Czesław Miłosz jest dziś uznawany za jednego z najwybitniejszych poetów światowych. Świadczy o tym chociażby przyznanie mu literackiej Nagrody Nobla, która jest najwyższym wyróżnieniem naukowo-kulturalnym. Było to ukoronowanie jego dotychczasowej twórczości, która rozpoczęła kilkadziesiąt lat wcześniej, jeszcze przed wojną, kiedy to Miłosz zaczynał publikować swe utwory.
Poezję Czesława Miłosza uważa się często za poezję klasycyzującą, choć oczywiście jest to uproszczenie i pewne uogólnienie, ale w jakiejś mierze zapewne możemy nazwać go poetą tradycyjnym i klasycznym. Choć przez taką długi okres twórczości pokazał nam, że potrafi pisać utwory bardzo różne.
W wierszu "Zaklęcie" odnajdujemy chociażby pochwałę idei oświeceniowych, kiedy to poeta pisze:
"z plugawego zgiełku
ocala zdania surowe i jasne"
zdaniem poety rozum jest tą częścią człowieka, która jest najważniejsza i niezniszczalna. To na nim powinniśmy się opierać. Tylko człowiek rozumny jest w stanie wieść życie dobre i godne, nie wyrządzać krzywd innym i umieć znaleźć się wśród innych ludzi. Zdaniem Miłosza tylko człowiek myślący i rozumny może dotrzeć do prawdy życia, zrozumieć ją. Człowiek, któremu drogie są jego historia, kultura, mądrość zawsze będzie człowiekiem dobrym. Miłosz upatruje tu wielkiej siły kultury, która tworzy z nas ludzi i umożliwia istnienie. Tradycja i kultura to najważniejsze rzeczy, które człowiek posiada. Dlatego też Miłosz sprzeciwiał się wszelkim projektom literackim związanym z myślą awangardową i eksperymentalną, która odrzucała wartość tradycji i stare formy wyrazu. W ten sposób, zdaniem Miłosza, powodowali oni zachwianie przekazu poetyckiego, który płynie z wiersza. Miłosz uważa, że poezja winna mówić jak najwięcej o człowieku, przekazywać prawdę czytelnikom, a nie ją uniemożliwiać przez skomplikowane i niezrozumiałe formy. Jak pisze:
"Zawsze tęskniłem do formy bardziej pojemnej,
która nie byłaby zanadto poezją ani zanadto prozą
i pozwoliłaby się porozumieć nie narażając nikogo,
autora ni czytelnika, na męki wyższego rzędu"
Poeta dąży do optymalnego kontaktu z czytelnikiem, bo to on jest najważniejszy, to w jego kierunku pisze każdy twórca, b mu coś opowiedzieć o świecie, przekazać pewne prawdy.
