Adam Asnyk urodził się w 1838 roku, wychowywany był więc w czasie, kiedy prym wiodła ideologia romantyczna. Jego dalsza ścieżka edukacyjna naznaczona jest już prądami pozytywistycznymi- studiował m.in. w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego w Marymoncie, Akademii Medyko-Chirurgicznej. Nie przeszkodziło mu to w typowo romantycznej działalności spiskowej- jest nawet za nią więziony w Cytadeli, bierze również udział w Powstaniu Styczniowym. To zawieszenie pomiędzy ideałami romantycznymi i pozytywistycznymi daje się wyczuć w poezji programowej (a więc zawierającej program ideologiczny pokolenia przejściowego, do jakiego należał Asnyk) poety. Słynny wiersz "Do młodych" uznawany za pozytywistyczną "Odę do młodości" wyraża uznawaną przez poetę konieczność odstąpienia od romantycznej, pięknej i wzniosłej, jednak przeżytej już ideologii. Jednoczesny smutek za ich utratą, wyraz szacunku do postaw walecznych romantyków oraz świadomość ich zdezaktualizowania się wyraża poeta w słynnych słowach, które dziś funkcjonują w kulturze polskiej jako samodzielne powiedzenie: "Daremne żale, próżny trud, bezsilne złorzeczenia, przeżytych kształtów żaden cud nie wróci do istnienia". Pokolenie romantyków daremnie walczy o utrzymanie bliskich sobie postaw i ideałów, świat jednak poszedł do przodu, i mimo wielkiego szacunku, jaki należy się podjętym przez romantyków działaniom, ich pracy zmierzającej do utrzymania świadomości narodowej, krzewienia myśli narodowowyzwoleńczej w Polakach, postuluje- jak niegdyś romantycy krytykujący przestarzałych racjonalistów- o konieczności wkroczenia na nowe ścieżki. Nowe wartości wykształcenia, pracy, postępu zastępują idee poświęcania życia na ołtarzu wolności. Życie dla ojczyzny wypiera śmierć za nią. W odróżnieniu jednak od "Ody do młodości" krytyka poglądów starszego pokolenia nie wiąże się z brakiem poszanowania dla przyświecających mu celów. Podmiot liryczny stwierdzając, że "każda epoka ma swe własne cele", wyraża również konieczność uszanowania tych celów, składanych przez kolejne pokolenia młodych na "ołtarzach przeszłości". Nie wolno zapominać, że romantycy, choć ich epoka minęła, złożyli na tych ołtarzach największe dobro- życie. Dorobek każdego pokolenia składa się na całość historii i kultury narodu, która przemienia się, nigdy nie jest taka sama, jednak stanowi nie kończące się kontinuum, na którym nowe idee budować będą następne pokolenia.
Inne dzieła poety- refleksyjne sonety w cyklu "Nad głębiami", słynne erotyki, np. "Między nami nic nie było", "Gdybym był młodszy, dziewczyno"- po dziś dzień wykorzystywane jako teksty piosenek, a także wiersze tematycznie związane z Tatrami- utwory refleksyjne inspirowane obcowaniem z tajemniczą, groźną naturą polskich gór (cykl "W Tatrach").
