Kapituły Odznaczeń WOPR;
  • Prowadzenia Dokumentacji, Korespondenci i Ewidencji w Jednostkach WOPR;
  • Zespołu Doradców Prezesa WOPR;
  • Komisji Sportu WOPR.

Widać więc, iż działalność WOPR - u w każdej swej sferze podlega określonemu regulaminowi. W tej pracy bliżej przedstawię państwu regulamin Zarządu Głównego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.

W regulaminie tym czytamy, że na podstawie statutu WOPR postanawia się, iż:

  • Zarząd Główny WOPR stanowi organ władzy WOPR, swą działalność opiera o 96uchwały Zjazdu Krajowego WOPR, statut oraz o omawiany właśnie regulamin.;
  • Zarząd Główny składa się z 17 do 21 członów.;
  • Posiedzenia Zarządu odbywają się przynajmniej raz na pół roku, odbywać się one mogą w różnych miejscowościach.;
  • Zarząd Główny WOPR na wniosek Prezesa WOPR tworzy Prezydium w skład, którego wchodzą:
    • Prezes WOPR;
    • Wiceprezesów (dwóch);
    • Członkowie Zarządu Głównego WOPR (od 4 do 6).
  • Nad powyżej wymienionymi organami władzy WOPR stoi Prezes WOPR, który ma prawo używać tytułu Prezes Zarządu Głównego WOPR.;
  • Okres kadencji Zarządu Głównego trwa pięć lat, po tym czasie wybierany jest nowy zarząd na Zjeździe Krajowym WOPR.;
  • Podczas posiedzeń Zarządu głównego, jego członkowie muszą być obecni, wszelki nieobecności muszą mieć swoje uzasadnienie.;
  • W przypadku nieusprawiedliwionych nieobecności osoba traci swe członkostwo w Zarządzie.;
  • W sytuacji gdy zmniejszy się grono członków Zarządu Głównego WOPR, wybierani są nowi członkowie, chyba, że do końca kadencji zostało mniej niż 6 miesięcy.;
  • Praca członków Zarządu Głównego, tak jak działalność ratowników, posiada charakter społeczny;
  • Zarówno Prezes jak i członkowie Zarządu Głównego WOPR mogą znaleźć zatrudnienie w Wodnym Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym.;
  • Zarząd Główny WOPR posługuję się własną podłużną pieczęcią, na której znajduje się nazwa i siedziba firmy;
  • Członkowie Zarządu natomiast posługują się pieczątkami imiennymi, na których widnieje określenie pełnionej funkcji.

W dalszej części regulaminu czytamy jaki jest zasięg działania Zarządu Głównego WOPR. Do głównych działań Zarządu należy:

  • zwoływanie oraz organizacja Zjazdów Krajowych WOPR;
  • pracowanie nad przygotowywaniem projektów uchwał zjazdu Krajowego WOPR;
  • wyznaczanie głównych kierunków działalności WOPR;
  • powoływanie Prezesa Zarządu WOPR;
  • usuwanie oraz wyznaczanie nowych członków Zarządu Głównego WOPR;
  • dokonywanie sprawozdań ze swej działalności podczas Zjazdów Krajowych WOPR;
  • składanie wniosku o mianowanie osoby Prezesem Honorowym WOPR bądź tytułem Członka Honorowego WOPR;
  • określenie podstawowych, zasad funkcji i sposobu działanie jednostek WOPR;
  • przyjmowanie, jak i wykluczanie członków WOPR - u zajmujących się ratowaniem ludzi;
  • ustalanie wysokości składek członkowskich, a także zasad i sposobu ich przekazywania;
  • upoważniane i cofanie pozwoleń na podpisywanie dokumentów WOPR;
  • planowanie pracy WOPR, oraz wyznaczanie budżetu;
  • decydowanie o zatwierdzeniu rocznych działalności WOPR, w tym także aktywności finansowych;
  • tworzenie regulaminu Prezydium Zarządu Głównego WOPR;
  • potwierdzanie ustaw Prezydium Zarządu Głównego Wodnego ochotniczego Pogotowia Ratunkowego;
  • powoływanie zespołów w celu wydawani opinii, oraz określania regulaminów w oparciu. O które funkcjonują;
  • decydowanie o Przystąpieniu, bądź wystąpieniu WOPR z organizacji zarówno krajowych jak i zagranicznych o podobnym charakterze i pełnionych funkcjach;

