Twórczość dramaturgiczna autorów dwudziestolecia międzywojennego, dotyczyła przede wszystkim tematyki społecznej i politycznej. Podejmowała również problem sztuki i artysty, formy i treści utworów. Przedstawiała groteskową, absurdalną rzeczywistość, za którą kryły się realne problemy współczesnego świata.
Stanisław Ignacy Witkiewicz - autor teorii "Czystej Formy", przeciwstawił się dotychczasowej sztuce teatralnej. W miejsce realistycznego dramatu - wprowadził absurdalny z pozoru chaos, deformację scenicznego świata, groteskowy sposób przedstawiania postaci i zreformowany język - pełen neologizmów, wulgaryzmów i potocznych słów. Wszystkie natomiast podporządkował swojemu głównemu założeniu - przewadze formy nad treścią. Sztuka ma wstrząsnąć widzem.
Najdoskonalszych przykładem realizacji teorii "Czystej Formy" są "Szewcy". Sztuka ta jest groteskową metaforą rzeczywistości politycznej lat trzydziestych. W tym świecie - siłą napędową są działania i żądze głównych bohaterów. Dramat ten podejmuje tematykę pracy, seksualności, rewolucji, zmechanizowania i upodlenia całego społeczeństwa. Dialogi pełne są wulgaryzmów, potocznych słów, mieszaniny najróżniejszych stylów językowych. Narastanie Groteskowy świat "Szewców" dąży ku zagładzie. Katastrofa jest nieunikniona. Polega ona jednak nie na totalnym zniszczeniu rzeczywistości, lecz na bezruchu, biernym podporządkowaniu społeczeństwa, które pozwala sobą kierować i manipulować.
