G.G. Byron urodził się w Londynie 22 stycznia 1788 roku jako potomek zubożałego rodu arystokratycznego. Uczęszczał do szkoły średniej w Harrow, a następnie w latach 1805-1808 kontynuował naukę w Cambridge . Jego studia bardzo wpłynęły na rozwój jego zainteresowań w kierunku klasycznej literatury. Debiut pisarski Byrona nastąpił w czasie jego edukacji w Harrow. Wówczas opublikował swój pierwszy tomik poezji "Godziny bezczynności". W następnym roku wydał poemat "Angielscy poeci i szkoccy recenzenci", który cieszył się znacznie większym uznaniem.

W 1809 roku wraz ze swym kompanem z czasów studenckich udał się w podróż przez Europę i Bliski Wschód. Celem tego wyjazdu nie był przyjemny wypoczynek, lecz zbieranie materiałów, które mogłyby zainspirować Byrona w jego pisarstwie. Bezpośrednim wynikiem jego dwuletniego pielgrzymowania były dwie pieśni, stanowiące składowe poematu "Wędrówki Childe Harolda", który w całości ukazał się w 1812 roku.

Od 1812 roku Byron zasiadał w Izbie Lordów. Tytuł lorda otrzymał w spadku po śmierci stryjecznego dziadka w 1798 roku. Jego zaangażowanie polityczne przejawiające się w jego twórczości oraz działalności w Izbie Lordów nie odniosło owocnych efektów. "Oda przeciwko autorom ustawy o ochronie warsztatów", dzieło okresu politycznego Byrona, jest wyrazem sprzeciwu wobec złego traktowania robotników.

Na kolejny etap jego twórczości ogromny wpływ miała jego porażka na scenie politycznej, jak również w życiu prywatnym. W 1815 roku Byron ożenił się z Anną Izabellą Milbanke, z którą rozwiódł się po roku nieudanego, nieszczęśliwego małżeństwa. Oburzenie społeczne, jakie spowodował jego romans z siostrą przyrodnią Augustą Leigh, zmusiło go do wyjazdu z Anglii.

W tym smutnym, przygnębiającym dla Byrona okresie życia powstała powieść poetycka "Giaur"(1813), potem kolejne utwory z tego samego rodzaju: "Narzeczona z Abydos", "Korsarz" , "Oblężenie Koryntu", "Paryzyna".

Po ucieczce z kraju, udał się do Włoch. Tam powstały kolejne pieśni z cyklu "Wędrówki Childe Harolda" (III,IV) oraz poemat "Więzień Chillonu".

We Włoszech poeta poznał swą największą miłość - radykalną nacjonalistkę Teresę Guiccioli. Pod jej wpływem przyłączył się do ruchu rewolucyjnego, a jego dom w Rawennie przeobraził się w skład broni. Gdy działania włoskich rewolucjonistów skończyły się fiaskiem, wraz z nimi opuścił Rawennę.

W tym czasie napisał refleksyjno-filozoficzne dramaty: "Manfred", "Kain" i dzieła o charakterze historycznym: Marino Faliero", "Dwaj Foskarowie", "Sardanapal" oraz "Proroctwo Dantego". W tym okresie Byron propagował także satyrę: "Wizja sądu ostatecznego", "Brązowy wiek".

Ostatnim, wybitnym dziełem twórczości Byrona był poemat "Don Juan" - utwór o charakterze filozoficzno-refleksyjnym, pisany w formie encyklopedycznej, przedstawiający sytuację społeczną i polityczną w XVIII-wiecznej Europie.

W 1823 roku Byron wyjechał do Grecji, aby zająć się sprawami organizacyjnymi tamtejszego sztabu powstańczego. W tym czasie stworzył kilka utworów o bardzo emocjonalnym nastroju, niewielkiej objętości. Surowe warunki egzystencjalne wpłynęły na stan zdrowia poety, który 15 lutego 1824 roku zachorował na złośliwą febrę. Na łożu śmierci wyznał, iż dla Grecji "Oddałem (...) swój czas, majątek, zdrowie- teraz oddaję jej życie! Cóż mógłbym uczynić jeszcze?" Zmarł 19 kwietnia 1824 roku. Na wieść o zgonie Byrona w Grecji ogłoszono narodową żałobę, zaś w Anglii to smutne wydarzenie przyjęto obojętnie.

Lord Byron był bardzo kontrowersyjną postacią, której zachowanie wzbudzało wiele dwuznacznych, skrajnych emocji oraz wątpliwości. Mówiono o nim dość często, ze jest " drapieżnym ptakiem lub kotem", który "zaprzedał duszę diabłu".. Swoimi skandalami, romansami bardzo intrygował ludzi żądnych i spragnionych sensacji i pikanterii. Szczegóły z życia prywatnego artysty, krążące po całej Europie układały się na kształt interesującej, tajemniczej, legendarnej opowieści, którą ludzie poznali dużo wcześniej, niż jego znakomitą twórczość.

Z twórczością Byrona wiąże się pojęcie byronizmu, dotyczące zachowań ludzi i bohaterów literackich do niego podobnych . Byronizm określał stanowisko śmiałego, odważnego oraz dumnego człowieka, który manifestuje przeciwko mieszczańskim postawom i feudalno-burżuazyjnym realiom ucisku, oraz nierówności społecznej. Taka zbuntowana jednostka gardzi światem ciemiężycieli, pragnie zwalczyć niesprawiedliwość i krzywdę, która dzieje się słabszym i poszukuje innego, wartościowszego miejsca na ziemi.

Bardzo charakterystyczny dla twórczości Byrona jest wykreowany przez niego bohater byroniczny. Jest nim człowiek zbuntowany, osamotniony, wyalienowany ze świata. Na zewnątrz wydaje się oziębły, nieczuły, niewrażliwy, ale wewnątrz drzemią pokłady wielkich namiętności, silnych, głębokich uczuć. Jego życiem rządzi idea, która nadaje sens i wartość egzystencji ludzkiej . Dla realizacji bądź obrony swej najważniejszej na ziemi wartości jest w stanie zrobić wszystko. W decydującej, ostatecznej sytuacji, która dotyczy bohatera, granice moralne i etyczne zawarte w kodeksie rycerskim nie mają najmniejszego znaczenia.

Twórczość Byrona była inspiracją dla polskich twórców, a stworzona przez niego postać bohatera byronicznego stanowiła wzorzec dla kreacji polskiego bohatera romantycznego. Artyści europejscy chętnie sięgali po gatunki artystyczne, z których korzystał Byron ( poemat dygresyjny, powieść poetycka). Ponadto ochoczo naśladowano na kartach literatury stosowane przez Byrona motywy tematyczne, jak na przykład zainteresowanie orientem, kulturą, sztuka oraz przyrodą Wschodu.

Reasumując, można uznać bez obaw, iż G. Byron był wielkim guru, wzorem, mitem, legendą, symbolem epoki romantyzmu.