W dalszej części regulaminu, możemy wyczytać o sposobie podejmowania ustaw. W związku z analiza regulaminu wiemy, iż:

  • uchwały muszą być uchwalone większością głosu, przy tym obowiązkowa jest obecność ponad połowy członków Zarządu Głównego WOPR;
  • w sytuacji gdy liczba głosów opowiadająca się za uchwała oraz przeciw niej jest równa, glos decydujący należy do Prezesa Zarządu, lub do członka przewodniczącego obradami Zarządu;
  • w wyjątkowych sytuacjach głosowanie może odbyć się na drodze korespondencyjnej;
  • od uchwały podjętej przez Zarząd Główny można się odwołać do Zjazdu Krajowego WOPR w terminie do 30 dni od daty trzymania uchwały;

W sprawie członków Zarządu Głównego WOPR regulamin pisze, iż:

  • członkowie Zarządu Głównego wykonują zadania zgodnie ze statutem, regulaminem Zarządu, oraz decyzjami władz WOPR - u;
  • w przypadku gdy mam miejsce konflikt interesów WOPR i poszczególnego członka Zarządu Głównego, członek ten winien się starć odstąpić od rozstrzygania tego sporu osobiście, winien jednak zażądać zapisania istniejącego problemu w protokole;
  • w sytuacji gdy członek, o którym mowa wyżej nie umie powstrzymać się od osobistego rozwiązania konfliktu, należy go wykluczyć z obrad Zarządu Głównego na czas obrad nad kwestia sporną;

Ważną rzeczą jest sporządzanie protokołów z obrad Zarządu Głównego WOPR. W takim sprawozdaniu z zebrania powinny się znajdować następujące informacje:

  • porządek obrad;
  • godność członków, biorących udział w zebraniu Zarządu Głównego WOPR oraz pełnione przez nich funkcje;
  • nazwiska osób trzecich, biorących udział w posiedzeniu'
  • nazwiska osób, które się wypowiadały, oraz treści ich wypowiedzi;
  • zanotowanie liczby głosów ", przeciw, "za" oraz "wstrzymania" się od głosu podczas głosowaniem nad uchwałą;
  • treść uchwały podlegającej głosowaniu;
  • odrębne zadania członków w danej kwestii;
  • godność protokolanta.

Protokół z takiego posiedzenia przedstawiany jest następnie do zapoznania się z nim na kolejnym zebraniu Zarządu Głównego. Jeśli chodzi o kwestie finansowe związane z członkostwem w zarządzie to:

  • członkom Zarządu Głównego należy się zwrot kosztów przejazdu, ze środków finansowych WOPR - u ;
  • Członkowie Zarządu Głównego WOPR mają prawo do zwrotu podatku, w związku z działalnością na rzecz realizowania zadań;

Wszelki sprawy Zarządu Głównego WOPR są prowadzone przez odpowiednie temu organowi biuro. Omawiany powyżej regulamin Zarządu Głównego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego wszedł w życie 8 grudnia 2003 roku. Jeśli kwestia pozostałych regulaminów WOPR jest komuś szczególnie bliska polecam, już wyżej wymienioną, stronę internetową - www.wopr.pl . Czytelnik znajdzie na niej nie tylko powyższe regulaminy, ale także aktualną działalność WOPR-u, propozycje szkoleń i kursów, które są organizowane, opis pracy ratowników, oraz wiele ciekawych informacji o Wodnym Ochotniczym Pogotowiu Ratunkowym.

Należy jednak sobie uzmysłowić, iż historia powstania Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego nie jest wcale krótka. By zrozumieć czynniki, dzięki którym powstał WOPR, należy przeanalizować historię ratownictwa wodnego. Ważnymi elementami w tej historii jest działalność kaliskiego ratownictwa, ratownictwa wodnego na świecie a także, Międzynarodowa Federacja Ratownictwa Wodnego.

