"Gmachy"

- utwór pochodzi z tomu "Sponad";

- charakterystyczny dla Awangardy Krakowskiej konstruktywizm przejawiający się w zachwycie nad konstrukcjami architektonicznymi;

- poeta to "wykrzyknik ulicy", który teraz wykrzykuje, a nie opiewa jak dawniej - metafora. Człowiek widziany z daleka przypomina kształtem wykrzyknik;

- awangardziści uważali, że metafora powinna być oryginalna; należy zastawiać bardzo odległe pojęcia, by uzyskać coś zaskakującego;

- nawiązanie do hasła Awangardy Krakowskiej: słynne 3xM - miasto, masa, maszyna;

- z mas powstają ogromne i statyczne budowle, mieści się w nich również cząstka budowniczego "trud człowieczy";

- człowiek wznosi budowle, nadaje im kształty;

- wiersz zbudowany na zasadzie kontrastów - przeciwstawienie dynamicznego procesu budowania i statycznego efektu końcowego oraz monumentalności budynków i małości ludzkich dłoni, które przyczyniły się do wzniesienia budowli;

- miasto ma służyć ludziom, to oni go budują i nadają mu kształty;

- wiersz wolny, bezrymowy;

- występuje tu dużo równoważników zdań.

"Z Tatr"

- geneza - wiersz powstał po śmierci ukochanej Juliana Przybosia - Marzeny Skotnicówny, która zginęła z siostrą podczas wspinaczki na Zamarłą Turnię w 1929 roku;

- "słyszę…" - podmiotem lirycznym jest osoba, która obserwuje całe wydarzenie i która odczuwa to samo, co spadająca taterniczka;

- "niewybuchy huk skał", "gromobicie ciszy" - paradoksy, podmiot liryczny słyszy coś, czego nie ma;

- onomatopeje - np. "wrzask wody" - woda wrzeszczy, bo jest oddzielana od łożyska;

- Tatry są groźne. Wszystko jest silnie nacechowane emocjami. To nie jest przyjazny krajobraz tatrzański, jaki był przedstawiany w modernizmie. Skały stanowią zagrożenie, są bardzo niebezpieczne, przyczyniają się do ludzkiej tragedii. Porównuje się je do trumny.

- przedstawienie rozgrywającej się tragedii: zgrzyt czekana i śmiertelny upadek. Taterniczka spada głową w dół i wszystko widzi do góry nogami.

"Cieśle"

- utwór jest apoteozą, czyli pochwałą pracy cieśli;

- próbują oni uwięzić ducha materii w odpowiednim kształcie;

- duże nagromadzenie narzędzi i materiałów wykorzystywanych w pracy przez przedstawicieli tego zawodu - hiperbolizacja;

- charakterystyczne słownictwo zawodowe;

- człowiek sam kształtuje naturę, według własnych potrzeb i upodobań; jest to świadome działanie.

"Pola pochyłe"

- podmiot liryczny chce opisać oglądane miejsca, ale nie ma "o co zaczepić ręce";

- ludzie ciężko pracują na polach, wszystko dzieje się w określonym cyklu. Dola chłopska zależy od wysiłku wkładanego w uprawę ziemi.

- poeta uważa, ze poezja powinna to utrwalać.