Bolesław Prus (pseudonim Aleksandra Głowackiego herbu Prus) urodził się 20 VIII 1847 roku w Hrubieszowie. Jego prawdziwe imię i nazwisko to Aleksander Głowacki. Zastąpił je pseudonimem, utworzonym od nazwy rodowego herbu. Nazwiskiem Głowacki sygnował tylko poważne rozprawy. Później, gdy uznał swoją twórczość literacką za działalność równie pożyteczną jak zajęcia naukowe, nie zmieniał już przyzwyczajeń czytelników do pseudonimu i pozostał przy Prusie. Wcześnie stracił rodziców, matka zmarła , gdy miał 3 lata, ojciec osierocił go ok. r. 1856. Zaopiekowała się nim babka zamieszkała w Puławach, a po jej śmierci ciotka z Lublina. Pod opiekę został oddany starszemu bratu Leonowi, nauczycielowi historii. W wieku szesnastu lat porzucił gimnazjum, by uczestniczyć w powstaniu styczniowym. Został ranny i osadzony w więzieniu w Lublinie, a także wyrokiem sądowym pozbawiony szlachectwa. Ukończył lubelskie gimnazjum i w 1866 roku rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno- Fizycznym Szkoły Głównej. W 1868 roku przerwał studia i wyjechał z Warszawy. Podejmował różne prace zarobkowe, m.in. korepetytora, nawiązywał kontakty z prasą. Zamieszczał utwory satyryczne, pierwsze nowele oraz słynne "Kroniki" w "Kurierze Warszawskim", które uczyniły go jednym z najznakomitszych polskich publicystów nie tylko doby pozytywizmu. Jako pisarz i dziennikarz debiutował w 1864 roku w "Kurierze Niedzielnym". Od 1872 roku utrzymywał się z pracy publicystycznej i redakcyjnej. Równolegle publikował kolejne opowiadania i powieści. W 1876 roku ożenił się z Oktawią z Trembińskich, daleką kuzynką ze strony matki. Szczyt popularności literackiej Prusa przypadł na lata 1885- 1895. Od 1882 roku był stałym bywalcem Nałęczowa, gdzie powstało wiele jego utworów. Ze względu na agorafobię (lęk przestrzeni) unikał też dalekich podróży i rozległych widoków. Jednak w 1895 roku Prus udał się w dłuższą podróż zagraniczną: do Berlina, Drezna, Karlsbadu, Norymbergii, Stuttgardu, Rapperswilu i Paryża. Zmarł 19 V 1912 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.Śmierć pisarza przerwała prace nad ostatnią, niedokończoną powieścią "Przemiany" (1911-1912).

Wydał m.in.: To i owo (1873), Przygoda Stasia (1879), Anielka (1880), Powracająca fala (1880), Michałko (1880), Nawrócony (1881), Antek (1881), On (1882), Grzechy dzieciństwa (1883), Szkice i obrazki (1885), Placówka (1885), Lalka (1890), Emancypantki (1894), Faraon (1897), Widzenie (1900), Ze wspomnień cyklisty (1903), Wojna i praca (1907), Dzieci (1909).

"Lalka" uchodzi za najlepszy polski utwór powieściowy, najbardziej europejską powieść polską. Przełożono ja na piętnaście języków.

"Emancypantki" to kolejna powieść, w której podjęty zostaje jeden z centralnych problemów epoki sygnalizowany tytułem. Powieść doczekała się kilku przekładów na języki obce oraz adaptacji teatralnych: Jarosława Iwaszkiewicza, Jerzego M. Rytarda pt. "Pensja pani Latter", Adama Hanuszkiewicza pt. "Pani Latter".

"Faraon" Bolesława Prusa to powieść historyczna wydana po raz pierwszy w 1897 roku. Powieść, ukończona, jak głosi data na jej rękopisie, 2 maja 1895 r. była drukowana w "Tygodniku Ilustrowanym" od dnia 5 października 1895 r. do końca roku następnego. Wydanie książkowe ukazało się w roku 1897. Była to też właściwie ostatnia powieść Prusa. Głównym bohaterem powieści jest Ramzes XIII. Dopiero czwarty syn, Ramzes, urodzony z królowej Nikotris, córki arcykapłana Amenhotepa, był silny jak wół Apis, odważny jak lew i mądry jak kapłani. Od dzieciństwa otaczał się wojskowymi i, jeszcze będąc zwyczajnym księciem, mawiał:

- Gdyby bogowie, zamiast młodszym synem królewskim, uczynili mnie faraonem, podbiłbym, jak Ramzes Wielki, dziewięć narodów, o których nigdy w Egipcie nie słyszano, zbudowałbym świątynię większą aniżeli całe Teby, a dla siebie wzniósłbym piramidę, przy której grób Cheopsa wyglądałby jak krzak róży obok dojrzałej palmy.

Otrzymawszy tak pożądany tytuł erpatra, młody książę poprosił ojca o łaskawe mianowanie go dowódcą korpusu Menti. Na co jego świątobliwość Ramzes XII, po naradzie z bogami, którym jest równy, odpowiedział, iż uczyni to, jeżeli następca tronu złoży dowód, że potrafi kierować masą wojsk na stopie bojowej."

Akcja toczy się w starożytnym Egipcie w latach 1087-1085 p.n.e.

Wydarzenia toczą się w XI w. p. n.e., w okresie panowania dwudziestej dynastii faraonów i okresie zwycięstwa nad nimi kasty kapłańskiej.

Miejscem akcji jest Egipt, egzotyczna kraina rozciągająca się wzdłuż Nilu, w której panuje politeizm, kult zwierząt a kapłani są monoteistami. Faraon uznawany jest za "syna Słońca", a zatem istotę równą bogom. Głównym bohaterem jest faraon Ramzes XIII. Jest on postacią fikcyjną i nigdy naprawdę nie rządził Egiptem. Jedyną pewną postacią historyczną w książce jest arcykapłan Amona Herhor. Realia epoki oddane zostały z wielką znajomością rzeczy.

Jest to opowieść o władcy i jego państwie. Osią kompozycyjną staje się konflikt faraona, czyli władzy świeckiej, z kapłanami, przedstawicielami władzy religijnej. Kapłani zaczęli monopolizować władzę i bogactwa materialne kosztem innych warstw społecznych. Już jako następca tronu, przyszły Ramzes XIII podjął walkę z kapłanami, aby przywrócić władzę faraonom. Chciał również przywrócić państwu potęgę ekonomiczną i militarną.

Prus ujawnił w utworze rolę pieniądza w państwie, posiadanie złota, które zapewniało władzę i wpływ. Zwyciężył ostrożny polityk, kapłan Herhor, a nie Ramzes XIII.

Od początku odczytywano "Faraona" jako powieść historyczno- kostiumową, zawierającą wiele aluzji do współczesnego życia społecznego i jego problemów. Powieść ceniona jest przez zawodowych egiptologów za szerokość wizji życia w starożytnym Egipcie. Powieść przełożono na 19 języków. W 1966 roku powstała adaptacja filmowa Jerzego Kawalerowicza.