Ratownictwo Kaliskie

Początków ratownictwa kaliskiego możemy upatrywać w XIX wieku. W pojawiających się wówczas gazetach znajdujemy notki o istnieniu w latach 80' kołka wioślarskiego, któremu przewodził Józef Radwan. Niestety ówczesna władza była przeciwna tej organizacji, a podczas imprezy zwanej wiankami, doszło do likwidacji całego sprzętu pływającego kółka wioślarskiego. Wszelkie natomiast próby zalegalizowania tego kółka były odrzucane, przez szczególnie niesprzyjającego tym sprawom, generała - gubernatora warszawskiego Josifa Hurkę, który był gorącym zwolennikiem procesu rusyfikacji narodu polskiego. W 1894 roku sytuacja kółka wioślarskiego zmieniła się, ma to związek z odejściem Josifa Hurki i przyjściem na jego miejsce Michaiła Piotrowicza Daragana. Był on bardziej sprzyjający organizacji wioślarskiej, a także znacznie łagodniejszy dla narodu polskiego. Za jego zgodą a także zgodnie z aprobatą Zarządu Głównego Carskiego Rosyjskiego Towarzystwa Ratowania Tonących w Petersburgu, został utworzony okręg kaliski z Józefem Radawanem na czele. Była to pierwsza legalnie działająca na ziemiach polskich grupa ratownicza. Z tego tytułu w literaturze możemy zauważyć fakt unikania słowa carska czy rosyjska organizacja. Najczęściej możemy się spotkać z nazwą Kaliskie Towarzystwo Ratowania Tonących. Ogromne znaczenie i role w tym towarzystwie odegrał Józef Radwan, dlatego też warto jego postać nieco przybliżyć.

Józef Radwan był rodowitym warszawiakiem. Odebrał solidne wykształcenie w II gimnazjum, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim na wydziale prawa. Po studiach w 1884 roku podjął prace w kaliskim Sądzie Okręgowym, w ten sposób zostając w tym mieście i związując z nim życiowe plany i działania. Niewątpliwie można stwierdzić, iż Józef Radwan był człowiekiem wszechstronnym. Założył on bowiem kancelarię prawniczą, był on jednak także redaktorem i wydawcą "Gazety Kaliskiej", członkiem kaliskiej Straży Ogniowej ( dożywotni stopień ogniomistrza), współtwórcą Kaliskiego Towarzystwa Muzycznego, członkiem Kaliskiego Towarzystwa Cyklistów. Jego wszechstronna jak widać działalność nie kończy się na tym. Józef Radwan ponadto 84 był pierwszym prezesem Towarzystwa Teatralnego, oraz Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich, które to sam powołał. Myślę, iż widać na tych przykładach jak aktywnym i wszechstronnym działaczem był J. Radwan. Pod jego opieką Kaliskie Towarzystwo Ratowania Tonących rozwijało się bardzo prężnie, w pięć lat po swym powstaniu liczyło już 99 członków. Do najważniejszych obowiązków Kaliskiego Towarzystwa Ratowania Tonących ówcześnie należało:

  • czuwanie nad bezpieczeństwem na zbiornikach wodnych;
  • pomoc tonącym w potrzebie;
  • prowadzenie nauki pływania;
  • współpraca z organizacjami pomagającymi w czasie klęsk, czy powodzi, które dość często w tamtych czasach nękały Kalisz.

Myślę więc, iż w tym miejscu możemy zauważyć już pierwsze podobieństwo do roli WOPR - u.

