Utwór "Romantyczność" pochodzi w tomu poezji Adama Mickiewicza pod tytułem. "Ballady i romanse." Tom ten wydany został w tysiąc osiemset dwudziestym drugim roku, do dziś przez krytyków I historyków literatury uważany jest za programowy zbiór nowej, romantycznej epoki. Szczególne znaczenie ma także i ballada "Romantyczność", w której Mickiewicz zawarł postulaty romantycznego pisarstwa i światopoglądu. Utwór Władysława Broniewskiego pod tytułem "Ballady i romanse" pochodzi z tomu jego wierszy pod tytułem "Drzewo rozpaczające." Tom ten został wydany w roku tysiąc dziewięćset czterdziestym piątym.
Oba utwory zarówno powstały w epoce romantyzmu wiersz Mickiewicza, jak i współczesny utwór Broniewskiego należą do jednego gatunku literackiego. Gatunek ten to ballada, warto przyjrzeć się bliżej czym się charakteryzuje. Otóż utwory tego gatunku łączą w sobie cechy zarówno liryki jak również epiki i dramatu. Tak jak w gatunkach epicznych w balladzie jest narrator komentujący wydarzenia w utworze. Jednak to właśnie on również jest podmiotem lirycznym. Stąd tak jak wierszach jest tam miejsce na opis uczuć i refleksje. Obecność dialogu zbliża balladę do gatunków dramatycznych. Cechą w wspólną z epiką jest obecna w balladzie fabuła, co charakterystyczne dla tego gatunku, nierzadko pełna niezwykłych zdarzeń, fantastycznych postaci. Ispiracją dla ballad były bowiem ludowe podania, czy krążące wśród ludzi legendy. Ludowość i fantastyka jest niezwykle widoczna w balladzie Adama Mickiewicza.
Jej główną bohaterką jest dziewczyna z ludu, ma na imię Karusia. Karusia bardzo rozpacza po śmierci swego ukochanego Jasieńka. Mimo, iż chłopak odszedł to ona uważa, że wciąż może go zobaczyć. Opowiada ludziom zebranym wokół niej o tym, jak jej ukochany odwiedza ją w nocy. Zebrani wokół niej ludzie nie szydzą z dziewczyny, nie są także zdumieni jej opowieściami. W ich światopoglądzie opartym na intuicji, magii i legendzie, mieści się także opowieść Karusi. Jedynym, który nie wierzy w słowa dziewczyny i uważa, że jest ona obłąkana jest mędrzec. Mówi on, jak czytamy "ufajcie memu oku i szkiełku, nic tu nie widzę dookoła". Poeta podważa jednak słowa mędrca, stając po stronie wiary ludu, narrator mówi: "Czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko".
Ballada Mickiewicza programowo sięgała do ludowych mitów i podań. Romantyzm miał być wszak pochwałą intuicji i uczucia, które przeciwstawiało się oświeceniowemu rozumowi. Jednak nawiązań do ludowości nie ma w utworze Władysława Broniewskiego. Utwór ten powstał w zupełnie innych okolicznościach. "Ballady i romanse" Broniewskiego dotyczą czasu drugiej wojny światowej. Główna bohaterka to mała żydowska dziewczynka. Ryfka ma trzynaście lat. Wojna i prześladowania, jakie dotknęły Żydów spowodowały, że straciła swoich rodziców. Matka już nie żyje, natomiast ojca wywieziona do obozu zagłady. Dziewczynka została zupełnie sama, bezbronna wobec okrutnej rzeczywistości. Ona jednak także, tak jak Karusia widzi tych, którzy odeszli. Wyobraża sobie, iż matka i ojciec ciągle przy niej są, że jej pomogą.
Obie bohaterki łączy wspólne doświadczenie. Obie utraciły osoby, które kochały a to doprowadziło do tego, iż widzą więcej niż inni. Intuicja, wyobraźnia, obłęd trudno znaleźć dobre słowo na to, żeby nazwać ich przeżycia. Oba utwory łączy nie tylko podobne przeżycie głównej bohaterki. Nawiązania są wszak widoczne już w tytule. Broniewski nie tylko zaczerpnął z tytułu tomu ballad Mickiewicza tytuł dla swego utworu. Podobnie jak ballada Mickiewicza zaczyna się także jego wiersz:
"Słuchaj dzieweczko! Ona nie słucha
To dzień biały, to miasteczko."
Jednak mimo tych wszystkich nawiązań i użycia tego samego gatunku literackiego. Ballady są odmienne. Świat, w którym przyszło żyć Ryfce pozbawiony magii i czarów. Nie ma miejsca na intuicję i serce, które podpowiada co robić. To rzeczywistość wojny, w której nie ma miejsca na magię, ani na sprawiedliwość. To, co widzi Ryfka jest jedynie sposobem ucieczki.
