- Deformacja rzeczywistości
- Groteskowe i absurdalne przedstawienie świata
- Przewaga formy nad treścią
- Brak prawdopodobieństwa w akcji
- Karykaturalne przedstawienie postaci (ich nazwisk, imion, wyglądy, zachowania, wypowiedzi)
- Deformacja języka (występowanie licznych neologizmów, wulgaryzmów, słów potocznych, gwary, parodii stylów językowych, gier słownych)
- Brak równowagi pomiędzy kategoriami estetycznymi (komizm miesza się z tragizmem, patos z groteską)
Najwybitniejszym przedstawicielem teatru absurdu w dwudziestoleciu międzywojennym był Stanisław Ignacy Witkiewicz (Witkacy), którego dramat pt. "Szewcy" stanowi doskonały przykład założeń teorii "Czystej Formy". Połączył on w swojej sztuce katastrofizm z groteską, absurd z filozoficzną, polityczną i społeczną tematyką. Sztuka - według Witkacego - miała wstrząsnąć widzem:
"Wychodząc z teatru człowiek powinien mieć wrażenie, że obudził się z jakiegoś dziwnego snu, w którym najpospolitsze nawet rzeczy miały dziwny, niezgłębiony urok, charakterystyczny dla marzeń sennych, nie dających się z niczym porównać".
