Antoni Słonimski - pseudonim Pro-rok, urodzony 15 listopada 1895 roku w Warszawie, syn żydowskiego lekarza. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych. Po wybuchu wojny znalazł się w Rosji, a następnie powrócił do rodzinnej Warszawy. Współpracował z tygodnikiem satyrycznym "Sowizdrzał" jako rysownik. Debiutował w 1913 roku w czasopiśmie "Złoty róg". Od 1917 roku należał do redakcji "Pro arte et studio". Był inicjatorem założenia kawiarni przyszłych skamandrytów - "Pod Pikadorem". Współtworzył czasopismo "Skamander". Jego pierwszy tomik poetycki - "Sonety" - ukazał się w 1918 roku. W jego twórczości ważna rolę odgrywała forma, oparta na klasycystycznych wzorcach, wzbogacana ciekawymi rymami i kunsztowną wersyfikacją (wpływ francuskiego parnasizmu). Postulował "sztukę dla sztuki". W jego utworach odnaleźć można zarówno elementy ekspresjonistyczne, jak i sentymentalne. Tworzył wiersze satyryczno-polityczne, kabaretowe. Nie obcy był mu również romantyczny patos i katastrofizm. Sprzeciwiał się faszyzmowi i rasizmowi. Był zwolennikiem pacyfizmu i antymilitaryzmu. W czasie II Wojny Światowej udał się do Francji, a następnie do Londynu. Tam, w latach 1942-1946 redagował miesięcznik "Nowa Polska. Był również przewodniczącym w literackiej sekcji UNESCO. Został również dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. Na początku lat pięćdziesiątych powrócił do Warszawy. Był prezesem Związku Literatów Polskich. Zmarł 4 lipca 1976 roku w Warszawie.
