Edward Stachura debiutował w 1957 roku na łamach prasy. Laureat licznych nagród literackich. Wydał zbiory wierszy: "Dużo ognia" (1963), "Po ogrodzie niech hula szarańcza" (1968), "Przystępuję do Ciebie" (1968), "Piosenki" (1974), "Dużo ognia i tak dalej" (1978); opowiadania i powieści: "Jeden dzień" (1962), "Falując na wietrze" (1966), "Cała jaskrawość" (1969), "Siekierezada albo Zima leśnych ludzi" (1971), "Się" (1977) oraz dialog filozoficzny "Fabula rasa. Rzecz o egoizmie" (1979).
Stachura wypowiadał się w różnych formach: lirykach, poematach, balladach, gawędach. Ukazywał konflikt między potrzebą afirmacji życia, natury a poczuciem lęku, obcości. Jego bohaterowie przeżywają dramatycznie swój los, jako ucieczkę przed śmiercią. Wiersz "Confiteor" jest przyznaniem się do winy. Podmiot liryczny obwinia się za mnóstwo rzeczy, m. in. widzi winę w tym ,że ludzie nie mają gdzie mieszkać, są biedni. Widzi świat, jako miejsce, gdzie nie ma już miłości i czułości, a jest tylko obojętność i brak wyrzutów sumienia. Zaobserwował, ze na świecie panuje wojna i jest wszechobecna zbrodnia. Praktyka poetycka Stachury odkrywa wartość obecności człowieka w świecie. W wierszu podmiot emocjonalnie przeżywa świat. Nie potrafi odnaleźć człowieka, który zachowa się godnie, który będzie mógł pomóc drugiemu człowiekowi. Podkreśla, że to jego wina, "moja bardzo wielka wina". Pokazuje świat bez miłości, gdzie trudno znaleźć człowieka, panuje znieczulica. Poeta wziął winę na siebie. Stachura to jeden z najbardziej oryginalnych pisarzy okresu powojennego. Pośmiertnie wydano: "Poezje wybrane" (1980) i "Poezje i proza" (t. I-V, 1982).
