Wyznaczniki dramatu:
- odejście do trzech jedności: miejsca, czasu, akcji.
- zapoczątkowanie zbiorowych scen.
- inna konstrukcja bohatera dramatycznego - przedstawienie jego psychiki.
- wykorzystanie elementów fantastycznych i baśniowych.
- ogromna rola natury i przyrody.
Rozwój renesansu: przyczyny - w 1492 roku odkrycie lądu nazwanego Ameryką, odkrycie druku, inspiracje kultura antyczną, reformacja i kontrreformacja, mecenat.
Filozofia stoicyzmu: za założyciela uważany jest Zenon z Kiton. Uważał on, że człowiek powinien zachować we wszystkich swoich zachowaniach umiar i spokój. Dzięki takiemu zachowaniu osiągnie szczęście i radość.
Początki mecenatu sięgają I wieku p. n. e. Polegał na tym, ze bogaci i zamożni ludzie pomagali finansowo artysto i twórcom, aby ci mogli tworzyć, np.: zamawiając za pewne korzyści materialne obrazy, lub dramaty. Artyści w zamian poświęcali swoje dzieła mecenasom.
Luteranizm to prąd religijny mówiący o tym, że ludzie powinni poświęcić się Bogu i wierzyć w to, że Ona zawsze potrafi wybaczyć nawet największe ludzkie grzechy.
Kalwinizm głosił natomiast, że to człowiek jest winien wszystkich złych rzeczy. Bóg był mroczny i groźny, człowiek nie mógł liczyć na jego łaskę i odpuszczenie win. Los człowieka jest przesądzony.
Kultura antyczna: w renesansie wzorowano się na jej założeniach. Człowiek znajdował się w centrum zainteresowania. Pisano - pieśni, tragedie, sielanki, treny.
Sięgano także do średniowiecza - sonety, misteria, kazania, kroniki.
Renesans propagował także pewne wzorce osobowe, głownie ziemianina, dworzanina, patrioty. Okres renesansu zaczyna się we Włoszech w XIV wieku. W Europie to wiek XV. Okres renesansu zamyka się - XVI wiek we Włoszech, a w Europie koniec XVI wieku i lata trzydzieste wieku XVII. Renesans wywyższył człowieka, jego role i osiągnięcia.
