Mianem książki określa się dokument złożony ze zszytych arkuszy papieru, tworzących wolumin słownego tekstu, utrwalonego graficznie.
Funkcję pierwotnej książki spełniały gliniane, wypalone dla utrwalenia tabliczki, używane już około czterech tysięcy lat przed naszą erą przez Sumerów, Asyryjczyków i Babilończyków. Starożytni Grecy i Rzymianie posługiwali się z kolei woskowanymi drewnianymi tabliczkami. W Egipcie wykorzystywano papirusowe zwoje, przejęte przez Greków i Rzymian. Tak więc przez długi czas książka miała formę zwoju. We wczesnym średniowieczu wprowadzono tradycyjną, dzisiejszą formę książki. Z tym, że oprawiano ją w pokryte skórą deski. Jednakże ceny książek były tak duże, że pozostawały one zupełnie niedostępne dla zwykłych ludzi, którzy zresztą w większości byli wtedy niepiśmienni. O tak wysokiej cenie książki decydował między innymi fakt, pisano i kopiowano ją ręcznie. Zazwyczaj zajmowali się tym zakonnicy i mnisi. Rewolucję stanowiło wynalezienie przez Jana Gutenberga druku, co pozwoliło na wielką popularyzację słowa pisanego i obniżenie cen książek. Wielka industrializacja z przełomu XVIII i XIX wieku miała wpływ także na książki. Rozwój takich dziedzin jak litografia i stenotypia, wykorzystanie maszyny rotacyjnej, linotypu i monotypu pod koniec XIX wieku pozwoliło na uprzemysłowienie produkcji książki. Odbiło się to też zewnętrznej formie i estetyce książki.
Źródło: Encyklopedia Powszechna PWN - rocznik 1974
