Aleksander Fredro przyszedł na świat w rodzinie biednej szlachty, która stała się bogata za sprawą wielkiej zaradności głowy rodu i wkrótce potem przyznano jej austriacki tytuł hrabiowski. Przyszły dramatopisarz kształcił się samodzielnie. W 1809 roku wstąpił na ochotnika do oddziałów, będących pod komendą księcia Józefa Poniatowskiego, a potem wędrował z Napoleonem na stolicę Rosji. jako bardzo dzielny żołnierz, został odznaczony krzyżem Virtuti Militari oraz orderem Legii Honorowej. Wspomnienia z czasu wojny pozostawił w "Trzy po trzy" - bardzo osobliwym opisaniu jego ówczesnego życia, a także zawarł je w paru utworach komediowych, między innymi w "Damach i huzarach". Rok 1828 przyniósł Fredrze zmianę stanu cywilnego, a stało się to za sprawą Gei Skarbkowej. Kiedy niedługo potem wybuchło powstanie listopadowe, nie wziął w nim udziału, ponieważ go nie popierał. Zaangażował się w działania patriotyczne na swój sposób, uczestnicząc w przedsięwzięciach Obywatelskiego Komitetu Pomocy dla Powstania, który powstał w tym czasie we Lwowie. Lata 1832-1848, to czas jego aktywności w życiu polityczno-społecznym Południowej Polski, Powierzano mu wówczas różne urzędy w organach samorządu i rządu, między innymi w Sejmie Stanowym.
Twórcze działania Fredry można podzielić na czas wypełniony licznymi publikacjami i czas milczenia. Najdłużej kazał czekać na kolejne swoje dzieła, kiedy spotkał się z ostrą krytyką ze strony romantyków. Uważali oni, że za bardzo odchodzi od romantycznych zasad tworzenia, ponieważ w jego utworach nie ma ducha patriotycznego. Zarzucił mu to, między innymi, Stefan Goszczyński, który uważał autora "Zemsty" za kosmopolitę. Lata 1818-1835 zaowocowały najbardziej znanymi dzisiaj dziełami komediopisarza, jak "Zemsta", "Pan Jowialski", "Śluby panieńskie". Podczas posuchy literackiej Fredro nie siadał do pióra nic nie wydawał. Kolejny bogaty czas twórczości przypada na okres 1855-1868. Powstają wówczas prawie zupełnie we współczesnych czasach zapomniane sztuki wielkiego komediopisarza. W nich dawny żołnierz Napoleona zwrócił szczególną uwagę na zdobywanie bogactw przez ludzi wywodzących się z nowych, tworzących się dopiero klas społecznych, jak również urozmaicił sposób kreowania postaci.
Fredro pisał także poematy i bajki ("Paweł i Gaweł", "Małpa w kąpieli"), opowiadania oraz aforyzmy. Kiedy umierał, wkraczało następne pokolenie w dorosłe życie. Ci "nowi" ludzie nie znali niezrównanego twórcy komedii. Należną cześć jego dokonaniom oddali dopiero potomni, żyjący wiele wieków po nim.
Sztuki Fredry były często wystawiane i zyskały ogromną sławę. Ziemskie szczątki tego niezwykłego pisarza epoki romantyzmu zostały złożone w kościele w Rudkach koło Lwowa, gdzie dawniej żyła rodzina Fredrów.
