Stanisław Wyspiański był młodopolskim dramatopisarzem, poetą, malarzem i reformatorem teatru. Urodził się 15 stycznia 1869 roku w Krakowie. Jego ojciec Franciszek był utalentowanym, ale nie donoszącym znacznych sukcesów rzeźbiarzem, który pogrążony w alkoholizmie nie mógł zająć się wychowywaniem syna. Z tego powodu od 1880 roku Stanisławem zajęło się wujostwo Stankiewiczowie. Młody Wyspiański był absolwentem sławnego gimnazjum św. Anny, a kolegów znalazł wśród późniejszej elity artystycznej: Józef Mehoffer, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Lucjan Rydel. Później Wyspiański studiował w Szkole Sztuk Pięknych i brał udział w uniwersyteckich wykładach z historii sztuki.

W 1890 roku Wyspiański rozpoczął swoje podróże - początkiem były Włochy, Szwajcaria, Francja, Niemcy i Praga. W Paryżu przyszły artysta bywał częściej - rozpoczął tam studia malarskie, stał się zwolennikiem tamtejszych teatrów. Dzięki licznym wyjazdom po powrocie do Krakowa w 1894 roku Wyspiański został wszechstronnym (literatura, teatr, malarstwo) i jednym z najważniejszych twórców epoki Młodej Polski.

W Krakowie Wyspiański pracował przy restauracji kościoła franciszkańskiego, w którym wykonał zaprojektowaną przez siebie polichromię. Współpracował z Teatrem Miejskim i z pismem "Życie" jako kierownik artystyczny.

W 1900 roku jego żoną została pochodząca ze wsi Teodora Teofila Pytkówna.

Wkrótce artysta zaczął podupadać na zdrowiu. Resztę życia spędził w podkrakowskiej wsi Węgrzce. Zmarł 28 listopada 1907 roku. Jego zwłoki pochowano w krypcie zasłużonych krakowskiej Skałki.

Do najbardziej znanych utworów Wyspiańskiego należą: "Meleager" (1899), "Warszawianka" (1898), "Klątwa" (1899), "Wesele" (1901), "Wyzwolenie" (1903), "Legion" (1900), "Bolesław Śmiały" (1903), "Noc Listopadowa" (1904), "Skałka" (1907), "Zygmunt August" (1907 - nieukończony), "Akropolis" (1904), "Powrót Odysa" (1907).

Stanisław Wyspiański został uznany za jednego z najważniejszych polskich artystów - nie tylko epoki Młodej Polski. Nazywany "duchowym wodzem pokolenia" w znacznym stopniu oddziaływał na opinię społeczną i artystyczne założenia epoki.

Powstanie dramatu "Wesele" jest związane z prawdziwą uroczystością weselną poety Lucjana Rydla i chłopki Jadwigi Mikołajczykówny, która miała miejsce w Bronowicach pod Krakowem w listopadzie 1890 roku. Akcja dramatu rozgrywa się w chacie w Bronowicach, w której zebrali się weselni goście. Zaproszeni zostali zarówno inteligenci z Krakowa jak i chłopi bronowiccy oraz autor. Inteligentami są: Pan Młody, Dziennikarz, Poeta, Radczyni, Zosia, Maryna, Haneczka oraz Gospodarz, zaś reprezentanci chłopstwa to: Panna Młoda Ojciec, Gospodyni, Dziad, Klimina, Czepiec, Czepcowa, Kasper, Jasiek, Isia, Kuba i Marysia. Są także Żydzi: Rachela i jej ojciec. Nie brakuje też księdza.

Wyspiański obserwował całą uroczystość, ale najważniejsze okazały się zależności między dwiema warstwami społeczeństwa: inteligencją i chłopami. Wywodzący się z różnych środowisk bohaterowie starają się wykorzystać okazję do rozmów, zaprezentowania swoich poglądów i porównania sposobu myślenia. Przykładem takiej rozmowy jest dialog Dziennikarza i Czepca, który porusza temat polityki. Jednakże okazuje się, że obaj goście nie potrafią się porozumieć - bardziej obyty i oczytany Dziennikarz nie zwraca uwagi na zainteresowanie Czepca, nie ma zamiaru tłumaczyć mu oczywistych dla niego kwestii.

Także próba porozumienia między Radczynią i Kliminą nie kończy się sukcesem. Radczyni tylko pozornie interesuje się sprawami wsi, ponieważ okazuje się ignorantką w kwestii prac polowych. Komentarzem do dialogu kobiet jest kwestia:

"Wyście sobie, a my sobie,

Każden sobie rzepkę skrobie."

Brak porozumienia między inteligencją i chłopstwem jest rezultatem odwiecznych podziałów społecznych. Inteligenci są pogrążeni we własnym świecie sztuki i stereotypów dotyczących życia na wsi. Zaś realistycznie patrzący na świat chłopi nie potrafią pojąć zachowania mieszczuchów. Chłopi - z wyższością traktowani przez inteligentów - stanowią potężną siłę, którą trzeba tylko odpowiednio kierować. Jest to oczywiste dla tych, którzy dążą do zjednoczenia społeczeństwa. Poprzez kwestię Poety autor krytykuje osoby takie jak Gospodarz (czyli Włodzimierz Tetmajer), który mimo dziesięcioletniego pobytu na wsi i ślubu z chłopką nie przyczynił się do integracji miasta i wsi. Rozmówców na ogół nie dzielą antagonizmy, ale brakuje im wspólnej płaszczyzny porozumienia.

Spotkanie reprezentantów inteligencji i chłopstwa z okazji uroczystości weselnej często ma charakter rozrywkowy - dla Poety to doskonała okazja do flirtu z wiejskimi dziewczynami.

Próba porozumienia między dwiema ważnymi warstwami polskiego społeczeństwa kończy się niepowodzeniem. Okazuje się, że niemalże wszyscy są "uśpieni" i niezdolni do działania. Nie tylko winą Jaśka, który zgubił "złoty róg", jest przeoczenie odpowiedniego momentu do podjęcia walki. Wszyscy goście, którzy poddali się chocholemu tańcowi są odpowiedzialni za klęskę kwestii narodowej. "Uśpienie" zgromadzonych pokazuje, że marazm i brak chęci działania biorą górę nad odzyskaniem wolności.