Na podstawie analizy literatury można wysnuć wniosek, że wielu twórców nawiązywało do twórczości Adama Mickiewicza. Jednym z nich był Władysław Broniewski, który swym dziełem "Ballady i romanse" (`1945 r.) otwarcie nawiązywał do utworu "Romantyczność" z 1822 roku. Poeta nawiązał do myśli przewodniej swego poprzednika.
Analizując powyżej przywołane dzieła można zauważyć, że są one balladami. Ballada jako jeden z charakterystycznych gatunków epoki romantyzmu zawiera cechy wyróżniające epikę, także lirykę oraz dramat. Pojawia się postać narratora (zastępująca podmiot liryczny, który wyrażał swoje uczucia oraz refleksje), są dialogi oraz fabuła, natomiast tematycznie znajdują się odwołania do legend ludowych. Owe zjawisko zyskało miano synkretyzmu rodzajowego. Warto jeszcze zaznaczyć, że ballady zaczynają się od tych samych słów ("Słuchaj dzieweczko ! Ona nie słucha(...)).
W obu utworach pojawia się dialog, który służy eksponowaniu dialogów. Z treści dzieł można wywnioskować, że akcja rozgrywa się na terenie miasteczek. Adam Mickiewicz sięgnął po ładny, sielankowy opis miejsca. Władysław Broniewski ukazuje miasto wyniszczone wojną. Jednym z podstawowych elementów łączących jest postać, w utworze Mickiewicza jest to Karusia, natomiast u Broniewskiego występuje Ryfka. Okazuje się, że obie postacie utraciły bliska osobę w swym życiu. W rozumieniu społeczeństwa postrzegane są jako osoby szalone. Źródło odrzucenia Karusi przez innych tkwi w jej samotności oraz niezrozumieniu, którego doświadcza po śmierci ukochanego Jasia. Czuje się ona wciąż jego obecność, prowadzi z nim rozmowy. Czas stoi w miejscu, Jasiek nadal jest obok niej, o zmroku odwiedza ją w chacie. Rzeczywistość jawi się "oczami duszy". Lud wierzy Karusi. Szaleństwo nie jest degradujące, jest sposobem innego postrzegania świata. Jest to sposób oparty na emocjach człowieka, wykraczający poza poznanie zmysłowe. Natomiast Ryfka to dziecko mające trzynaście lat, które utraciło swych rodziców. Jednak dla niej samej nie zeszli z tego świata, wciąż ich dostrzega, nie chce się pogodzić z tragedią.
Odnaleźć można także różnice w postaci Ryfki i Karusi. Karusia źle się czuje pośród ludzi, natomiast jej "następczyni" na zwraca uwagi na otaczające zewsząd społeczeństwo. Aluzja jest kierowana do postaci samego Jezusa. Broniewski otwarcie nawiązuje do przekonania Mickiewicz o bezwzględnym zwycięstwie dobra nad złem. U pisarza tworzącego w XX wieku doświadczenia wojenne dały inny pogląd na omawianą kwestię. W działaniach wojennych nie ma miejsca na sprawiedliwość. Granica pomiędzy dobrem z złem jest bardzo płynna. W dziele Broniewskiego narrator poznał tragedię wojny. Jest świadomy tego, że zło z czasów wojny nie będzie ukarane, mimo, że zginęło wiele niewinnych ludzi. Autor poprzez przywołanie postaci Jezusa chciał silniej oddziaływać na psychikę czytelnika.
Mając na uwadze powyższe rozważania warto podkreślić, że dzieła Mickiewicz i Broniewskiego mają podobna budowę, gatunek, oraz elementem wiążącym jest postać bohaterki. Najważniejszą różnicą jest sposób postrzegania dobra i zła, zwycięstwa jednego nad drugim. Adam Mickiewicz nie doświadczył tragedii wojny i żywił nadzieję, że zło nigdy nie wygra z dobrem. Władysław Broniewski miał odmienne zdanie, bowiem przeżył II wojnę światową. Nie widział sensu usprawiedliwiania zła, które doświadczyli biedni i niewinni ludzie.
