Hamlet to tytułowy bohater dramatu Williama Szekspira. Syn króla Danii i królowej Gertrudy. Był przystojny, zadbany, kochający, wrażliwy, odrzucał wszelkie zło, przemoc i zemstę. Cieszył się powodzeniem u pięknej Ofelii. Autor opisał go, jako wszechstronnie wykształconego humanistę.

Wielką pasją młodzieńca był teatr. Kochał sztukę. Usposobienie Hamleta było pesymistyczne. Zastanawiał się nad zagadnieniami takimi jak samobójstwo, życie po życiu. Nie był władcą, lecz lud darzył go sympatią i poparciem.

Ojca uważał  za  wzór do naśladowania. Po jego śmierci bardzo za nim tęsknił. Przeżywał wiele rozterek, stał się myślicielem. Nie mógł pogodzić się z tym, że jego stryj tak szybko zajął miejsce u boku królowej.  Czuł do niego wstręt. Niewątpliwie kochał swoją matkę. Jednak sprawiła mu wielki zawód, biorąc ślub ze szwagrem po miesiącu od straty męża. Przez to nabrał uprzedzeń do wszystkich kobiet. Nawet do Ofelii, którą adorował i zapewniał o swojej miłości.

Po rozmowie z Duchem, nie był do końca pewien, czy za zabójstwem Króla stoi Klaudiusz.. Książę był człowiekiem inteligentnym i sprytnym, dlatego aby upewnić się, że winien jest stryj, wystawił go na „próbę sumienia”. Kiedy wynik okazał się pozytywny, Hamlet przeszedł drastyczną przemianę. Zamknął się w sobie, stał się przebiegły i nieufny. znienawidził go jeszcze bardziej. Za wszelką cenę chciał udowodnić jego winę. Pragnął zemsty lecz nie mógł zdobyć się na pomszczenie ojca. Świadczy to o jego słabości i braku odwagi. Bohater nienawidził w sobie tych cech oraz swojego losu. Był wobec siebie bardzo krytyczny. Kilkakrotnie zastanawiał się nad tym jak postępować, czy jest sens walczyć o władzę i stawiać czoła problemom. Rozważał nawet myśl o popełnieniu samobójstwa. Sądził, że śmierć przyniosłaby ukojenie:

"Być, albo nie być to wielkie pytanie. Jeśli w istocie szlachetniejszą rzeczą znosić pociski zawistnego losu czy też stawiwszy czoło morzu nędzy, przez opór wybrnąć z niego? - Umrzeć - Zasnąć - I na tym koniec (...). Umrzeć- zasnąć. - Zasnąć! Może śnic?”

Doszedł jednak do wniosku, że ten czyn pozwoliłby żyć Klaudiuszowi beztrosko i spokojnie, a sam złamie obietnicę złożoną Duchowi.

Jedyną osobą, którą książę darzył życzliwością był Horacy. Mówił o nim:

„Horacy, tyś najsprawiedliwszy z ludzi,

Z którymi kiedykolwiek przestawałem”.

Bohater zawsze mógł na niego liczyć. Często zwracał się do niego o pomoc.

Przyjaciel kochał go i pozostawał wobec niego oddany aż do śmierci.

Hamlet chciał dojść do władzy, lecz jako władca nie poradziłby sobie. Był lekkomyślny i mało czasu poświęcał zagrożeniom państwa. Bywał także wsciekły, groźny i załamany. Po jakimś czasie zaakceptował fakt, że musi pogodzić się z życiem.

Z biegiem wydarzeń, ofiarami Hamleta stawało się coraz więcej ludzi z najbliższego otoczenia. Zdarzało mu się działać pod wpływem impulsu. Jedynie Horacego pozostawił przy życiu.

Książę duński umarł w pojedynku z Laetresem. Przyczynił się do tego podstępny plan stryja. Swoją ostatnią zbrodnię dokonał na Klaudiuszu.

Postać Hamleta jest pełna wewnętrznych sprzeczności, dlatego trudno jest dokonać jego jednoznacznej oceny. Czy gdyby nie skłoniły go okoliczności, zemściłby się? Czy udawał on obłęd, czy rzeczywiście był szaleńcem? Można się nad tym jedynie zastanawiać.