Jan Kasprowicz pisząc "Krzak dzikiej róży w ciemnych smreczynach" po raz pierwszy w swej twórczości dał wyraz modernistycznym trendom epoki. Utwór jest doskonałym połączeniem symboliki i impresjonizmu, po raz pierwszy sięga on po narzędzia techniki malarsko - słowno - muzycznej. W skład całości wchodzą cztery sonety powiązane ze sobą tematycznie i posiadających wspólne elementy. W każdym z nich występuje ten sam górski krajobraz na tle, którego autor ukazuje krzak dzikiej róży i próchniejącej limby.
Autor łączy tutaj dwa nurty modernistyczne: symbolizm i impresjonizm. Autor widzi krzak dzikiej róży jako samotny i zadumany, natomiast limbę potężną ale martwą. Posługując się impresjonizmem poeta tworzy obraz piękny i monumentalny. Nagromadzenie odpowiednio dobranych epitetów i zastosowanie synestezji sprawia, że budzą się zmysły wrażliwego czytelnika. Dzięki temu słyszymy dźwięki otaczającej przyrody, czujemy jej zapach i widzimy jej czyste piękno. Wszystkie zastosowane przez Kasprowicza zabiegi sprawiają, że czujemy się częścią tatrzańskiego krajobrazu, sprowadza to na czytelnika tęsknotę za lekkością i prostotą ukazanego krajobrazu.
Symbolika pozwoliła poecie stworzyć obraz na dwóch równorzędnych płaszczyznach: dosłownej ukazanie urody tatrzańskiej natury, oraz poprzez użycie symboli przekazanie głębokich treści. Symbole krzaku róży i limby są wręcz zdumiewają swą wieloznacznością. Róża jest jednocześnie symbolem piękna, młodości, miłości i życia - podkreśla to jej krwista barwa. Mimo to kwiat wydaje się delikatny i subtelny - jak kobieta. Rośnie pomiędzy głazami zamiast w jakimś pięknym ogrodzie. Obok róży leży próchniejąca limba, swoją wielkością przeraża różę ale wzbudza w niej również ciekawość. Limba ma już za sobą młodość, przeżyła swe życie, a teraz przyszło jej powolne konanie. Jest wielkim symbolem wiekowej mądrości. Leży i niszczeje pozostawiając swoje miejsce dla nowego pokolenia. Jest to symbol przełamania się dekadencji, która musi się usunąć, aby zrobić miejsce nowym ideom impresjonistycznym. Róża może być postrzegana jako symbol jednostki wybitnej i indywidualistycznej ponieważ tkwi w miejscu zupełnie dla niej nie przeznaczonym, jednak mocno w nim trwa. Limba powalona jest przez burzę symbolizującą w tym przypadku nieuchronne zmiany ideowe, natomiast róża nawołuje do plastyczności, czerpania z nowych idei i prądów, a odrzucenia starych zastałych poglądów.
Drzemiące stawy, lękający się burzy kwiat róży, świecąca limba, mgła płynąca po rosie to przykłady zastosowanej w wierszu antropomorfizacji, poeta aby uzyskać synestezję nadał roślinom i zjawiskom cechy ludzkie. Nagromadził również wiele epitetów dzięki którym opis jest dokładny i budzący naszą podświadomość aby dostrzec piękno natury i spojrzeć na utwór tak jak widział go poeta impresjonista.
Utwór jest zapisem całej doby tatrzańskiej przyrody, cztery jej części to pory dnia i nocy. Pierwsza część to zmierzch, uśpiona natura budzie się wtedy do życia w ciszy i oczekiwaniu na nadchodzący dzień, a wraz z nim słońce. Drugi obraz to poranek w ciemnych smreczynach spowitych w mgłę opisaną jako: "bladobłękitne, wiewne fale". Widzimy kwiat róży stojący samotnie w przerażeniu i strachu przed limbą, która przytłacza swym ogromem. Krajobraz poranka uzupełniają promienie słońca i dźwięki szemrzącego wodospadu. Trzeci utwór to obraz pełni życia przyrody, jest dynamiczny i pełny życia. Czwarty sonet przedstawia pozornie spokojny wieczór, który wypełniają echa i westchnienia przyrody udającej się na spoczynek. Główne symbole róża i limba dają nam odkryć znaczenie przemijalności nie tylko idei ale również ludzkiego losu. Limba jest tutaj symbolem śmierci i upadku, przemijania człowieka i świata. Róża to symbol buntu przeciwko zastałym wartościom i poglądom, siły jaką może posiadać jednostka.
Sonety Kasprowicza są pięknymi obrazami impresjonistycznymi, mimo że to jego pierwsze kroki w modernizmie doskonale oddał w utworach wszelkie cechy nowych trendów. Nie opisuje już krajobrazu w sposób bezpośredni teraz za pomocą narzędzi impresjonistycznych ukazał cechy każdego z występujących elementów. Starał się wyrazić zjawiska niewyrażalne przy użyciu personifikacji. Jego dzieło dzięki zastosowanej symbolice odczytuje się na dwóch płaszczyznach bezpośredniej i szerokiej aluzyjnej. Utwory są więc nie tylko piękne ale również wieloznaczne i głębokie. Czytając je nie tylko oddajemy się atmosferze tatrzańskiej przyrody, ale również odnajdujemy ukryty sens, który mówi o przemijalności wszystkiego co istnieje na świecie, a szczególnie ulotności ludzkiego życia. To właśnie czyni z tych sonetów wzorcowe przykłady Młodopolskiego modernizmu.
