"Krzak dzikiej róży" to nazwa cyklu czterech sonetów, które zostały wydane w 1898 roku w tomie o takim samym tytule. Poeta sięgnął po klasyczny gatunek sonetu. Każdy z czterech utworów jest zbudowany podobnie: dwie pierwsze strofy są opisowe i zawierają przedstawienie krajobrazu górskiego, dwie kolejne - refleksyjne, są zapisem odczuć bohaterów cyklu - róży i limby.
I sonet przedstawia noc w górach: pawiookie stawy, krwistoczerwony kolor róży wyróżniający kwiat z szarości skał i bujnych, zgniłozielonych traw. Temu obrazowi towarzyszy cisza drzemiących stawów. W II sonecie tło zdarzeń nie zmienia się, pojawia się jedynie wschodzące słońce, które oświetla wszystko, nadaje blasku, nawet górski strumień zyskuje srebrny blask. Jasne, błękitne niebo współgra z ciemną zielenią lasu. Pojawiają się pierwsze dźwięki: żale, wzdychania i cichy szum wody. W III sonecie zmienia się pora dnia - jest południe. Ukazują się zwierzęta: kozice, świstaki, ptaki. Ich kolory przenikają się wzajemnie: brąz, zieleń. Słychać "lęki, wzdychania, rozżalenia", tupot stada owiec i poświstującego świstaka. Sonet IV rozgrywa się już wieczorem. Na trawie pojawiają się ślady aksamitnej rosy, niebo nabiera seledynowej barwy. Unosi się zapach ziół. Można usłyszeć kolejne wzdychania i rozżalenia oraz echo.
Barwy namalowane w sonetach są rozmyte i przymglone, przenikają się wzajemnie. Duży wpływ ma tu oświetlenie - pojawienie się słońca zupełnie zmienia kolorystyczne doznania, pojawiają się też wrażenia dźwiękowe i słuchowe. Sonety utrwalają ulotne i chwilowe uczucia oraz krótkotrwałe piękno górskiego pejzażu.
Bohaterowie utworów są przedstawieni niezwykle szczegółowo. Osamotniona róża jest senna, przytulona do skalnej ściany i ukryta wśród drzew, gdzie szuka schronienia, obawia się burzy; w końcu zasypia otulona rosą. Czerwona róża jest upersonifikowanym symbolem delikatnego życia, obaw przed trudami egzystencji, uświadomionej kruchości istnienia.
Spoczywająca obok róży limba jest powalona przez burzę, a właściwie przez jej tchnienie; powoli próchnieje. Limba symbolizuje śmierć, niszczejącą potęgę, która została pokonana przez przeciwności losu.
"Krzak dzikiej róży" to utwór filozoficzny, który zmusza do głębszej refleksji. To delikatna róża przetrwała burzę, wysoka i silna limba nie wytrzymała naporu wiatru. Fizyczna siła okazała się niewystarczająca do zmagań z naturą. Bardziej skuteczna była ochrona wywołana lękiem i świadomością katastrofy.