Nie odbiegając jednak od tematu, należy zwrócić uwagę na prężność działania członków Towarzystwa Ratowania Tonących. Przez rok od swej działalności posiadali już oni 8 łodzi różnego typu, oraz znaczny majątek (900 rubli), pozwalający im na skuteczne i prężne działanie w niesieniu pomocy. Poprzez świetną działalność Towarzystwa Okręg Kaliski stał się powszechnie znany, nawet w stolicy rosyjskiej oraz zyskał jej uznanie i akceptację. W biuletynie pod tytułem "Ratunek na wodach", czytamy, iż kapitan I klasy baron Nolken pozytywnie ocenił prace Towarzystwa i określił, iż kierunek jego działalności jest dobry. Honorowym członkostwem Okręgu Kaliskiego mogli się poszczycić tacy jak, książę Aleksander Konstantynowicz Imeretyński, czy tajny radca Michaił Piotrowicz Daragan. Z wyżej wymienionego biuletynu możemy się też dowiedzieć, iż dzięki organizacji kaliskiej zorganizowana została szkoła pływacka, oraz buduje się nowa przystań. Towarzystwo zwracało też uwagę na konieczność zbadanie rzeki Prosny, z racji na jej nieprzewidywalne wody. Niestety żaden z ówczesnych biuletynów nie zachował się i nie możemy przeczytać, go bezpośrednio. Jednak odnosząc się do innej, przetrwałej z tamtych czasów prasy, możemy donieść o tych wydarzeniach. Wiele wzmianek o Towarzystwie Ratowania Tonących można wyczytać z ówczesnej "Gazety Kaliskiej" Pisze ona o licznych interwencjach Towarzystwa, oraz jego skutecznych akcjach, które skrupulatnie i szczegółowo wymienia. Gazeta podaje także, iż interwencje Towarzystwa są częste, ze względu na niebezpieczność rzeki Prosny. Ma ona zdradliwe wody, nierówne, grząskie dno oraz dużą liczbę wirów. Ponadto po rzece pływa statek turystyczny, trzeba więc czuwać nad bezpieczeństwem turystów. Z działalności Towarzystwa mamy także spuściznę naukową. W "Gazecie Kaliskiej" zostaje opublikowany artykuł o metodach ratowania tonących. Artykuł ten nie był jednak podpisany, istnieją jednak tezy mówiące, iż autorem jego był dr Leon Wernic, który był nie tylko członkiem towarzystwa, ale i twórcą broszury "Jak ratować tonących", która została wydana w 1902 roku. Praca ta była doskonałym i niezbędnym uzupełnieniem polskiej literatury na ten ' temat. Dr Wernick podaje w artykule dwie nowe metody cucenia. Pierwsza z nich nazywa się metodą dr Caliano i polega ona na uciskaniu mostka osobie ratowanej, druga nazwana została metodą Laborda, polegająca na wysunięciu języka.

Niestety doskonała działalność Okręgu Kaliskiego Towarzystwa Ratowania Tonących została zahamowana, w związku z kłótniami w kręgu kierownictwa Towarzystwa. Na skutek powiększających się waśni doszło od likwidacji Towarzystwa. Na jego miejsce ze 174 członków w 1907 roku zostało utworzone Kaliskie Towarzystwo Wioślarskie. Na czele tej organizacji stał Józef Radwan. Początkowo zadaniami, jakie stały przed Wioślarskim Towarzystwem były:

  • rozwój sportu wioślarskiego;
  • nauka pływania;
  • ratowanie tonących;

Jednak z czasem dwa ostanie zadania uległy likwidacji. Smutnym jest fakt, iż na skutek waśni w zarządzie Towarzystwa Ratowani Tonących, rozpadło się ono pomimo świetnie prowadzonej działalności. Na kontynuację swojego dzieła w postaci aktualnie funkcjonującego WOPR - u musiał naród polski czekać dość długo.

Ratownictwo wodne na świecie.

Kiedy jednak mowa o ratownictwie wodnym i jego historii, nie sposób pominąć dziejów ratownictwa wodnego na świecie.

Pierwsze wzmianki o problemie utonięć, a w związku z tym o zagadnieniach dotyczących pomocy ludziom tonącym możemy znaleźć już w Biblii. W III oraz XVI Księdze Królewskiej, oraz w części IV Drugiej Księgi Królewskiej znajdujemy wzmianki o ratownictwie tonących. Możemy przeczytać tam o proroku Eliaszu, który ratował dziecko wdowy metodą usta - usta, która w tamtych czasach zwana była metodą Eliasza. Czytamy również o wyczynach proroka Elizeusza i ożywieniu przezeń, wyglądającego na martwego, dziecka.

