Pod terminem rock rozumiemy szczególny rodzaj muzyki wokalno-instrumentalnej, który jest wypadkową dwóch innych stylów muzycznych, a mianowicie: country i rytm&bluesa. Rock powstał w połowie XX wieku

w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Styl ten odznacza się parzystym metrum, stale powtarzającym się rytmem oraz zastosowaniem akcentów na słabej części taktu. Wykonawcy muzyki rockowej tworzą zazwyczaj niewielkie zespoły instrumentalne, które towarzyszą wokalistom. Szczególną rolę posiada sekcja rytmiczna, do której należą: perkusja i gitara basowa (niekiedy kontrabas). Do sekcji melodycznej zalicza się najczęściej instrumenty klawiszowe, gitarę, instrumenty dęte. Najczęściej główną funkcję w zespole rockowym pełni lider, który najczęściej jest wokalistą, instrumentalistą oraz twórcą muzyki i tekstów. Muzykę rockową odznacza brak wyraźnej granicy podziały między produkcją amatorską a profesjonalną.

Warto w tym miejscu cofnąć się wstecz w czasie i prześledzić historię rozwoju tego gatunku.

Mamy czterdzieste lata XX wieku. Wtedy to też skoczne piosenki o dość szybkim tempie nazwano rock and rollem. Do popularyzatora tego stylu zalicza się również Billa Haleya, gitarzystę i wokalistę, który w 1955 roku zdobył ogromną popularność dzięki piosence Rock around the Clock. Do propagatorów stylu rockabilly, czyli połączenia rock and rolla ze stylem country and western, zaliczyć można wielkiego wykonawcę - Elvisa Presleya.

Z końcem lat pięćdziesiątych tacy wykonawcy jak: Paul Anka czy Neil Sedaka zaczęli komponować muzykę, która nie posiadała już tak dużej żywiołowości jak na początku lat pięćdziesiątych. Później, bo w połowie lat sześćdziesiątych, twórcy zaczęli łączyć muzykę rockową z jazzem lub nawet z dawnymi formami muzycznymi, a także z folklorem miejscowym. Miało to olbrzymi wpływ na różnorodność stylistyczną muzyki rockowej.

Cechą wspólną dla utworów pisanych w tym stylu jest to, iż są one pełne emocji po to, by jak najmocniej dotrzeć do widza-odbiorcy, którym zazwyczaj był młody człowiek. To właśnie młode pokolenie stało się odkrywcą świadomości, że muzyka łączy ponad podziałami: kulturowymi czy religijnymi.

Do bardzo popularnych piosenek, które były również tańcami, należały takie formy jak: twist czy surf. Zaś niektórzy twórcy tacy jak: Bob Dylan czy The Byrds zwrócili swą uwagę na muzykę folkową tzw. folk music.

Psychologiczne oddziaływanie muzyki zaobserwować można w stylu o nazwie psychodelic music, którego przedstawicielką była m.in. Janis Joplin. Styl gospel (czyli murzyńskie religijne pieśni) szczególnie intensywnie wykorzystywany w muzyce rozrywkowej doprowadził w końcu do wykształcenia się stylu soul music, do którego należeli: Aretha Franklin, Steve Wonder, The Supremes.

Eksperymenty na polu muzyki instrumentalnej jak i wykorzystanie nowych technologii doprowadziły do powstania rocka symfonicznego. Łączono również rocka z dużymi formami muzyki scenicznej, efektem tego były liczne musicale czy rock-opera (m.in. Hair, Jesus Christ Superstar).

Muzyka rockowa szczególnie entuzjastycznie przyjmowana była w dyskotekach, na co wpływ miała olbrzymia popularność produkowanych płyt gramofonowych. Koniec lat sześćdziesiątych charakteryzuje zbliżenie rocka do muzyki jazzowej. Jimmi Hendrix był muzykiem uprawiający tzw. rock improwizowany, wzbogacony licznym osiągnięciami muzyki elektronicznej.

Heavy rock to styl wykształcony z początkiem lat siedemdziesiątych przez takie grupy jak: Led Zeppelin czy Black Sabbath. Charakterystyczne dla tego rodzaju muzyki było głośne, ciężkie brzmienie oparte na elektronicznych instrumentach.

Style reggae natomiast czerpał głównie z folkloru Jamajki. Punk-rock powstał w II poł. lat siedemdziesiątych

i nawiązywał do wcześniej, prostej muzyki rockowej. Do przedstawicieli punk-rocka zaliczyć można grupę The Sex Pistols.

Inni znani wykonawcy muzyki rockowej to m.in.: The Doors, Pink Floryd, Queen, Prince, Eric Clapton.