Skamander - grupa poetycka powstała w 1920 r. Skamandryci unikali jakichkolwiek sformułowań programowych, wyraźnie podkreślali swoją bezprogramowość. Głosili kult życia, beztroskość i witalizm. Chcieli pisać o codzienności przeciętnego człowieka. Często nawiązywali do tradycji. Wprowadzali do poezji język potoczny. Przedstawiciele: Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński, Jarosław Iwaszkiewicz, Antoni Słonimski, Jan Lechoń.
Awangarda Krakowska - poeci należący do tej grupy poetyckiej głosili kult nowoczesnej cywilizacji. Fascynowali się miastem, masą i maszyną (główne hasło: 3xM). Zrywali z tradycją. W twórczości opowiadali się za ekonomicznością języka i przesyceniem wierszy treścią (metafora pojęciowa, wieloznaczeniowa). Poeta był dla nich rzemieślnikiem słowa. Przedstawiciele: Tadeusz Peiper, Julian Przyboś.
Futuryści - negowali tradycję i przeszłość. Podobnie jak awangardziści fascynowali się cywilizacją i rozwojem technicznym. Główną metodą ich działania była prowokacja, zarówno poetycka jak i estetyczna. Organizowali liczne happeningi, którym często towarzyszyły skandale. W swojej twórczości odrzucali wszelkie reguły ortograficzne, interpunkcyjne i gramatyczne. Głosili hasło: "słowa na wolności". Przedstawiciele: Bruno Jasieński, Tytus Czyżewski, Stanisław Młodożeniec.
Żagary - poeci należący do tej grupy nawiązywali do tradycji romantycznej i symbolizmu. W swoich utworach przedstawiali katastroficzne wizje wojny i zagłady cywilizacji. Posługiwali się podniosłym, patetycznym stylem. Przedstawiciele: Czesław Miłosz, Jerzy Putrament.
Ekspresjoniści - uważali, że sztuka nie powinna naśladować rzeczywistości, tylko przedstawiać przeżycia i uczucia podmiotu wypowiedzi. Ma być wyrazem wewnętrznych przeżyć artysty. W twórczości ekspresjonistów charakterystyczne były zdania urywane, wykrzyknikowe, pauzy, dosadne słownictwo itp.
