Akademia Platońska, szkoła założona przez Platona ok.. 387r.p.n.e. Prototyp starożytnych szkół filozoficznych. Siedzibą był gaj Akademosa nad rzeką Kefisos, stąd otrzymał nazwę Akademii. Nie można jej nazwać w pospolitym słowa znaczeniu szkołą, lecz raczej instytutem współpracy naukowej, którym kierował scholarcha. Sam Platon taka funkcję pełnił około czterdziestu lat. Prowadziła ona działalność naukowo-dydaktyczną w zakresie filozofii, matematyki, astronomii, polityki, nauk przyrodniczych kultu Muz.
W dziejach Akademii Platońskiej wyróżnia się 3 okresy:
1) Akademia stara albo pierwsza. Obejmuje okres 40-letni scholarcha Platona i jego bezpośrednich następców: Speuzypa z Aten, Ksenokratesa z Chalcedonu, Polemona z Aten i Kratesa z Mallos. W tym okresie następuje stopniowe odejście od nauk założyciela ku metafizyce liczb Pitagorasa. Kładzie się nacisk na sprawy etyczne, zbliżając się w swych poglądach do cyników.
2) Akademia średnia, od 268 p.n.e., na czele jej staje Arkezylaos. Dominuje sceptycyzm. Ten okres jest bardzo długi, ponieważ jeszcze Karneades z Cyreny II w. p.n.e. zostając Scholarchą prowadzi ją w duchu sceptycyzmu.
3)Akademia młodsza albo nowa. Po Akademii sceptyków przychodzi czas od scholarchatu Pilona z Laryssy
i Antiocha z Askalonu I w. p.n.e. na eklektyczną. Polega ona na łączeniu elementów stoickich z arystotelizmem, w I i II w. n.e. wpływy neopitagoreizmu. W III w. n.e. ogromne wpływy religijne, w wyniku czego powstaje neoplatonizm- doktryna religijno- filozoficzna. Scholarchą jego zostaje Proklos ( scholarcha ok. 450-485 n.e)
Akademia Platońska istniała ponad 900 lat, do 529 r. n.e., kiedy to została zamknięta przez Justyniana. Stanowiła wzór dla podobnych instytucji w starożytności m.in. Arystolesowskiej, oraz szkół stoickich i epikurejskich, jaki i również dla instytucji w czasach nowożytnych.