Wzmianki o ratownictwie na skutek wypadków wodnych zaczynają się więc już przed nasza erą, na niej się naturalnie nie kończąc. Sięgając do czasów starożytnych również zauważyć możemy wagę, jaką ówcześni przywiązywali do pływania i pomocy tonącym. W Rzymie panowało przekonanie, iż człowiek musi umieć czytać pisać i co dziwnym się może zdawać - pływać. Co za tym idzie w historii starożytnego Rzymu możemy zauważyć organizowanie pierwszych "lekcji" nauki pływania. W Grecji natomiast notujemy wzmiankę Asklepiadesa o przecinaniu tchawicy - zabieg operacyjny zwany tracheotomią. Także w tym państwie mamy do czynienia z zapisami tyczącymi wykorzystania nurków i ich umiejętności, niestety w tym przypadku, do celów wojennych.

Idąc znacznie dalej w dziejach świata notujemy pierwszy opis udrożnienia górnych dróg oddechowych, poprzez wprowadzenie rurki do tchawicy. Tego opisu dokonał w XIV wieku chirurg Guy De Chaulac.

W osiemnastym wieku natomiast, a dokładnie w 1767 roku mamy do czynienia z powstaniem pierwszej na świecie organizacji ratowników wodnych. Miało to miejsce w Amsterdamie, a organizacja nosiła nazwę "Towarzystwa Ratowania Ludzi Utopionych". W ślad za tym stowarzyszeniem poczęły powstawać coraz liczniejsze koła, stowarzyszenia, organizacje, mające na celu pomoc ludziom na wodzie. Wśród nich możemy wymienić między innymi: Hamburskie Zakłady Ratownictwa - powstałe w 1767roku. Prócz powyższych organizacji społeczeństwo rozpoczęło kształtowanie stowarzyszeń niosących pomoc we Francji (w Lille oraz w Paryżu), w miastach Austrii, Włoch, Danii czy Anglii.

Poprzez fakt, iż z czasem zaczęła rosnąć świadomość społeczeństw na temat utonięć, oraz w kwestii ratownictwa wodnego, zaczęła powstawać literatura z tego zakresu. Do najwcześniejszych pozycji książkowych na świecie możemy zaliczyć:

  • podręcznik napisany w 1773 roku przez Jonsona;
  • w 1788 roku autorem literatury na tan 07 temat był Kite;
  • następnie, w 1792 roku podręcznik swój wydał Curry, możemy znaleźć w nim opis takiej metody ratowania jak usta - nos, czy stosowanie różnego rodzaju masek, rurek itp.;
  • publikację pt. "Gimnastyka dla młodzieży" autorstwa Guts-Muths, w tej pozycji dużo możemy poczytać o ratownictwie wodnym ( 1799).

Na tym jednak zainteresowanie ratownictwem wodnym nie kończy się. W 1878 Instytut Ratownictwa Śródziemnomorskiego zorganizował zjazd krajowych organizacji, zajmujących się problemem ratowania tonących. Inicjatorem tego zjazdu było Francuskie Towarzystwo Ratunkowe.

Mówiąc o historii i rozwoju ratownictwa wodnego na świecie, nie sposób nie wspomnieć o Międzynarodowej Federacji Ratownictwa Wodnego. W języku angielskim jej nazwa brzmi International Life Saving, stąd istniejący skrót - ILS. Bardzo istotnym jest jednoczenie sił ratowniczych, a także wiedzy na arenie międzynarodowej. Ważne wydarzenia związane ze światową współpracą w dziedzinie ratownictwa wodnego to między innymi: pierwszy międzynarodowy kongres ratownictwa w Berlinie - przewodniczącym był tam prof. Dr Fryderyk Esmarck (czerwiec, 1908 rok), oraz kongres w Saint Quen, który został zorganizowany przez Francuskie Towarzystwo Ratunkowe. Miał on miejsce w 1910 roku, a istotnym efektem kongresu stało się powołanie Międzynarodowej Federacji Ratownictwa. Nazwa tej instytucja kilkakrotnie zmieniała swą postać. W 1952 roku stowarzyszenie to nazywało się Międzynarodową Federacją Ratownictwa, Niesienia Pomocy i Sportów Użytkowych, w 1963 roku natomiast nazwa uległa zmianie na Międzynarodową Federację Ratownictwa i Sportów Użytkowych ( FIS) - Federacja ta miała swą siedzibę w Madrycie. Ostatecznie w 1983 roku powstała Międzynarodową Federację Ratownictwa Wodnego. Siedziba Federacji znajdowała się w państwie, z którego wybrano dla federacji prezydenta, była więc ruchoma.

