Renesansowi humaniści czerpali inspiracje z filozofii starożytnej Grecji i Antyku. Humanizm renesansowy nawiązywał do poglądów Epikura, który za największe dobro uznawał brak cierpienia i przyjemności duchowe oraz intelektualne. Humaniści zwracali uwagę na świat, na naturę, pozwalającą żyć zgodnie z jej nakazami. Celem życia ludzkiego było dążenie do szczęścia ziemskiego. Epikur uważał bowiem, że pytanie o to jak żyć szczęśliwie jest w życiu każdego najważniejsze.
W późniejszej fazie humanizmu odezwała się filozofia stoicka. Jest to doktryna filozoficzna, której twórcą był Zenon z Kationu. W swoich poglądach postulował ascetyzm życiowy, obojętność względem wzruszeń, nieuleganie namiętnościom, wyniosłość mędrca wobec niespodzianek losu. Do osiągnięcia szczęścia potrzeba również rozumu, a odnalezienie szczęścia uniemożliwiają uczucia. Stoicyzm zwracał uwagę na osiągnięcie apatii, kierowanie się rozumem, zachowanie spokoju wewnętrznego, niepodawanie się przeciwnościom. Humaniści renesansowi korzystali z dzieł stoików rzymskich: Cycerona, Seneki i Horacego.
