"Bogurodzica" powstała najprawdopodobniej w XIII wieku i jest uznawana za najstarszą pieśń religijna napisaną w języku polskim. Jej autorstwo przypisywano św. Wojciechowi. Jest to także najdawniejszy drukowany polski utwór poetycki (opublikowany w 1506 roku). Była powszechnie uważana za hymn narodowy. Treść "Bogurodzicy" związana jest bezpośrednio z koncepcją teocentryczną, dominującą w światopoglądzie średniowiecznym. Wiersz jest prośbą do Chrystusa, Syna Bożego, kierowaną do Niego za pośrednictwem Jego Matki oraz Jana Chrzciciela. Autor prosi o pobożne życie doczesne oraz szczęście wieczne po śmierci.
Wartości literackie:
a) paralelizm treściowy
b) dwie pierwsze strofy mają formę prośby
c) w refrenie zawarto błaganie
d) paralelizm składniowy (np. zyszczy nam, spuści nam)
e) wersyfikacja: wiersz zdaniowo rymowy - jednostką rytmiczna to zdanie albo jego część.
f) wiersz asylabiczny (bez jednakowej liczby sylab w wersie).
"Bogurodzicę" można określić jako pieśń ponieważ:
- występuje w niej refren (błaganie)
- zwrotka ma formę prośby
- paralelizm między refrenem a zwrotką podkreśla rytmiczność tego utworu oraz wpisaną w niego melodię
- wiersz zdaniowo-rymowy, asylabiczny.
