Cyprian Kamil Norwid przyszedł na świat dnia 24 września 1821r roku w Laskowie- Głuchach, umarł natomiast 23 maja 1883 roku w Paryżu. Jego debiut poetycki nastąpił na początku lat czterdziestych dziewiętnastego wieku. W pisanych w tym okresie poezjach dał wyraz nastrojom społeczeństwa polskiego, które jeszcze nie zdołało się otrząsnąć z szoku wywołanego upadkiem Powstania Listopadowego. W roku 1842 rozpoczął swą wielka podróż po Europie, która wiodła go przez Niemcy, Włoch i Niderlandy. Wypadki roku 1848 śledził wspólnie ze Zygmuntem Krasińskim w Rzymie. W roku 1849 wyjeżdża do stolicy Francji, skupiska polskiej emigracji. Cały czas tworzy. Pisze wtedy, m. in.: "Wigilię", "Niewolę", "Psalmów-psalm". Jego twórczość nadawała polskiemu romantyzmowi nowy wymiar. W wyniku chłodnego przyjęcia ją przez czytelników, a także powodu zawodu miłosnego (Marii Kalergis) i nieustannych problemów wynikających z braku wystarczających funduszy na życie, zdecydował się wyjechać (1852) "za chlebem" do Stanów Zjednoczonych. Pracował w Nowym Jorku jako grafik przy wystawie światowej. Powróciwszy do Paryża oddaje się pracy twórczej. Pisze wtedy "Czarne kwiaty i Białe kwiaty", zaś w roku 1863 publikuje tom swych poezji, ale książka nie wzbudziła prawie żadnego zainteresowania czytelników. Inny jego ważny zbiór poezji, mianowicie "Vade mecum", nad którym pracował w latach 1865-1866, w ogóle nie został wydany. Większość zatem dorobku twórczego Norwida za jego życia pozostawała we wersji rękopiśmiennej (np.: "Noc tysięczna druga", "Wanda", "Za kulisami", "Pierścień Wielkiej Damy".).
Swą egzystencje naznaczoną bólem i cierpieniem, Cyprian Kamil Norwid zakończył w przytułku św. Kazimierza pod Paryżem. Został pochowany na cmentarzu Montmorency w Paryżu. Na trumnę zrzucili się jego przyjaciele. Twórczość tego wielkiego poety została przywrócona literaturze polskiej przez Zenona Przesmyckiego.
