HAMLET

W. Szekspir Hamlet, bohater główny i tytułowy; syn zamordowanego króla Danii, Hamleta, i Gertrudy; bratanek Klaudiusza, ukochany Ofelii, młody książę.

Wygląd: Trzydziestoletni mężczyzna, nosi się pewnie zgodnie z modą renesansową.

Życiorys: Studiował na uniwersytecie w Wittenberdze (w XVI w. uczelnia cieszyła się europejską sławą, tu najwcześniej wykładano teorię Kopernika). Hamlet jest więc człowiekiem gruntownie wykształconym, posiadł nieskazitelne maniery dworzanina, ale ma za sobą także żołnierską przeszłość (m.in. do Horacja zwraca się jako do "towarzysza broni"). Od kiedy duch ojca wyjawia mu prawdę o swojej śmierci i poleca zemstę na Klaudiuszu, Hamlet nie może odzyskać spokoju. Udaje szaleńca, zabija Poloniusza, porzuca Ofelię, pojedynkuje się z Laertesem, w końcu ginie.

Charakterystyka: Hamlet staje przed bardzo trudnym zadaniem - on, który nie miał talentu politycznego (nie odziedziczył tronu, mimo że spełniał wszystkie warunki: był królewskim synem, miał odpowiedni wiek, sam mówi o Klaudiuszu "niecnie się wcisnął / Między elekcję a moje nadzieje"), aby pomścić śmierć ojca, musi zabić władcę, dokonać politycznego przewrotu i najlepiej sam objąć władzę. Dla Hamleta jest to zadanie o wielkim znaczeniu, pojmuje je w ten sposób: "Świat wyszedł z formy / I mnież to trzeba wracać go do normy!". To, co ktoś inny traktowałby jako zamach na władcę, Hamlet uważa za ingerencję w istniejący dotąd porządek świata. Dlatego przeżywa głębokie rozterki wewnętrzne. W dodatku ma poczucie otaczającego go chaosu, do tej pory był uprzedzony do Klaudiusza, ponieważ ten objął tron, który dziedzicznie należał się Hamletowi. Do tego dołączyła nienawiść do króla jako zbrodniarza i obrzydzenie wobec jego związku z matką Hamleta, Gertrudą.

Mimo że Hamlet ma skłonności do filozofowania, medytowania nad sensem istnienia i mechanizmami, jakie rządzą światem, stać go również na konsekwentne i zdecydowane działanie. Postanawia dokonać zemsty i w końcu, mimo że płaci za to życiem, udaje mu się zgładzić Klaudiusza. Zemście Hamlet podporządkowuje wszystko, co do tej pory było dla niego ważne - nawet miłość do Ofelii. Staje się bezwzględny, obojętny i bezlitosny wobec dziewczyny, która wyraźnie jest w nim zakochana. Odsuwa się od świata, rezygnuje z własnych uczuć, ucieka w samotność, aby móc bez przeszkód zrealizować rozkaz ojca - Ducha. W przyjęciu takiej postawy pomaga bohaterowi pozorowanie własnego szaleństwa. Jak się okazuje, to jedyna droga, aby zrealizować plan zbrodni. Jednocześnie udawanie obraca się przeciwko samemu Hamletowi - umiera jako człowiek upośledzony, o którym nie warto wspominać. Bohater jest tego świadom, dlatego tak usilnie prosi Horacja, aby oczyścił jego "upośledzone imię" - wyjaśnił prawdziwe powody zachowania się Hamleta.

Rola w utworze: Mimo ostatecznego powodzenia działania Hamlet jest postacią głęboko tragiczną. Osiągnął cel, ale pozostawił za sobą trupy nie tylko tych, których nienawidził, ale także tych, których kochał. Ostatnie słowa, jakie bohater wypowiada brzmią "Reszta jest milczeniem". Prawdopodobnie ma świadomość, że nie udało mu się skierować świata na właściwe tory.