Cyprian Kamil Norwid - poeta, prozaik, dramatopisarz, malarz i rzeźbiarz, przedstawiciel ostatniego pokolenia romantyków, urodził się 24 września 1821 roku we wsi Laskowo - Głuchy (pod Warszawą) jako syn niezamożnego urzędnika pochodzenia szlacheckiego. Rodziców stracił bardzo wcześnie i właściwie wychowała go babka ( Hilaria z Sobieskich). Wraz z bratem Ludwikiem, Norwid uczęszczał do warszawskiego gimnazjum, nie ukończył go jednak, gdyż przeniósł się do szkoły malarskiej.

Cyprian Kamil Norwid już jako uczeń próbował swych sił twórczych wzbudzając ogólny podziw. Szczególnie interesował się literaturą i malarstwem.

W roku 1840 w pismach warszawskich ukazały się jego pierwsze utwory, którymi zyskał sobie uznanie wśród miejscowych literatów i miłośników literatury.

Lata od 1841 do 1842 roku to okres podróży po kraju, w czasie których zaczęły się pojawiać nieukształtowane jeszcze myśli odnoszące się do sztuki ludowej i narodowej (wyrażone one zostają później w "Promethidionie"). We wrześniu 1842 roku Norwid wyjeżdża za granicę i na obczyźnie spędza już swoje całe dalsze życie. Podróżuje po Europie, zwiedza m.in. Drezno, Norymberg, Weronę i Florencję, w której wstępuje na wydział rzeźby Akademii Sztuk Pięknych. W 1845 roku poznaje Marię Kalergis, którą obdarza głębokim uczuciem. Była to wówczas jedna z najbardziej znanych kobiet adorowana m.in. przez Franciszka Liszta. Z Włoch Norwid wraca do Niemiec i w Berlinie uczęszcza jako wolny słuchacz na uniwersytet. Wiosną 1846 roku bezskutecznie próbuje się przedostać do zaboru rosyjskiego, a następnie o skarżony o kontakty z działaczami spiskowymi zostaje osadzony w więzieniu pruskim na 6 tygodni. Uwolniony wyjeżdża do Rzymu, gdzie poznaje Adama Mickiewicza i zawiązuje węzeł przyjaźni z Zygmuntem Krasińskim.

W 1849 roku wyjeżdża Norwid do Paryża i tam poznaje Juliusza Słowackiego, Fryderyka Chopina i Bohdana Zaleskiego. Tutaj też angażuje się w działalność ówczesnych stronnictw emigracyjnych. Jego sytuacja materialna ulega znacznemu pogorszeniu. W 1851 roku dochodzi do ostrego konfliktu pomiędzy nim, a Krasińskim, któremu odsyła wszystkie listy. Rok później opuszcza Europę i udaje się do Nowgo Yorku, gdzie wykonuje ilustracje do jednego z wydawnictw. To jednak nie polepsza jego sytuacji finansowej. Pełen tęsknoty powraca i osiada w Paryżu, w którym zostaje już do końca swojego życia. Żyje w biedzie i osamotnieniu, nie rozumiany przez otoczenie i opuszczony przez przyjaciół. To jednak nie gasi jego zapału twórczego. W 1877 roku sytuacja zmusza go zamieszkania w Ivry, w Zakładzie Świętego Kazimierza dla polskich sierot i weteranów. Umiera w nocy z 22 na 23 maja 1883 roku. Po śmierci zapomniany zostaje zupełnie, aż do ostatnich lat XIX wieku, kiedy to Norwida odkrywa na nowo Zenon Przesmycki (Miriam).

Twórczość literacka Cypriana Kamila Norwida jest bogata i różnorodna. Szczególnie skupia się on na aspektach społecznych, estetycznych i filozoficznych. Sztuka jest dla niego wartością szczególną, jako że w niej upatruje on sobie niezrównane piękno. Przez współczesnych sobie uważany jest za poetę - dziwaka, który rzekomo utopił swój talent w ciemnej, niezrozumiałej mistyce. "Zmartwychwstanie" artysty pod koniec XIX wieku powoduje napływ miłośników, komentatorów i prawdziwych znawców. Niestety dużo, spośród wszystkich utworów Norwida przepadło, nie udało się ich odzyskać. Najprawdopodobniej zostały spalone przez zakonnice z przytułku św. Kazimierza.

Norwid żył w przekonaniu, że wszystkie jego idee odpowiadają prawdzie, głosił je z pasją, jednocześnie przekonując i ironizując wszystkie stwierdzenia przeciwne. Każde wypowiedziane słowo lub te przelane na papier miało być nasycone treścią. Norwid uważał, że słowa wypowiedziane przez ludzi nieodpowiednio, tracą swoją pierwotną ostrość. Cenne było też dla niego milczenie, które czasami znaczyło więcej niż błyskotliwe frazesy. Milczenie to stało się zresztą z czasem pewną teorią, która nie znalazła zrozumienia wśród czytelników. Wymagała bowiem znacznego wysiłku intelektualnego potrzebnego do ogarnięcia złożonej problematyki filozoficznej i odczytaniu nowatorstwa w zaprezentowanej formie artystycznej.

Właściwie dopiero dzisiaj Norwid zajmuje należyte miejsce w historii literatury, która często przepojona jest językiem pełnym niedomówień, aluzji i przemilczeń.

Do najwybitniejszych utworów należą:

  • "Vademecum" (zbiór liryków, które nie ukazały się za życia poety drukiem, zbiór ten stanowi w dziejach liryki zjawisko niezwykłe, krytycy stawiają go obok najsłynniejszych zbiorów liryki światowej, takich jak "Księga pieśni" Heinego czy "Kwiaty zła" Baudelaire'a)
  • "Czarne kwiaty" (relacjonują ostatnie spotkania Norwida z Adamem Mickiewiczem, Stefanem Witwickim, Fryderykiem Chopinem i Paulem Delarochem) "Białe kwiaty" (opowiadanie przedstawiające norwidowską teorię ciszy, niezrozumianą przez większość czytelników )
  • "Pierścień wielkiej damy" (przykład tzw. "białej tragedii" - bez scen drastycznych, bez rozlewu krwi, lecz niszczącej wewnętrznie) "Kleopatra"
  • "Promethidion" (poemat filozoficzny prezentujący program tzw. "nowego prometeizmu", podkreślenie szczególnego znaczenia sztuk plastycznych związanych z pracą w dosłownym tego słowa znaczeniu, w tym sztuki użytkowej )
  • "Quidam" (poemat epicki ukazujący człowieka zagubionego w chaosie kryzysu cywilizacyjnego, rzymska rzeczywistość, która jest tłem utworu ma być metaforą współczesnej poecie Europy)