,,Granica" to obok ,,Medalionów" najpopularniejsza powieść Zofii Nałkowskiej. Jednak ta, napisana kilka lat wcześniej powieść, w niczym nie przypomina opowiadań powstałych w wyniku tragicznych wydarzeń z okresu II wojny światowej.
Sama autorka określała ,,Granicę" jako powieść obyczajową. W dziele dostrzegamy jednak również wątki psychologiczne i filozoficzne.
Od samego początku powieść Nałkowskiej cieszyła się dużym zainteresowaniem i to zarówno ze strony krytyków, jak i przeciętnych obywateli, czytelników współczesnej prozy.
Nałkowska chwalono za oryginalny styl, ale też za precyzje w prezentowaniu realiów politycznych i moralnych Polski lat 30 XX wieku.
Głównym bohaterem powieści jest inteligent Zenon Ziembiewicz. Już na pierwszych kartach powieści, autorka wyjawia nam okoliczności jego śmierci. Następnie za pomocą retrospektywnej opowieści odkrywa przed czytelnikiem, co doprowadziło do tak tragicznego finału. Dzięki temu poznajemy cały życiorys głównego bohatera, a zwłaszcza ostatnie lata jego życia.
Okazuje się, że Zenon pochodził ze zwykłej, niezbyt majętnej rodziny ziemiańskiej. Dzięki poparciu wpływowych ludzi, szybko pnie się po drabinie kariery. Jest przy tym wyjątkowo bezwzględny i co rusz przekracza kolejne moralne granice. W końcu osiąga pełny sukces i zostaje mianowany na Prezydenta Miasta.
W swoim pędzie zapomina jednak o wszystkim, co łączyło go z domem rodzinnym. Wypiera się wszystkich dawnych znajomości. Między innymi o dawnej kochance Justynie Bogutównie, która to mści się na Zenonie, pozbawiając go życia.
Tytuł powieści jest wieloznaczny. Na jej kartach możemy się doszukać różnego rodzaju granic. Pierwszą z nich jest granica społeczna. Biedota nie ma prawa równać się z inteligencją. Kolejna granica to granica możliwości poznania pełnej i jednoznacznej prawdy. Zdaniem autorki ona istnieje i nie da się jej przekroczyć. I wreszcie ostatni, wspominany już wcześniej rodzaj granicy. Stanowi ja granica moralna. Niestety ją łatwo przekroczyć, ale już nigdy nie uda się wrócić na ,,czystą" stronę.