Polska jest także członkiem Międzynarodowej Federacji Ratownictwa Wodnego i to już od 1970 roku, natomiast składki na ten cel, nasz kraj płaci od 1971 roku.

Kolejnym państwem, w którym poruszono kwestię ratownictwa wodnego są Stany Zjednoczone. Temat ten w tym kraju został poruszony stosunkowo późno, bo dopiero w 1914 roku. W roku tym Amerykański Czerwony Krzyż, włączył w krąg swoich działań zagadnienie ratowania życia tonących. Ponadto, niezależnie z działalnością Czerwonego Krzyża, w Ameryce funkcjonuje Amerykańskie Stowarzyszenie Ratowania Życia- SLSAA.

Następnym etapem w historii ratownictwa wodnego na świecie, stało się wstąpienie FIS (Międzynarodowej Federacji Ratownictwa i Sportów Użytkowych) do Międzynarodowej Organizacji Ratownictwa Wodnego i powstanie tym samym Federację Europejską (ILS - Federation of Europe). Miało to miejsce w 1994 roku na kongresie w Anglii. W skład ILS weszło aż 55 krajów. Niektóre z tych państw pełnią rolę członka rzeczywistego (39), inne członków współdziałających (5), pozostałe państwa należą do ILS w charakterze członków korespondencyjnych (11 tego rodzaju członków). ILS ponad państwa, które wchodzą w skład federacji utrzymuje kontakt z 38 organizacjami ratowniczymi, które mają charakter nie zrzeszony. Nasz kraj, a w tym głównie Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe może pochwalić się członkostwem rzeczywistym w ILS. International Life Saving Federation działa łącząc w sobie 4 regionalne federacje. Są to federacje Afryki, Azji z Oceanią oraz Europy. Wchodząc na stronę www.ilsf.org możemy zyskać informację o wszystkich państwach, które są członkami ILS, oraz otrzymać adresy, pod którymi uzyskać możemy więcej informacji na ten temat. Strona ta ponadto jest miejscem, w którym możemy się bardzo dużo dowiedzieć na temat ILS, jej historii, oraz aktualnych działań.

Od wieści światowych tyczących ratownictwa wodnego pragnę przejść do rozwoju tej dziedziny pomocy w naszym ojczystym kraju, czyli w Polsce. Do najważniejszych wydarzeń i wzmianek w historii ratownictwa polskiego zaliczyć możemy:

