Juliusz Słowacki i Adam Mickiewicz, należą do grona największych wieszczów, literatury polskiego romantyzmu.

Polska w czasie przypadającym na romantyzm, borykała się ze strasznymi problemami niepodległościowymi. Była podzielona, przez trzech zaborców i zniknęła z mapy świata.

Polacy, pod panowaniem zaborców, starali się, w sercach zachować ojczyznę. Wiele osób, pragnęło pomóc w odzyskaniu niepodległości. Zaborcy, starali się niszczyć elementy patriotyczne, prześladowani byli poeci, twórcy polscy, inteligencja. Chronili się oni za granicą, aby stamtąd wpływać na losy kraju. Wielu zostało wysłanych w głąb Rosji, jako skazańcy polityczni z brakiem możliwości powrotu do kraju. Wielu z nich umarło na obczyźnie. Tym, który nie udało się uciec, a brali udział w konspiracji, zamykani byli w więzieniach i przesłuchiwani, oraz torturowani. Nie ominięto żadnego podejrzanego. Wielu gimnazjalistów i studentów, było wywożonych na Syberię. Wielu umarło w więzieniach.

Poezja i poeta stali się głosem uciśnionego narodu. Tylko dzięki nim, można było jeszcze wspominać historie szlacheckie Polski, oraz jej chwałę. Istniała cenzura, która każde utwory sprawdzała pod kątem, zawartych w nich treści. Nie mogły znaleźć się tam teksty niewygodne dla zaborców. Często uciekano się do podstępu, aby umieścić w nich patriotyczne teksty.

Obydwaj poeci, musieli opuścić kraj i przyjąć status poety - tułacza i skazańca politycznego.

W ich utworach, za dużo było wątków miłości do ojczyzny i nawoływania do walki.

Poeci, bardzo różnili się poglądami dotyczącymi sposobu, w jaki widzieli rolę Polski w historii świata. Tłumaczyli inaczej, samą walkę narodowowyzwoleńczą. Widzieli inne możliwości dotyczące sposobu walki z zaborcami. Adam Mickiewicz, uważał, że rola Polski wiąże się z mesjanizmem. Mesjanizm to " oczekiwaniem na przyjście Bożego posłannika - Mesjasza, który miał oswobodzić z niewoli i przywrócić mu panowanie nad światem. Przekonania te stały się punktem wyjścia ogólniejszej koncepcji historiozoficznej, przypisującej wyjątkowym jednostkom lub narodom szczególną misję zbawienia lub odrodzenia ludzkości w drodze cierpień i poświęceń". Słowacki zarzucał Mickiewiczowi, że nie nawołuje Polaków do walki, lecz przekonuje, aby czekali na cud, który wyzwoli kraj. Krytykował również, walkę jednostki przeciwko potężnej sile. Przekonywał, że z góry, takie działanie jest skazane na klęskę. Dlatego odrzucał hasło, stworzone przez Mickiewicza "Polska Chrystusem narodów". Uważał także, że ludzie żyjący na emigracji, żyją tylko złudzeniami związanymi z walką o wolność i skazani są na niepowodzenie.

Poglądy, jakie głosił Słowacki, związane były z hasłem "Polska Winkelriedem narodów", gdzie przypominał postać legendarnego szkockiego wodza, Winkelrieda, który własnym ciałem zagrodził wrogom dostęp do ataku. Dzięki temu oddziały szkockie znalazły wyłom w wojskach wroga i ostatecznie rozgromili nieprzyjaciela. Poeta nawoływał, do zjednoczenia Polaków we wspólnej walce. Uważał, że tylko tym sposobem, można doprowadzić do zwycięstwa.

Polacy do utworów Mickiewicza, zawsze odnosili się bardzo pozytywnie. Jego twórczość, była doceniana i spotykała się z przychylnym odbiorem. Słowacki, żył i tworzył w cieniu poety. Starał się udowodnić, że jego poezja, jest tak samo wartościowa. Juliusz Słowacki, nie był tak popularny, otaczała go również atmosfera niechęci, związana z jego ojczymem doktorem Bècu. Uważano, że przyjaźni się z Nowosilcowem, który należał do najbardziej znienawidzonych postaci w stolicy. Za jego czasów, represje jeszcze przybrały na sile, a życie Polaków stało się jeszcze gorsze. Słowacki, był podejrzewany, że jest szpiegiem i niechętnie widziano go, na spotkaniach tajnych organizacji patriotycznych. Ta sytuacja, zmieniła się tylko wtedy, gdy podczas powstania listopadowego, był w Warszawie i wspierał powstańców. Wtedy jego twórczość cieszyła się powodzeniem. Wyjechał później, jeszcze w trakcie powstania jako emisariusz do Anglii, i pozostał już na emigracji. Jako podejrzany przez zaborcę, za działalność powstańczą, nie mógł wrócić, groziła mu śmierć, lub zsyłka.

Poeci, nie darzyli się zbytnią sympatią, jednak potrafili docenić kunszt artystyczny. Słowacki, tak określa siebie i Mickiewicza, w jednym z utworów:

"Bądź zdrów! - a tak się żegnają nie wrogi,

Lecz dwa na słońcach swych przeciwnych - Bogi".

Poeta pokazuje, że docenia Mickiewicza, jednak różnią go poglądy, ideały i sposób widzenia świata. Nie czuje się gorszy, jest po prostu inny. Kocha również swój kraj, jest mu bardzo oddany, staje się jak Mickiewicz poetą - tułaczem, który w każdej podróży po świecie, szuka elementów utraconej ojczyzny. Jednym z najpiękniejszych liryków Słowackiego jest utwór "Smutno mi, Boże!", którego napisał płynąc statkiem do Aleksandrii. Narzeka w nim, na swoje życie, gdzie nigdzie nie może poczuć się jak w ojczyźnie. Nie ma nikogo bliskiego, kto dzieliłby z nim trudy emigracyjnej egzystencji.

Juliusz Słowacki, uważa, że jego poezja pozostanie w pamięci, i nigdy nie zostanie zapomniana. Nadal będzie miała wpływ na ludzi.

"Jednak zostanie po mnie ta siła fatalna,

Co mi żywemu na nic - tylko czoło zdobi,

Lecz po śmierci, będzie was gniotła niewidzialna,

Aż was zjadacze chleba - w aniołów przerobi".

Adam Mickiewicz, napisał w trakcie emigracji cykl 18 utworów, z podróży na Krym. "Sonety krymskie", również pokazują ogromną tęsknotę poety, za krajem. Stara się wszędzie przywołać wspomnienia z ojczyzny. Przebija w nich ogromna samotność, poczucie smutku i żal za utraconą ojczyzną. W sonecie "stepy akermańskie", w momencie, kiedy zaskakuje go cisza, na bezkresnym stepie, wydaje mu się, że słyszy głos z Litwy. Jednak to tylko złudzenie.

Mickiewicz napisał dla Polaków, "ku pokrzepieniu serc", epopeję narodową "Pan Tadeusz".

Wspominała czasy szlacheckiej Litwy. Poeta, zawarł w niej podstawy tradycji i obyczajowości polskiej. Odmalował krajobraz litewski. Opisuje pola, łąki, codzienne życie, wspomina puszczę, gdzie urządzano polowania. Przedstawia bohaterów, którzy walczą o swój kraj. To wszystko ujęte, w ramy patriotyzmu. Przedstawia koncepcję, że pomimo tego, że Polski nie ma już na mapie, żyje ona nadal w sercach Polaków. Którzy hołdują dawnym tradycjom, uczą młodych historii Polski i wierzą w odzyskanie niepodległości.