I.

Przedstawicielem poezji dworskiej w literaturze polskiego baroku jest Jan Andrzej Morsztyn. Pisanie poezji nie było jego jedynym i głównym zajęciem. Był on związany przede wszystkim z dworem. Piastował na nim liczne urzędy jak na przykład podskarbiego wielkiego koronnego. Był też dyplomatą, a po opuszczeniu kraju sekretarzem króla Francji Ludwika XVI. Jan Andrzej Morsztyn żył w latach 1621- 1693. Jest autorem wydanych po jego śmierci dwóch zbiorów poezji "Lutnia" oraz "Kanikuła albo Psia gwiazda" oraz przekładów sztuki "Cyd" P. Corneille`a, sielanki "Amintasa" T. Tasso i poematu "Psyche" Mariniego.

II.

Najczęściej pojawiającymi się tematami w jego twórczości są miłość, kobieta oraz życie dworskie. Jan Andrzej Morsztyn jest nazywany polskim marinistą, wzoruje się on na twórczości włoskiego poety Giambattisty Marino, twórcy nurtu zwanego od jego nazwiska marinizmem. Morsztyn tworzy więc poezję kunsztowną, dba o jej formę, która góruje nad treścią. Stosuje liczne środki stylistyczne charakterystyczne dla barokowej poezji jak na przykład anafory, porównania, zaskakujące puenty, metafory, oksymorony, hiperbolę. Możemy o nim mówić także jako o przedstawicielu konceptyzmu polegającym konstruowaniu wierszy w oparciu o przemyślny koncept, który ma za zadanie zaskoczyć czytelnika. Dzięki zastosowaniu niezwykłych konceptów jego poezja jest bardzo oryginalna.

III.

Charakterystyczne dla jego twórczości utwory:

  1. "Do trupa"- wiersz party na przemyślnym koncepcie. Autor porównał nieszczęśliwie zakochanego do trupa. Zaskakująca jest również puenta, z której dowiadujemy się, że sytuacja nieboszczyka jest bardziej korzystna.
  1. "Niestatek"- Wiersz zbudowany jest z wyliczeń niemożliwych do spełnienia zjawisk. To wyliczanie ma na celu spotęgowanie puenty. Autor bowiem mówi, że prędzej to wszystko się stanie niż kobieta będzie wierna.
  1. "Raki"- Opisuje rozsądne, cnotliwe, życie, ale stwierdza, że to wszystko prędzej się zmieni niż jego uczucia. Stawia rozum ponad miłość.
  1. "Niestatek II"- W wierszu tym poeta zestawia dwa obrazy tej samej kobiety, jeden piękny drugi brzydki. Póki są w zgodzie jego pani jest świeża, młoda, ładna, gdy się kłócą natychmiast jej wizerunek ulega przemianie. Ciało jej jest wówczas szpetne, chore, zezwierzęcone, stare.
  1. "O swej pannie."- Tematem utworu jest kobieta. Porównuje ją poeta do białych rzeczy dodając, że nic bielszego od niej nie ma na świecie.