  • Informację o ufundowaniu przez Hieronima Gostomskiego klasztoru i szpitala w Sandomierzu nad Wisła. Miały one służyć zakonnikom, których zadaniem było niesienie pomocy ludziom będącym ofiarami Wisły. Wzmianka ta pochodzi prawdopodobnie z roku 1604.;
  • Ukazanie się drukiem książki pod tytułem " O ratowaniu tonących", Dzieło to ukazało się w 1775 roku na polecenie księcia Czartoryskiego.;
  • W 1775 roku możemy zanotować także Edykt ukazały we Wrocławiu. Prawił on o potrzebie ratowania życia ludzi znajdujących się w nagłym niebezpieczeństwie, które "zaginęły" w wodzie.
  • Pojawienie się książki pt. "O ratowaniu w przypadku nagłym", w której to Franciszek Kurycusz - nadworny lekarz Stanisława Augusta, opisuje metodę Eliasza, czyli metodę usta - usta.;
  • Powołanie Krakowskiego Pogotowia Ratunkowego dla tonących (koniec XVIII wieku).;
  • Pojawienie się opisów ratowania tonących w " Dzienniku Wieleńskim", Opisu tego dokonał Jędrzej Śniadecki w 1805 roku.;
  • Ukazanie się książki pt. " Nauka i sztuka pływania" autorstwa Karola Heinitza. W pozycji tej autor opisuje sposoby, w jaki mogą być holowani do brzegu tonący, dokonuje także opisu wyposażenia, które winno się znajdować w skrzynce ratunkowej. (1820 rok).;
  • W 1839 roku w Królestwie Polskim zostają wydane przepisy na mocy, których resuscytacja uznawana jest jako zgodna z prawem.;
  • Ukazanie się pozycji pod tytułem "Wiadomości o ratowaniu osób w stanie pozornej śmierci będących albo nagłą utratą życia zagrożonych". Książka ta została wydana przez Radę Lekarska Królestwa pod redakcją Jankowskiego (Warszawa, 1839 rok).;
  • Pojawienie się kolejnej pozycji na temat ratownictwa pt. "Ratowanie osób nagłą utratą życia zagrożonych". Książka była autorstwa dr Gawlika, zawarł on w niej opis szczegółowy opis metod sztucznego oddychania (Wadowice, 1869 rok).;
  • Publikacja książki pt. "Poradnik lekarski dla ochronek i domowego użytku", jeden rozdział w tej pozycji poświęcony jest ratownictwu (Poznań, 1874 rok).;
  • Przetłumaczenie przez dr K. Grabowskiego książki prof. Esmarcka pt. "Die erste hilfe bei ungluecksfallen" (Kraków, 1883 rok).;
  • Powstanie w 1898 roku w Kaliszu Cesarskiego Towarzystwa Ratowania Tonących, zwanego jednak częściej miast cesarskim, kaliskim towarzystwem. Kierowaniem tym Towarzystwem zajął się J. Radwan.;
  • Pojawienie się książki pt. "Jak ratować tonących" autorstwa dr Wernic'a. W książce tej zawiera on porady lekarskie na temat pierwszej pomocy, oraz wskazówki, do których należy się stosować podczas korzystania z kąpieli wodnych.
  • Działanie Petersburskiego Towarzystwa Ratowania Tonących.
  • Ukazanie się kolejnej pozycji na temat pływania oraz ratownictwa wodnego. Książka nosi tytuł "Pływanie", została napisana przez nauczyciela krakowskiego "Sokoła" (1910).;
  • Propagowanie zdrowego trybu życia, a w tym także sportów wodnych. Ukazywanie się gazetki "Sport wodny", w której zamieszczane są artykuły na temat ratownictwa wodnego, oraz liczne konkursy i organizowane pokazy w ramach popularyzacji pływania i ratownictwa.;
  • Pokaz ratownictwa wodnego zaprezentowany ludności na Wiśle. (21.10.1925r);
  • Powołanie Komisji Ratownictwa Wodnego w Siemianowicach. (20.04.1926 r);
  • Ogłoszenie daty 29 czerwca dniem ratownictwa wodnego, co za tym idzie organizacja w tym dniu licznych pokazów i akcji propagujących ratownictwo. (1927 rok);
  • Pokazy ratownictwa wodnego - Grudziądz, Bydgoszcz. (lipiec, 1929 rok);
  • Organizacja 929 darmowego dziesięciodniowego kursu szkoleniowego - Kraków, 1929 rok.;
  • Organizowanie kolejnych pokazów w celu propagowanie ratownictwa i pływania w społeczeństwie. Pokazy były organizowane pod hasłem "Jak pływać, skakać i ratować tonących" (1932 rok);
  • W Warszawie i Gdyni organizowano kursy dla instruktorów pływania. Trwały one 12 dni i uczono na nich jak ratować tonących. (1936, 1938 rok);
  • Reaktywowany Polski Związek Pływacki bierze pod swoja pieczę ratownictwo wodne. (1945 rok);
  • Powołanie Referatu Ratownictwa- 1947 rok.;
  • Ratownictwo wodne staje się istotne w ramach nauczania w Warszawskiej Wyższej Uczelni Wychowania Fizycznego, oraz z czasem w pozostałych uczelniach wyższych wychowania fizycznego.;
  • Organizacja kursu dla ratowników wodnych przez Warszawski Okręgowy Związek Pływacki. Kurs obejmował program rozszerzony z zakresu ratownictwa wodnego, którym objęci byli studenci wychowania fizycznego.;
  • Ukazanie się licznych publikacji profesora doktora habilitowanego M. Witkowskiego na temat ratownictwa wodnego.;
  • Kurs dla instruktorów ratownictwa zorganizowany w Katowicach. Trwał on 7 dni. (1958 rok);
  • Jednolitość legitymacji dla ratowników I i II klasy, a także instruktorów ratownictwa wodnego. W tym samym czasie powstały także jednolite programy szkoleniowe. W tej atmosferze, w związku z coraz większa liczba utonięć, pojawiła się potrzeba powstania organizacji ratownictwa wodnego. W związku z tą myślą powstaje WOPR, za jego twórcę uznać można Tadeusza Olszańskiego. ( 1859 rok).;
  • Pojawia się drugie wydanie, rozszerzone książki Witkowskiego pod tytułem "Ratowanie tonących".;
  • Powołanie Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego - 11 kwietnia 1962 rok.;
  • Zjazd Ogólnopolskiego Sejmiku WOPR, na którym dokonano wyboru pierwszych władz WOPR-u - 6-7.11 1965 roku, Poznań.;
  • Na mocy prawa WOPR zyskuje osobowość prawną, rusza aktywizacja zarządów wojewódzkich - 09.10.1967 rok .;
  • I Krajowy Zjazd WOPR, na którym ustalono podstawowe zasady funkcjonowania organizacji, jej główne cele, postanowienia, powstał także wspólny program działania na najbliższe lata - 20.04.1969 rok, Warszawa.;
  • WOPR przejął od Polskiego Związku Pływackiego wszelkie obowiązki związane z ratownictwem wodnym. Tym samym podjął się prężnych szkoleń ratowników wodnych, w celu zapewnienia sobie kadry wykwalifikowanej i na wysokim poziomie.;
  • W styczniu 1970 roku Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe wprowadziło następujące stopnie ratowników:
    • Młodszy ratownik
    • Ratownik wodny
    • Starszy ratownik
  • WOPR dokonał także rozróżnienia stopni instruktorów na:
    • Instruktora ratownictwa wodnego WOPR
    • Instruktora wykładowcę WOPR
  • Od 1971 roku Polska opłaca składki na rzecz ILS, gdyż już od roku jest jego członkiem.;
  • W maju 1970 roku MO i WOPR, podejmują się ustalenia programu w ramach współpracy nad bezpieczeństwem polskich wód.;
  • W Chrzanowie, 30.06-2.07.1972 odbyły się Ogólnopolskie Zawody Ratowników WOPR.

