Zenon z Kation był twórcą szkoły stoickiej, nazwa jej związana była z miejscem Stoa Poikile. Trwanie jej przypisuje się na okres pięciu stuleci. Jako późniejszych przedstawicieli należy wyróżnić Chryzypa, życie jego przypada na trzeci wiek przed naszą erą, Senekę (pierwszy wiek przed naszą erą), Epikteta(przełom pierwszego, drugiego wieku przed naszą erą), cesarza Marka Aureliusza( drugi wiek naszej ery).Przedstawiciele stoicyzmu byli materialistami, niematerialność uważali za niebyt. Byli zdania, iż Bóg jak i dusza człowieka jest materialna. Wszelkie przemiany mają swoje źródło w Pneumie, utożsamiali ją z ogniem, rozumieli ją tak, że tworzy ona rozum rzeczywistości, ten rozum jest w stanie wszystko przeniknąć i ożywić. Ich główną domeną był panteizm -mówiący, iż osoba boska jest wszystkim, identyczna ze światem. Kierunek, który neguje istnienie osoby boskiej nazywamy ateizmem. Natomiast kierunek mówiący, że Bóg był stworzycielem świata, lecz pozostawia go samemu sobie nazywamy deizmem. Jeśli osoba boska stworzyła świat i dodatkowo w niego ingeruje to mówimy o teizmie. Jeśli osoba boska z przyroda tworzą jedność to mówimy o panteizmie. Stoicy byli zdania, że człowiek spełnia szczególną rolę w świecie, przywiązywali dużą uwagę do duszy nadając jej materialny charakter. Uważali, iż stanowi coś trwalszego niż ciało, posiada cechę wieczności. Miejscem gdzie jest ona umieszczona to serce człowieka. Rozum jest bardzo ważną częścią jednostki, gdy jednostka umiera rozum jej oraz rozum wszechświata tworzą tak zwana pneumę. Etyka stoików była wyjątkowa, przedstawiali wiele jej tez. Widzieli punkt styczności pomiędzy rozumem, cnotą oraz szczęściem, starali się utożsamić szczęście z cnotą. Wszystkie dowody przedstawiane przez nich dowodziły, iż należy egzystować w zgodzie z rozumem oraz według wskazań rozumu, natura stała się ich kultem. Powinniśmy egzystować tak jak wskazuje nam nasza własna natura, dlatego iż jest ona tożsama z rozumem. To rozum powinien nam wskazywać jak żyć, uczucia powinny zejść na drugi plan. Uważali, iż na człowieka ma wpływ cała zewnętrzność, która go otacza, człowiek powinien panować nad tym, najlepszym sposobem jest uniezależnienie się od tego, co jest dla nas pokusą. Widzimy, więc rygor w ich etyce, szczęście mamy osiągnąć przez własne ograniczenia, uniezależnienia, utrzymać własne pożądania na wodzy. Jedyną drogą do szczęścia dla stoików była droga cnoty. Cnotę utożsamiali z wewnętrzną siłą jednostki, wewnętrzną moralnością, umiejętnością opanowania tego, co pragniemy, pożądamy. Najistotniejsza cnota dla stoików to: sprawiedliwość, umiar, dzielne działanie oraz mądrość. W etyce stoików chodziło o osiągnięcie stanu samouniezależnienia się zwanego apatią, miał to być pewien wzorzec osobowości, do którego człowiek cnotliwy powinien dążyć. Taka osoba charakteryzowała się beznamiętnością, opanowaniem na pokusy zewnętrznego życia. Działalności takiego człowieka nakierowana na racjonalny umysł oraz obowiązek. Niczym taki człowiek nie jest zdziwiony, niczego się nie boi, nie myśli o śmierci, w sposób rozumny potrafi odejść z tego świata. Na tym właśnie polegała etyka stoików, którzy byli wielkimi mędrcami.
