Mit rajski spotykamy w kulturze niemal wszystkich ludów, wiąże się ze stanem szczęśliwości człowieka, żyjącego w bliskim kontakcie z naturą. Arkadia to tęsknota za doskonałością, za doskonałymi czasami, doskonałym życiu. Tęsknota człowieka za szczęśliwym zżyciem ma długą tradycję. Już w starożytności istniała wiedza na temat mitycznego "złotego wieku" i utraconych krainach szczęścia. Prawdziwa Arkadia, kraina szczęścia mieściła się w części greckiego Peloponezu, gdzie mieszkańcy zajmowali się uprawą pszenicy i winnej latorośli. W czasach renesansu arkadyjski żywot wiązano z życiem wiejskim. Mikołaj Rej w "Żywocie człowieka poczciwego" kreśli portret idealnego człowieka- ziemianina, którego cechuje pobożność, patriotyzm. Szanuje ludzi, wiedzie pogodne życie. Według Reja właściwym celem człowieka powinno być szczęście osobiste. "Żywot" jest wielką pochwałą wsi i życia wiejskiego. Okazuje się, ze jest ono źródłem radości dla człowieka. Praca na wsi zostaje podporządkowana porom roku, poeta opisuje zbiór owoców jesienią, rybołówstwo, pracę w ogrodzie, zimowe polowania. Największym szczęściem jest zatem praca na własnej ziemi, która pozwala cieszyć się z możliwości zbierania plonów. Człowiek poczciwy to dobry gospodarz, wiodący spokojny żywot. W utworze odnaleźć można elementy filozofii stoickiej, pojawia się tu spokój, życie zgodne z prawami natury i rozumem, bez zbytnich namiętności. Widać tez elementy epikureizmu, Rej ukazuje jak wielką przyjemnością może być życie gospodarnego, poczciwego ziemianina.
Jan Kochanowski w "Pieśni świętojańskiej o Sobótce" przedstawia wieś jako miejsce zupełnie bezpieczne. Ludzie żyją tu spokojnie, mają pod dostatkiem wszystko, co niezbędne im do życia. Podczas nocy sobótkowej dwanaście panien śpiewa pieśni pochwalne na cześć wsi. Obrazu wsi dotyczą przede wszystkim pieśni Panny I, VI, XII. Pieśni te ukazują wieś sielankowo, eksponują wartości i zalety. Panna XII chwali pożytki płynące z wiejskiego życia: plony żywiące rodzinę, miód, owoce, ryby, dziką zwierzynę, zabawy przy ognisku, tańce, rozmowy. Kontakt z naturą pozwala czerpać radość z życia. Życie na wsi pozbawione jest trosk, pozwala na równość społeczną, chłop i szlachta są równi wobec obowiązku pracy. Panna XII śpiewa słynne słowa, będące pochwałą wsi:
"Wsi spokojna, wsi wesoła
Jakiż głos twej chwale zdoła !"
"Pieśń Świętojańska o Sobótce" to pierwsza polska sielanka konwencjonalna, utwór w swych czasach nowatorski.
