Najbardziej charakterystyczne dla poezji Różewicza jest zrezygnowanie z tradycyjnej wersyfikacji. Poeta nie używa również zbyt wielu środków artystycznych. Styl Różewicza jest prosty i oszczędny i poprzez tę prostotę najbardziej zdaje się trafiać do odbiorcy. Rezygnuje również poeta z tradycyjnej interpunkcji. Często całe odcinki wierszy są pisane od małej litery - w taki sposób napisany jest wiersz " Kto jest poetą". Często podstawą wiersza, pomysłem na niego stają się zwykłe wydarzenia, poeta wykorzystuje trafnie zwyczajność, by na jej podstawie zbudować wiersz, ale wiersz, który nie ma zachwycać formą, a wstrząsać treścią. Zdarza się także, że tytuły wiersz stoją niejako w opozycji do treści utworu. Tytuł wprowadza nas w dany ciąg skojarzeniowy, a Różewicz to skojarzenie obala, chcąc przekazać ważne dla niego treści - przykładem mogą być "Liryki lozańskie", "Moja poezja", "Zaraz skoczę szefie".
Na płaszczyźnie fleksji należy zwrócić uwagę, iż składania Różewicza jest prosta, opiera się na potocznych zwrotach, co wpływa na ekspresją języka, bardziej czytelnego i dosadnego. Różewicz odżegnuje się od wzniosłości, co jest uzasadnione tematyką utworów - w większości pisanych na temat wojny. Styl Różewicza jest również określany "poezją nagich faktów".
