Juliusz Słowacki (1809 - 1849), wybitny polski poeta i dramatopisarz. Jest jednym z najwybitniejszych twórców romantycznych. Tradycyjnie uznaje się go za jednego z trzech - obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego - wieszczów.
W latach 1825 - 1828 był studentem prawa na uniwersytecie w Wilnie. W 1829 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował na stanowisku aplikanta w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W 1831 został zatrudniony w Biurze Dyplomatycznym Rządu Narodowego, następnie pojechał do Drezna, a stamtąd udał się (w charakterze kuriera dyplomatycznego) do Londynu i Paryża, w którym osiadł po ukończonej misji.
W latach 1832 - 1836 przebywał w Genewie, co znalazło odbicie w jego twórczości (poemat "W Szwajcarii", 1839). W 1836 wyjechał do Włoch, a stamtąd udał się do Grecji, Egiptu i Palestyny ("Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu", 1836 - 1839, całość 1866). W 1838 wrócił do Paryża. W 1849 zmarł z powodu postępującej gruźlicy płuc. W 1927 jego szczątki zostały przywiezione do Polski i złożone obok prochów Adama Mickiewicza w krypcie wawelskiej.
Za jego anonimowy debiut uważa się powieść poetycką "Hugo" (1830). W 1832 opublikował 2 tomy "Poezji", w których znalazło się kilka powieści poetyckich: "Żmija", "Jan Bielecki", "Hugo", "Mnich", "Arab", tragedie: "Mindowe", "Maria Stuart". Trzeci tom "Poezji" (1833) zawierał m.in. powieść poetycką "Lambro", poemat "Godzina myśli" i liryki pisane podczas powstania listopadowego.
Dramaty: "Kordian" (1834), "Horsztyński" (1835, wyd. 1866), "Balladyna" (1839), "Fantazy" (wyd. 1866), "Mazepa" i "Lilla Weneda" (1840), "Ksiądz Marek" (1843), "Sen srebrny Salomei" (1844), "Zawisza Czarny" (1844 - 1845, wyd. 1908), "Samuel Zborowski" (napisany po 1845, wyd. 1903), parafraza "Księcia niezłomnego" Pedra Calderona (1844).
Poematy: "Anhelli" (1838), "Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle" (wyd. 1839), "Ojciec zadżumionych" i "Wacław" (wydane wraz z poematem "W Szwajcarii" pt. "Trzy poema", 1839). Nieukończony poemat dygresyjny "Beniowski" (pieśni 1 - 5, 1841, pieśni 6 - 10 w tomie 2 "Pism pośmiertnych", 1866).
Swoje poglądy filozoficzne, sformułowane w większości u schyłku życia pod wpływem postawy Andrzeja Towiańskiego, uzewnętrznił Słowacki m.in. w traktacie poetyckim "Genezis z Ducha" (1844, wyd. 1871), a także we fragmentach pisanych w okresie 1845 - 1846, ułożonych potem przez badaczy w tzw. "Poemat filozoficzny", oraz w epopei historiozoficznej "Król-Duch" (powstanie 1845 - 1849, rapsod 1 wyd. 1847) i w "Odpowiedzi na »Psalmy przyszłości«" (1848).
Słowacki rozwinął tzw. filozofię genezyjską, dotyczącą sposobu powstania świata i człowieka przy pomocy argumentów zaczerpniętych z różnych dziedzin nauki. Genezyjskim mesjanizmem próbował Słowacki tłumaczyć klęskę i cierpienie Polaków jako rodzaj doświadczenia mającego skłonić naród do ogromnego wysiłku duchowego w celu samodoskonalenia.
Słowackiego uważa się za wielkiego nowatora i wybitnego artystę słowa. Nie do końca zrozumiany przez współczesnych odbiorców, często był celem różnego rodzaju ataków.
Ważniejsze wydania utworów Słowackiego: "Pisma pośmiertne" (tom 1 i 2, 1866 - 1867), "Dzieła" (tom 1 - 10, 1909; tom 1 - 14, 1959), "Dzieła wszystkie" (tom 1 - 17, 1952 - 1976), "Korespondencja" (tom 1 - 2, 1962 - 1963).
