Termin BAROK w historii muzyki został zapożyczony z historii sztuk plastycznych. Muzyczny barok zwykło się zamykać w latach 1600- 1750. Charakterystyczne jest dla niego wykorzystanie basso continuo, które jest sposobem zapisu muzycznego akompaniamentu opartego już na systemie dur-moll, oraz oznacza praktyczną realizację tego zapisu. W związku z przemianami w systemie tonalnym, krystalizacją harmonii funkcyjnej-właśnie czynnik harmoniczny odgrywa decydującą rolę w kształtowaniu utworów muzycznych. Harmonika zyskuje decydujące znaczenie tam, gdzie pojawia się konkretna konstrukcja dzieła muzycznego, praktykę zaś determinuje improwizacja, ważna chociażby w realizacji basso continuo, prowadząca do ornamentowania linii melodycznej.
W baroku rozwija się też monodia akompaniowana, powstała już w renesansie- zapoczątkowana przez działania Ronsarda, Cameraty Bardiego, Baifa i Courvilla. Była ona już wówczas aktem sprzeciwu wobec zawiłej polifonii, gdzie czynnik konstrukcyjny determinował kształt utworu, tekst natomiast miał znaczenie podrzędne. Nurt ten prowadzi do rozwoju recytatywu, który pojawia się już w madrygałach Luci Marenzia, Luzzasco Luzzaschiego, Claudia Monteverdiego, w baroku zaś kultywowany jest w twórczości: J. Periego, J. B. Lullyego, H. Purcella, A. Scarlattiego, G. F. Haendla- na gruncie opery; G. Carissimiego, G. F. Haendla, J. S. Bacha- w oratoriach; L. Rossiego, A. Corellego, J. S. Bacha- w kantatach, H. Schütza, J. S. Bacha w pasjach. Monodia akompaniowana przyczyniła się do wyodrębnienia, ukształtowania relacji harmonicznych między kolejnymi pionami akordowymi, wsparła kształtowanie się systemu dur- moll, faktury homofonicznej. Linia melodyczna budowana była ze zwróceniem uwagi na figury muzyczno- retoryczne, stosowane były modele melodyczno- rytmiczne o dużej motoryczności, które mogły pojawiać się regularnie, często uzyskiwały też znaczenie symboliczne.
Charakterystyczny jest dla baroku również styl koncertujący. Polegał on przede wszystkim na przeciwstawieniu jednego zespołu instrumentalnego lub wokalnego drugiemu. Jego zalążki pojawiają się już w renesansie, gdzie możemy mówić o madrygałach koncertujących u Marenzia, Luzzaschiego, mamy do czynienia z techniką dwuchórową u Willaerta, Gabrielich oraz czołowych kompozytorów schyłku epoki- takich jak Palestrina czy Orlando di Lasso. Styl koncertujący przyczynił się do wykształcenia nowych form muzycznych wykorzystujących specyficzną fakturę w kompozycji- concerto grosso, które z kolei dało podstawy koncertowi solowemu. Z concerto grosso stykamy się w twórczości: Corellego, Haendla, Bacha, twórcą koncertu solowego jest Antonio Vivaldi, symfonie koncertujące pisał G.Torelli, inne gatunki wykorzystujące technikę koncertującą to: sonata solowa, triowa, sonata da chiesa, sonata da camera. Bujny rozkwit w okresie baroku przechodzą gatunki instrumentalne. Wykształciły się wówczas formy muzyki przeznaczone na instrumenty klawiszowe, przede wszystkim organy: fuga, toccata, fantazja, preludium- które pojawiają się w twórczości D. Buxtehudego, J. Pachelbela, J. S. Bacha, w nich też szczyt swojego rozwoju osiąga technika polifoniczna oparta na harmonice funkcyjnej.
W muzyce polskiej najwybitniejszymi przedstawicielami byli: M. Zieleński, A. Jarzębski, B. Pękiel, M. Mielczewski, S.S. Szarzyński, G.G. Gorczycki.
Największe zdobycze baroku, stosowane tam techniki kompozytorskie, typowe dla niego środki muzyczne wykorzystali w XX wieku kompozytorzy neobaroku- P. Hindemith, M. Spisak, B. Szabelski.