W szczegółowo przedstawionych podpunktach, widać jak długa drogę musiał przebyć nasz kraj, by ostatecznie mógł utworzyć się tak wspaniały organ jakim jest WOPR. Sam WOPR musiał także przemierzyć długą i ciężka drogę, by osiągnąć świetność taką jak obecnie. Okresy te możemy podzielić na stopniowe przygotowanie kadry ratowniczej, z czasem prężne działanie na tereni naszego kraju, a następnie rozwinięcie skrzydeł i horyzontów w kierunku współpracy z innymi organizacjami ratownictwa krajowymi, a także między narodowymi. Ostatnim już wymienionym przeze mnie aspektem historycznej działalności WOPR - u będą działania profilaktyczne, jakie WOPR zobowiązał się wypełniać, w związku z obchodami Międzynarodowego Roku Dziecka w 1979 r. Były to następujące działania skupiające się na profilaktyce:

  • organizacja pogadanek na temat bezpiecznej kąpieli i zabawy w akwenach wodnych - pogadanki organizowano w szkołach, na koloniach, obozach itp.;
  • nauka pływania nie tylko dzieci i młodzieży, ale również osób dorosłych;
  • czuwanie nad bezpieczeństwem czynnych kąpielisk podczas sezonu letniego, a także czuwanie podczas imprez wodnych, z zawodami Mistrzostw Polski włącznie;
  • współpraca z policja w celu utrzymania bezpieczeństwa i spokoju na polskich wodach;
  • podejmowanie współpracy z organizacjami działającymi na rzecz ochrony przyrody i czystości wód;
  • jak najszersze rozprzestrzenianie ulotek na temat bezpieczeństwa wodnego, oraz pierwszej 1945 1938 pomocy;
  • stałe szkolenia i treningi dla ratowników w celu utrzymania ich sprawności i umiejętności ratowniczych, a także podnoszenia ich kwalifikacji.

Widać więc, że zarówno w 1979 roku, jak i obecnie WOPR działał i nadal funkcjonuje bardzo prężnie.