Platon (427-347 p.n.e.) należy do grona najwybitniejszych filozofów wszechczasów. Urodził się i mieszkał w Atenach. Jego mistrzem i nauczycielem był Sokrates. To dzięki Platonowi (między innymi) możemy dziś przekonać, jakie były przekonania tego filozofa. To autor "Uczty" Powołała do życia Akademię, w której wykładał swą filozofię.

Platon był dualistą - świat podług niego składał się niejako z dwóch rzeczywistości tej postrzeganej za pomocą zmysłów oraz tej, którą postrzegać możemy jedynie za pomocą "oka" naszego umysłu (świat idei).

- idee nie są czymś zależnym od naszego umysłu, ich istnienie jest obiektywne, niczym nie uwarunkowane i niezależne od niczego, to podług nich Demiurg ukształtował świat widzialny, świat, który percypujemy naszymi zmysłami

- świat idei stanowi jedyną rzeczywistość, która jest godna zainteresowania, dlatego też przejawiał takie zainteresowanie duszą ludzką, która miała być idealną zasadą istniejącą w człowieku.

- dusza nim trafi do ciała egzystuje w świecie idei, gdzie nabywa wiedzy o tym, czym jest dobro, piękno i miłość, należy ją zatem w sobie niejako odnaleźć. Z tego też powodu nauczyciel godny tego miana niczego nie uczy, ale pomaga uczniowi w odnalezieniu wiedzy, która znajduje się nim samym, jak to zresztą czynił sam Sokrates.

Platon stworzył również projekt państwa idealnego. Na jego czele mieli stać filozofowie, którzy swe rządy sprawowaliby, mając cały czas na uwadze dobro, prawdę oraz piękno. Filozofowie mieli znajdować się tak wysoko w hierarchii społecznej, gdyż jako jedyni posiedli prawdziwą mądrość (o świecie idei). W państwie Platona każdy zajmuje pozycję na drabinie społecznej podług stopnia doskonałości duchowej, jaką osiągnął. Państwo jest sprawiedliwe, jeśli każdy z obywateli wypełnia obowiązki, które są mu przypisane, jeśli wszyscy jego mieszkańcy podporządkowują się zaleceniom filozofów, jeśli rządzi się ono prawami, które są zgodne z zasadami moralności. Według Platona Państwo jako takie reguluje każde pole aktywności swego obywatela. W dzisiejszych czasach określilibyśmy pomysły Platona jako z ducha totalitarne. Nigdy nie urzeczywistniono tej koncepcji. Platon napisał kilkadziesiąt dialogów, w których dał wyraz swym koncepcjom filozoficznym. Jego nauczanie o duszy oraz o świecie idei wywarło przemożny wpływ na teologię chrześcijańską.

Najistotniejsze dialogi Paltona to: Obrona Sokratesa, Laches, Charmides, Eutyfron, Protagoras, Gorgiasz, Menon, Fajdros, Fedon, Uczta, Teajtet, Państwo, Parmenides, Sofista, Fileb, Timajos, Prawa.

Platon głosił nauki o:

- ideach, o związkach, jakie zachodzą pomiędzy nimi a rzeczywistością postrzegana za pomocą zmysłów; o tym, czym one w rzeczywistości są;

- duszy - o funkcjach, jakie ona spełnia; o tym, jakie związki zachodzą pomiędzy nią a ciałem;

- przyrodzie - Demiurgu, który ukształtował z bezkształtnej materii, podług wzoru świata idei, świat postrzegany za pomocą zmysłów

- filozofii - tego, czy jest, jakie są jej cele i metoda

- cnocie - etyce i moralności

- państwie

- o pięknie, twórczości artystycznej

Akademia Platońska, szkoła filozoficzna, która powstała ok. 387 p.n.e., jej fundatorem był oczywiście, Platon. Mieściła się w gaju nieopodal rzeczki Kefisos, którego patronem był heros Akademos (jak nietrudno zauważyć, to od jego imienia szkoła wzięła nazwę). Kierownictwo przybytku spoczywało w rękach scholarchy. Prowadzono tu przede wszystkim badania filozoficzno - naukowe oraz prowadzono zajęcia dydaktyczne z takich dziedzin wiedzy jak: filozofia, polityka, matematyka, astronomia oraz nauki przyrodnicze.

W historii Akademii Platońskiej wyróżnia się trzy stadia jej rozwoju:

1) Akademia stara albo pierwsza,

Okres (40 lat), w którym Akademią bezpośrednio kierował sam Platon. Jego kolejnym następcami byli: Speuzyp z Aten, Ksenokrates z Chalcedonu, Polemon z Aten oraz Krates z Mallos. W tym czasie zaczęto w niej odchodzić od czystego platonizmu na rzecz pitagoreizmu oraz rozważań etycznych, które prowadzono w duch cynicznym.

2) Akademia średnia,

w 268 p.n.e., kierownictwo Akademii przejął Arkezylaos - za jego scholariatu stała się ona z ducha mocno sceptyczna, tradycja ta przetrwała w Akademii aż do Karneadesa z Cyreny (II w. p.n.e.)

3) Akademia młodsza albo nowa,

od Filona z Laryssy i Antiocha z Askalonu w I w. p.n.e. - okres ten bywa określany mianem eklektycznego, gdyż z platonizmem krzyżowały się tutaj takie nurty myśli jak: stoicyzm, arystotelizm, neopitagoreizm oraz mistycyzm neoplatoński

W roku 529 z rozkazu cesarza Bizantyjskiego, Justyniana, Akademia Platońska zaprzestała swej działalności.